To już XX lat Przystani Ocalenie

W lip­cu wybi­ła 20. rocz­ni­ca powsta­nia nasze­go przy­tu­li­ska w Ćwi­kli­cach, pod Psz­czy­ną. (Jed­nak dzia­łal­ność wpro­wa­dzi­my o wie­le dłu­żej). Ta zie­mia sta­ła się praw­dzi­wym domem dla setek zwie­rząt. Kie­dy się tutaj prze­pro­wa­dzi­li­śmy, nie zda­wa­li­śmy sobie spra­wy jak wiel­kie­go podej­mu­je­my się wyzwa­nia, ile pra­cy i zdro­wia będzie kosz­to­wa­ło nas stwo­rze­nie tego azy­lu. Czę­sto sły­szy­my, że sobie radzi­my, a są inni, któ­rzy bar­dziej potrze­bu­ją. Każ­dy myśli, że od zawsze mie­li­śmy to, co mamy dzisiaj.

Otóż, jak zaczy­na­li­śmy, nie mie­li­śmy nic oprócz zwie­rząt. Na wszyst­ko musie­li­śmy bar­dzo cięż­ko zapra­co­wać. I robi­my to nadal, każ­de­go dnia. Nie dla nas tyl­ko naszych 500 pod­opiecz­nych. Naszym pierw­szym samo­cho­dem był sta­ry Żuk, z dziu­ra­wą pod­ło­gą. Kolej­ne auta też oka­zy­wa­ły się skar­bon­ka­mi bez dna, bo kupie­nie tanie­go pojaz­du wią­za­ło się z cią­gły­mi naprawami.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Łap dotację na organizacje!

Jak okrutni potrafią być ludzie

Pierwsza bukmanka była samoróbką, a przytulisko, na początku, ruiną. Zimą, w domu herbata zamarzała w szklankach.

Nie było nas stać na opał. Zbie­ra­li­śmy więc pale­ty, żeby pod­opiecz­nym było cie­pło. Do dziś przy­tu­li­sko nie jest pała­cem. Choć mamy skrom­nie, sta­ra­my się jak może­my, żeby zwie­rza­ki były u nas szczę­śli­we, było im dobrze i wszyst­ko robi­my wła­śnie dla nich.

Począt­ko­wo, kie­dy wybie­ra­li­śmy się na targ, aby oca­lić jakieś życie, poży­cza­li­śmy pie­nią­dze od rodzin oraz przy­ja­ciół, by star­czy­ło na wyku­pie­nie cho­ciaż jed­nej potrze­bu­ją­cej ratun­ku isto­ty. Po samo­chód i przy­cze­pę jecha­li­śmy za każ­dym razem 150 km do nasze­go Przy­ja­cie­la – Olka, któ­re­go nie ma już z nami. Nie zapo­mni­my mu tego. Nigdy nie odmó­wił pomo­cy, zawsze kie­dy potrze­bo­wa­li­śmy poży­czał nam samo­chód z przy­cze­pą. Tyl­ko dzię­ki temu mogli­śmy na tar­gach rato­wać zwie­rzę­ta. Gdy zaczy­na­li­śmy nie było Face­bo­oka, Insta­gra­ma, a na inter­net mało kto mógł sobie pozwolić.

Niewiele osób wiedziało wówczas o naszym istnieniu. Nasza Przystań rozwinęła się i przetrwała dzięki naszym cudownym Przyjaciołom Ani Ostrzyckiej i Markowi Rymuszko oraz całej Redakcji i Czytelnikom Nieznanego Świata.

To dzię­ki Nim, wie­le ludzi się o nas dowie­dzia­ło. To dzię­ki Nim zaczę­ła do nas pły­nąć pomoc z wie­lu stron. Zaczę­ły przy­cho­dzić pacz­ki z pre­zen­ta­mi dla naszych pod­opiecz­nych. A my ze łza­mi w oczach cie­szy­li­śmy się jak małe dzie­ci, że nasze zwie­rzę­ta dosta­ły takie skar­by, o jakich nawet nie marzy­li­śmy, któ­rych my nigdy nie byli­śmy w sta­nie im dać, bo nie było nas na nie stać.

Kocha­na Aniu, Kocha­ny ś.p. Mar­ku, Kocha­ny Nie­zna­ny Świe­cie. Zawsze będzie­my powta­rzać, że ist­nie­je­my dzię­ki Wam. Żad­ne sło­wa nie są w sta­nie wyra­zić naszej wdzięcz­no­ści. Razem z Wami stwo­rzy­li­śmy Przy­stań Oca­le­nie i two­rzy­my ją do dnia dzi­siej­sze­go. Mieć takich Przy­ja­ciół jak Wy to praw­dzi­wy zaszczyt.

Czujemy się dumni, bo możemy dać Wam raz w roku prezent w postaci kalendarza.

Kie­dyś był to odręcz­nie pisa­ny list i malut­kie zdję­cie naszych pod­opiecz­nych za 15 gro­szy. Wte­dy tyl­ko tak byli­śmy w sta­nie dzię­ko­wać za dobro jakie otrzy­my­wa­li­śmy od wie­lu ludzi. Takie histo­rie może­my opo­wia­dać bez koń­ca, nie wsty­dzi­my się tego, że byli­śmy bied­ni jak przy­sło­wio­we myszy kościel­ne. Napraw­dę nie mie­li­śmy nic a do wszyst­kie­go, co mamy dzi­siaj, doszli­śmy sami dzię­ki Waszej pomo­cy i każ­de­go dnia sta­ra­my się to ulepszać.

Obec­nie z dumą patrzy­my na to, co uda­ło się stwo­rzyć. Cho­ciaż że nie jest ide­al­nie, ale wspo­mi­na­jąc nasze począt­ki, może­my się pochwa­lić, iż odwa­li­li­śmy kawał dobrej robo­ty. Tak strasz­nie się cie­szy­my i wzru­sza­my, że nasze zwie­rzę­ta mogą dziś dostać musli, przy­sma­ki, warzy­wa, spe­cja­li­stycz­ną kar­mę, jeśli jej potrze­bu­ją. Daw­niej takie rze­czy były dla nas nie­osią­gal­ne, za drogie.

Bardzo mocno doceniamy wszystko, co mamy, a każda deseczka w Przystani to symbol naszej ciężkiej pracy.

Nie­ste­ty przy takiej licz­bie pod­opiecz­nych nie może­my stać w miej­scu, musi­my dalej się roz­wi­jać, żeby każ­dy z naszych pię­ciu­set zwie­rza­ków miał zapew­nio­ne to, cze­go potrze­bu­je. Nigdy nie pro­si­my dla sie­bie, sami żyje­my skrom­nie, a wszyst­ko robi­my dla zwie­rząt. Pod­po­rząd­ko­wa­li­śmy im swo­je życie, ale nie narze­ka­my, bo to cudow­na dro­ga, nie­ste­ty czę­sta oku­pio­na milio­na­mi łez, pęk­nię­ty­mi ser­ca­mi, bólem i cier­pie­niem, lecz dzię­ki tym oca­lo­nym wie­my, że warto.

Czu­je­my, że nasze wysił­ki mają sens. Nie zmie­ni­my i nie zba­wi­my całe­go świa­ta, ale dla tych kil­ku ura­to­wa­nych sta­je­my się ich świa­tem. I to jest pięk­ne. Zawsze z rado­ścią patrzy­my na te nasze dzie­ci, bo tak nazy­wa­my oca­lo­ne przez nas zwie­rza­ki, czu­je­my ogrom­ne szczę­ście, że je mamy, odczu­wa­my dumę, widząc ich meta­mor­fo­zy, radość, wol­ność i bez­tro­skę. Naj­pięk­niej­sze chwi­le są wte­dy, gdy prze­ra­żo­ny psiak, któ­ry nigdy nie ufał ludziom, nagle pod­cho­dzi, doma­ga­jąc się kon­tak­tu, albo zre­zy­gno­wa­ny koń wycho­dzi na pastwi­sko, pod­no­sząc ogon, przy­bie­ra­jąc pozę zado­mo­wio­ne­go na wybie­gu – gna przed sie­bie wol­ny i szczę­śli­wy, albo kie­dy kur­ki z klat­ko­we­go cho­wu pierw­szy raz dotkną zie­mi, grze­bią łap­ka­mi, tarza­ją się, rado­śnie hałasując.

Niby to rzeczy, które dla zwierząt powinny być normą, dla wielu są czymś zupełnie nowym, magicznym, cudownym. Dzięki ich szczęściu i takim widokom nie żałujemy ani jednego wyboru, jakiego dokonaliśmy oraz decyzji, jaką podjęliśmy. Przeżyliśmy wiele ważnych chwil – pięknych, wzniosłych, ale towarzyszył nam też smutek. Każde pożegnanie z podopiecznym jest trudne… Ratujemy przecież zwierzęta starsze, schorowane, jakie często przychodzą do nas jedynie na kilka chwil… które jednak pozwalają im poczuć się wreszcie chcianymi, kochanymi, poznać życie i człowieka od lepszej strony. Każdy z naszych ocalonych wniósł wiele do życia Przystani Ocalenie, zmienił nas, czegoś nauczył, pokazał coś ważnego. Przez 20 lat ocaliliśmy wspólnie z Wami setki zwierząt.

Dzię­ki wspar­ciu dobrych ludzi, w Przy­sta­ni wie­le się zmie­ni­ło. To nie jest ta sama Przy­stań, co na począt­ku. My też jeste­śmy inni, mądrzej­si, bar­dziej doświad­cze­ni. Nie sto­imy w miej­scu… Wciąż coś zmie­nia­my, ulep­sza­my, cze­goś się uczy­my, aby tym skrzyw­dzo­nym stwo­rze­niom zapew­nić kom­for­to­we warun­ki na resz­tę życia. Każ­de­go dnia wszyst­ko nad czym pra­cu­je­my, robi­my w jed­nym celu: aby naszym pod­opiecz­nym żyło się lepiej.

– Przy takiej ilo­ści zwie­rząt, nawet jeśli dzień koń­czy się trud­ny­mi chwi­la­mi, jakąś tra­ge­dią, to potem wsta­je nowy. Tak wie­le zwie­rząt „krzy­czy”, że chce żyć. No i to ładu­je bate­rie, daje moty­wa­cję do dal­sze­go życia. Trze­ba zapo­mnieć o tym, co było wczo­raj. Nie żyć prze­szło­ścią, ale przy­szło­ścią – tymi, któ­re jesz­cze tego wspar­cia potrze­bu­ją i ocze­ku­ją naszej pomo­cy… I dla­te­go jed­ne­go konia, dla każ­de­go jed­ne­go ura­to­wa­ne­go życia war­to robić to, co robię…

Zapra­sza­my do wysłu­cha­nia roz­mo­wy z Domi­ni­kiem Nawą z oka­zji jubi­le­uszu 20-lecia Przy­sta­ni Oca­le­nie w Ćwi­kli­cach pod Psz­czy­ną, któ­ra jest dostęp­ną na naszej redak­cyj­nej stro­nie w zakład­ce Pod­ca­sty NŚ.

Dziś pod naszą opieką jest ponad pół tysiąca zwierząt różnych gatunków.

Wciąż są z nami pierw­si oca­le­ni – Tyszek oraz Kasz­ta­nek, od któ­rych wszyst­ko się zaczę­ło i dzię­ki, któ­rym powsta­ła Przy­stań Oca­le­nie. Wte­dy byli kil­ku­mie­sięcz­ny­mi źre­ba­ka­mi, wyku­pio­ny­mi przez nas, aby sym­bo­licz­nie ura­to­wać życie. Był też trze­ci źre­bak, któ­ry z bra­ku pie­nię­dzy nie zdo­ła­li­śmy uratować.

Wte­dy coś się w nas zmie­ni­ło. Chcie­li­śmy dzia­łać w tym kie­run­ku, aby nigdy już żaden źre­bak z Pol­ski nie poje­chał na rzeź. Od ponad 20 lat wal­czy­my o lep­szy los zwie­rząt hodow­la­nych. Bez wspar­cia ludzi dobrej woli – przy­ja­ciół zwie­rząt – nie było­by to moż­li­we. Te 20. uro­dzi­ny są okrą­głe, sym­bo­licz­ne, ale też trud­ne. Z jed­nej stro­ny bar­dzo się cie­szy­my, że przez tyle lat two­rzy­my dom dla tylu zwie­rząt, wspól­nie z Wami ura­to­wa­li­śmy set­ki ist­nień…, z dru­giej – przy­tła­cza­ją nas pro­ble­my finan­so­we. Zma­ga­my się z nimi już dru­gi rok, pan­de­mia pogłę­bi­ła ten stan. Wciąż dosta­je­my wia­do­mo­ści od dobrych ludzi, któ­rzy nas wspie­ra­li, że nie­ste­ty sami bory­ka­ją się z ogrom­ny­mi pro­ble­ma­mi i nie są w sta­nie dalej nam pomagać…

Pro­si­my Was o uro­dzi­no­we wpła­ty i dobre myśli, o wysy­ła­nie SMS-ów zamiast jubi­le­uszo­wych kwia­tów. Potrze­bu­je­my Was bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek. Dzię­ku­je­my za Waszą aktyw­ną obec­ność w życiu Przy­sta­ni Oca­le­nie, za pomoc, miłość, wspar­cie, bez któ­rych nie prze­trwa­li­by­śmy tylu lat i nie prze­trwa­my… Wraz z naszy­mi oca­lo­ny­mi pod­opiecz­ny­mi pole­ca­my się Waszej pamię­ci, pięk­nie pro­sząc – bądź­cie z nami dalej!

Doro­ta i Oli­wia Szcze­pa­nek, Domi­nik Nawa

⁕⁕⁕

Kochani Przyjaciele z Przystani OCALENIE!

Jeste­ście, zawsze byli­ście i będzie­cie dla nas waż­ni – Wy i Wasi pod­opiecz­ni. Podzi­wia­my Was za deter­mi­na­cję i gigan­tycz­ny trud, jaki wkła­da­cie w rato­wa­nie skrzyw­dzo­nych, bez­dusz­nie trak­to­wa­nych stworzeń.

A wszyst­kich Czy­tel­ni­ków NŚ pro­szę: zre­zy­gnuj­cie z cze­goś, bez cze­go da się prze­żyć (ot, np. z obia­du czy kola­cji, łako­ci, kolej­ne­go, nowe­go ciu­cha), a pie­nią­dze prze­znacz­cie na wspar­cie Przy­sta­ni OCALENIE. Ja tak robię. Przed laty zre­zy­gno­wa­łam z ele­ganc­kie­go, zimo­we­go płasz­cza, aby oca­lić przed rze­zią koń­skie życie Szan­sy. A teraz mam w Przy­sta­ni wir­tu­al­ną pod­opiecz­ną – kot­kę Kasię. Wstąp­cie do tego klu­bu, co ja, o ile moje sło­wa mają dla Was znaczenie.

Anna Ostrzyc­ka
Redak­tor Naczel­na NŚ

Fun­da­cja Przy­stań Oca­le­nie (przy­tu­li­sko dla koni oraz innych bra­ci mniejszych)
ul. Kom­ba­tan­tów 134 k. Psz­czy­ny, 43–229 Ćwiklice
tel. +48 723−80−80−02, e‑mail: przystanocalenie@​interia.​pl
www​.przy​sta​no​ca​le​nie​.pl

Nr kon­ta: 54 1870 1045 2083 1069 2318 0001
KRS 0000464918