Tropiciel fenomenów i zagadek

Z Robertem K. Leśniakiewiczem – tropicielem Nieznanego, badaczem UFO oraz innych tajemnic, a także współpracownikiem NŚ niemal od początku jego istnienia, rozmawiają Anna Ostrzycka i Piotr Cielebiaś

AO: Co zdecydowało, że zacząłeś czytać „NŚ”? Czy pamiętasz, kiedy i w jakich okolicznościach doszło do pierwszego kontaktu z Redakcją, a potem osobistego spotkania? Ja mam w pamięci dwukrotne nasze we trójkę (Ty, Marek i ja) w Zakopanem i nawet małą wycieczkę w góry.

– O moim kon­tak­cie z Nie­zna­nym Świa­tem zade­cy­do­wa­ły dwie rze­czy – zain­te­re­so­wa­nie spra­wa­mi nie­zwy­kły­mi i fakt, że wła­śnie doszło do zamknię­cia cza­so­pi­sma Sfinks, z któ­rym współ­pra­co­wa­łem. Wte­dy mój wybór padł na NŚ. Posła­łem redak­cji kil­ka mate­ria­łów i w listo­pa­do­wym nume­rze z 1992 r. uka­zał się pierw­szy z moich arty­ku­łów, bodaj­że o Mar­sie. No, a potem już poszło. Mia­łem dostęp do publi­ka­cji z kra­jów skan­dy­naw­skich, a tak­że z byłej Cze­cho­sło­wa­cji, więc uzna­łem, że grze­chem było­by ich nie wykorzystać.

Te spo­tka­nia, o któ­rych mówisz, sta­no­wi­ły takie zapo­zna­nie. A wyciecz­kę na Kopie­niec Wiel­ki bar­dzo mile wspo­mi­nam – dopi­sa­ła nam pogo­da, humo­ry, w ogó­le było faj­nie. Mogli­śmy się też lepiej poznać. Ty i Marek zda­wa­li­ście się kimś dia­me­tral­nie róż­nym od oto­cze­nia, w któ­rym żyłem oraz pra­co­wa­łem. Byli­ście z inne­go, zupeł­nie inne­go, odmien­ne­go i lep­sze­go świata…

PRZECZYTAJ TAKŻE

Na rozdrożu. Chaos, destrukcja czy harmonia i (s)pokój

Koniec ropy = koniec ludzkości?

Sny prorocze istnieją … i należy ich słuchać

Święty Graal na Łotwie?

Poza tym Wasza zde­cy­do­wa­na posta­wa wobec ochro­ny przy­ro­dy, kli­ma­tu, całej zagro­żo­nej przez czło­wie­ka bios­fe­ry, jest mi szcze­gól­nie bli­ska. No i wasz huma­ni­ta­ryzm, a tak­że obro­na naj­wyż­szych war­to­ści, praw wszyst­kich istot żywych do życia na Zie­mi (i nie tyl­ko). Nie­jed­no­krot­nie kru­szy­łem o to kopie z Mar­kiem, bo on był pięk­no­du­chem życzą­cym wszyst­kim dobrze i widzą­cym w czło­wie­ku samo dobro, a ja nie. Cóż, spra­wi­ły to lata pra­cy na gra­ni­cy i spo­tka­nia ze złem w naj­czyst­szej posta­ci… Ale dzię­ki temu trzy­ma­łem się was i Nie­zna­ne­go Świa­ta.

PC: W jaki sposób Redaktor Naczelny, niekryjący nigdy swego sceptycyzmu, odnosił się do kwestii niezidentyfikowanych obiektów latających?

– Redak­tor Rymusz­ko trak­to­wał ufo­zja­wi­ska w spo­sób otwar­ty. Sądził, że są to pojaz­dy Obcych – już to z Kosmo­su, już to z innych wymia­rów. Były to dla nie­go isto­ty z innych świa­tów. I za to Go bar­dzo ceniłem.