UFO: teoria dystorsji

Na polu ufologii zaistniał się Pan na początku lat 90-tych ub. wieku. Jest Pan autorem ponad 500 artykułów (także z innych dziedzin z pogranicza) oraz książek, w tym „Distorsión. Una teoria explicativa” (2019), oferującej świeże i niekonwencjonalne spojrzenie na fenomen UFO. Jak na przestrzeni lat kształtował się jego odbiór? Czy w Hiszpanii to nadal obiekt zainteresowania?

– Wyda­wać się mogło, że UFO poja­wi­ło się jako mit w okre­sie pierw­szych lotów w Kosmos oraz sta­łe­go zagro­że­nia kon­flik­tem nukle­ar­nym. Jed­nak­że rzą­dy wie­lu państw świa­ta bada­ły pota­jem­nie ten feno­men. Z cza­sem doszło w tej dzie­dzi­nie do ewo­lu­cji para­dyg­ma­tu, choć samo zja­wi­sko wciąż spo­wi­ja otocz­ka tajem­ni­cy, wsku­tek cze­go trud­no nam poznać jego sekret.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czy Chińczycy odebrali sygnał od Obcych?

Zaklinacze UFO: kim są psionicy?

W Hisz­pa­nii, tak jak w innych kra­jach, mia­ła nie­gdyś miej­sce zło­ta era UFO, kie­dy docho­dzi­ło do czę­stych i nie­po­ko­ją­cych zda­rzeń, któ­ry­mi inte­re­so­wa­ły się media oraz opi­nia publicz­na, jed­nak z wej­ściem w nowe stu­le­cie zma­la­ła aktyw­ność zja­wi­ska. Jest ono nie­mal w zani­ku, więc spa­da też zain­te­re­so­wa­nie. W wie­lu kra­jach daw­ne cza­sy wspo­mi­na się z rozrzewnieniem.

Wśród badaczy popularny jest pogląd, że UFO to pojazdy przybyszów spoza Ziemi. Dla większości ludzi to wręcz pewnik, jednak dogłębna analiza zjawiska spowodowała pojawienie się alternatywnych hipotez. Jak było z tym w pańskim kraju?

– Tutaj hipo­te­zę poza­ziem­ską (uzna­ją­cą mani­fe­sta­cje UFO za kon­tak­ty z przy­by­sza­mi z Kosmo­su – przyp. redak­cji) trak­to­wa­li­śmy od lat 60-tych ub. wie­ku nie­co bar­dziej kry­tycz­nie niż cho­ciaż­by kole­dzy z USA. Hisz­pań­scy ufo­lo­dzy podą­ża­li linią myśle­nia zna­nych auto­rów i bada­czy, takich jak John Keel albo dr Jacqu­es Val­lée. Z kolei Igna­cio Dar­nau­de, Salva­dor Fre­ixe­do, Migu­el Pey­ro czy José María Casas-Hugu­et zaczę­li wysu­wać alter­na­tyw­ne wnio­ski na temat natu­ry i pocho­dze­nia UFO oraz tego, czy rze­czy­wi­ście odwie­dza­ją nas goście z innych planet.

W książce z 2019 r. pisze Pan o wielu niesamowitych zdarzeniach, które nie pasują do wizerunku Obcych jako przybyszów spoza Ziemi. Odnosząc się m.in. do koncepcji Keela czy dr. Vallée, wysuwa Pan oryginalną i nowatorską teorię dystorsji (zniekształceń), uzupełniającą poglądy dwóch wspomnianych autorów. Na czym ona polega?

– Po wła­snych dogłęb­nych bada­niach na tym polu dosze­dłem do wnio­sku, że w trak­cie bli­skich spo­tkań z UFO dzia­ła jakiś zewnętrz­ny czyn­nik, jaki łączy się z psy­chi­ką świad­ka, a następ­nie, w opar­ciu o jego świa­to­po­gląd i wyobra­że­nia, doko­nu­je pro­jek­cji do naszej rze­czy­wi­sto­ści kon­kret­ne­go trój­wy­mia­ro­we­go obra­zu. Rezul­ta­tem tego jest doświad­cze­nie, któ­re nie jest ani cał­ko­wi­cie real­ne, ani jed­no­znacz­nie nie­re­al­ne. Natu­ra bli­skich spo­tkań leży gdzieś pośrod­ku – są one zarów­no fizycz­ne jak i para­nor­mal­ne, gdyż mogą wpły­wać na cza­so­prze­strzeń. Prze­bie­ga­ją ponie­kąd w spo­sób podob­ny do snów.

To dla­te­go rela­cje świad­ków czę­sto wyda­ją się cha­otycz­ne bądź gro­te­sko­we. Tak jak w marze­niach sen­nych, tak samo w spo­tka­niach z UFO, doświad­cze­nie koń­czy się, zni­ka bez śla­du. Tłu­ma­czy to, dla­cze­go bli­skie spo­tka­nia prze­bie­ga­ją według tak zróż­ni­co­wa­nych sce­na­riu­szy, a u każ­de­go obser­wa­to­ra odtwa­rza­ją się one nie­ja­ko w inny spo­sób. Od nie­pa­mięt­nych cza­sów ludzie mówią o zetknię­ciach z isto­ta­mi nad­na­tu­ral­ny­mi i wyda­je mi się, że w przy­pad­ku nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­nych obiek­tów oraz ich pasa­że­rów mamy do czy­nie­nia z tym samym mecha­ni­zmem, tyle że dosto­so­wa­nym do naszych cza­sów oraz umy­słów. To, w jakiej for­mie widzi­my UFO jest bowiem ści­śle uza­leż­nio­ne od nasze­go świa­to­po­glą­du oraz kultury.