UFO: teoria dystorsji

Na polu ufologii zaistniał się Pan na początku lat 90-tych ub. wieku. Jest Pan autorem ponad 500 artykułów (także z innych dziedzin z pogranicza) oraz książek, w tym „Distorsión. Una teoria explicativa” (2019), oferującej świeże i niekonwencjonalne spojrzenie na fenomen UFO. Jak na przestrzeni lat kształtował się jego odbiór? Czy w Hiszpanii to nadal obiekt zainteresowania?

– Wyda­wać się mogło, że UFO poja­wi­ło się jako mit w okre­sie pierw­szych lotów w Kosmos oraz sta­łe­go zagro­że­nia kon­flik­tem nukle­ar­nym. Jed­nak­że rzą­dy wie­lu państw świa­ta bada­ły pota­jem­nie ten feno­men. Z cza­sem doszło w tej dzie­dzi­nie do ewo­lu­cji para­dyg­ma­tu, choć samo zja­wi­sko wciąż spo­wi­ja otocz­ka tajem­ni­cy, wsku­tek cze­go trud­no nam poznać jego sekret.

W Hisz­pa­nii, tak jak w innych kra­jach, mia­ła nie­gdyś miej­sce zło­ta era UFO, kie­dy docho­dzi­ło do czę­stych i nie­po­ko­ją­cych zda­rzeń, któ­ry­mi inte­re­so­wa­ły się media oraz opi­nia publicz­na, jed­nak z wej­ściem w nowe stu­le­cie zma­la­ła aktyw­ność zja­wi­ska. Jest ono nie­mal w zani­ku, więc spa­da też zain­te­re­so­wa­nie. W wie­lu kra­jach daw­ne cza­sy wspo­mi­na się z rozrzewnieniem.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Słowiańscy bogowie z gwiazd

Roswell i tajne akta Einsteina

Wśród badaczy popularny jest pogląd, że UFO to pojazdy przybyszów spoza Ziemi. Dla większości ludzi to wręcz pewnik, jednak dogłębna analiza zjawiska spowodowała pojawienie się alternatywnych hipotez. Jak było z tym w pańskim kraju?

– Tutaj hipo­te­zę poza­ziem­ską (uzna­ją­cą mani­fe­sta­cje UFO za kon­tak­ty z przy­by­sza­mi z Kosmo­su – przyp. redak­cji) trak­to­wa­li­śmy od lat 60-tych ub. wie­ku nie­co bar­dziej kry­tycz­nie niż cho­ciaż­by kole­dzy z USA. Hisz­pań­scy ufo­lo­dzy podą­ża­li linią myśle­nia zna­nych auto­rów i bada­czy, takich jak John Keel albo dr Jacqu­es Val­lée. Z kolei Igna­cio Dar­nau­de, Salva­dor Fre­ixe­do, Migu­el Pey­ro czy José María Casas-Hugu­et zaczę­li wysu­wać alter­na­tyw­ne wnio­ski na temat natu­ry i pocho­dze­nia UFO oraz tego, czy rze­czy­wi­ście odwie­dza­ją nas goście z innych planet.

W książce z 2019 r. pisze Pan o wielu niesamowitych zdarzeniach, które nie pasują do wizerunku Obcych jako przybyszów spoza Ziemi. Odnosząc się m.in. do koncepcji Keela czy dr. Vallée, wysuwa Pan oryginalną i nowatorską teorię dystorsji (zniekształceń), uzupełniającą poglądy dwóch wspomnianych autorów. Na czym ona polega?

– Po wła­snych dogłęb­nych bada­niach na tym polu dosze­dłem do wnio­sku, że w trak­cie bli­skich spo­tkań z UFO dzia­ła jakiś zewnętrz­ny czyn­nik, jaki łączy się z psy­chi­ką świad­ka, a następ­nie, w opar­ciu o jego świa­to­po­gląd i wyobra­że­nia, doko­nu­je pro­jek­cji do naszej rze­czy­wi­sto­ści kon­kret­ne­go trój­wy­mia­ro­we­go obra­zu. Rezul­ta­tem tego jest doświad­cze­nie, któ­re nie jest ani cał­ko­wi­cie real­ne, ani jed­no­znacz­nie nie­re­al­ne. Natu­ra bli­skich spo­tkań leży gdzieś pośrod­ku – są one zarów­no fizycz­ne jak i para­nor­mal­ne, gdyż mogą wpły­wać na cza­so­prze­strzeń. Prze­bie­ga­ją ponie­kąd w spo­sób podob­ny do snów.

To dla­te­go rela­cje świad­ków czę­sto wyda­ją się cha­otycz­ne bądź gro­te­sko­we. Tak jak w marze­niach sen­nych, tak samo w spo­tka­niach z UFO, doświad­cze­nie koń­czy się, zni­ka bez śla­du. Tłu­ma­czy to, dla­cze­go bli­skie spo­tka­nia prze­bie­ga­ją według tak zróż­ni­co­wa­nych sce­na­riu­szy, a u każ­de­go obser­wa­to­ra odtwa­rza­ją się one nie­ja­ko w inny spo­sób. Od nie­pa­mięt­nych cza­sów ludzie mówią o zetknię­ciach z isto­ta­mi nad­na­tu­ral­ny­mi i wyda­je mi się, że w przy­pad­ku nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­nych obiek­tów oraz ich pasa­że­rów mamy do czy­nie­nia z tym samym mecha­ni­zmem, tyle że dosto­so­wa­nym do naszych cza­sów oraz umy­słów. To, w jakiej for­mie widzi­my UFO jest bowiem ści­śle uza­leż­nio­ne od nasze­go świa­to­po­glą­du oraz kultury.