Uprawa

Mały ogrodnik na krańcach swojego ogrodu posadził lilię przecudnej urody – Nefretete. Z dala od ciekawskich oczu i zagrożeń, blisko studni, by nigdy jej nie zabrakło wody. W niedalekiej od niej odległości usadowił różne inne kwiaty, by nie czuła się na tych krańcach ogrodu osamotniona i w razie potrzeby mogła do kogoś zagadać.

Mia­ła wyro­snąć do dwóch metrów wyso­ko­ści, obsy­pa­na licz­ny­mi wiel­ki­mi kwia­ta­mi o bar­wie lawen­dy i przy­cią­ga­ją­cym moty­le nie­zrów­na­nym zapachu.

Wyko­pał dołek na wiel­ką cebu­lę, owi­nął ją w deli­kat­ną siat­kę chro­nią­cą przed pod­ziem­ny­mi gry­zo­nia­mi, wsy­pał do doł­ka super nawóz, chcąc od począt­ku kar­mić kró­lo­wą, jak przy­sta­ło. Cze­kał dłu­go, nim dostrzegł pierw­szy znak prze­bi­ja­nia się rośli­ny na powierzch­nię. Codzien­nie pod­le­wał ją wodą wzbo­ga­co­ną nawo­zem. Kie­dy mia­ła już kil­ka­na­ście cen­ty­me­trów, wysy­pał dooko­ła spe­cjal­ny pro­szek prze­ciw­ko śli­ma­kom. Chro­nił ją przed pie­ką­cym słoń­cem, sta­wiał para­wa­ny osła­nia­ją­ce przed wia­trem oraz para­so­le chro­nią­ce przed nad­mier­nym desz­czem. I wciąż doda­wał roz­ma­itych nawo­zów, żeby wyro­sła wyżej niż dwa metry, cie­sząc oko i duszę. Doglą­dał jej kil­ka razy dzien­nie, zanie­dbu­jąc inne prace.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Potwierdzają się wszystkie przewidywania dotyczące nadchodzącego renesansu człowieka

Deus ex machina

Kie­dy mia­ła już pra­wie metr, nie­co przed­wcze­śnie poja­wił się pierw­szy pąk. Ura­do­wa­ny ogrod­nik dosy­pał nowej zie­mi, usu­wa­jąc poprzed­nią. I znów zasi­lił rośli­nę roz­ma­ity­mi pie­lę­gna­cyj­ny­mi i odżyw­czy­mi dodat­ka­mi. Dużo, dużo. Pod­lał. Dużo, dużo. Niech rośnie, niech pięknieje…

Kwiat roz­wi­nął się bły­ska­wicz­nie w cią­gu nocy. Po połu­dniu zwisł jed­nak bez­rad­nie, mimo że mały ogrod­nik pod­lał go jesz­cze raz i zasło­nił przed słoń­cem. Pocie­szał się, że lilia zaraz wypu­ści dru­gi pąk, ale łody­ga była pusta. Rośli­na uro­sła jesz­cze metr, nie wyda­jąc kwia­tu, jej łody­ga gwał­tow­nie zbrą­zo­wia­ła, prze­chy­li­ła się na bok i upa­dła. W koń­cu cał­kiem zmarniała.

I zafra­so­wał się mały ogrod­nik. I skon­sta­to­wał: Tyle sta­rań, tyle zacho­du, dba­ło­ści, poświę­ce­nia, tyle pra­cy… A prze­cież chcia­łem tyl­ko, żeby była coraz piękniejsza.

* * *