Wiosenne przesilenie w perspektywie organizmu człowieka

Wiosna to czas odrodzenia i odnowy. Natura budzi się do życia, słońce i ciepło zachęcają do spacerów, a nam często brakuje życiowej energii. Każdy przynajmniej raz w życiu doświadczył wiosennego spadku formy, coraz więcej osób uskarża się na problemy z koncentracją i ogólne osłabienie. Wyraźnie gorsze samopoczucie, tak psychiczne, jak i fizyczne, lubimy przypisywać wiosennemu przesileniu. I rzeczywiście, przestawienie się z zimowego okresu na wiosenny stanowi pewnego rodzaju wysiłek dla organizmu, tym większy, im bardziej człowiek oddala się od Natury, ignorując jej fundamentalne prawa

Daw­niej z wiel­ką mądro­ścią je respek­to­wa­no, gdyż gwa­ran­to­wa­ły prze­trwa­nie. Sta­ro­żyt­ne kul­tu­ry wszyst­kich kon­ty­nen­tów mia­ły świa­do­mość, że cho­ro­by zaczy­na­ją się od zabu­rzeń rów­no­wa­gi w natu­ral­nym prze­pły­wie ener­gii two­rzą­cej wzo­rzec życia. Dziś tam­ta wie­dza poszła w zapo­mnie­nie, w kon­tek­ście zdro­wia sku­pia­my się głów­nie na mate­rii, bio­che­mii, skład­ni­kach odżyw­czych, tym­cza­sem i tak wszyst­kie pro­ce­sy meta­bo­licz­ne ste­ro­wa­ne są przez wewnętrz­ne, ener­ge­tycz­ne przemiany.

Wia­do­mo, że naj­mniej­sze cząst­ki, z któ­rych zbu­do­wa­na jest mate­ria, nie są czymś sta­łym, trwa­łym, ale ener­gią w cią­głym ruchu. Wszyst­ko we Wszech­świe­cie wibru­je, pul­su­je, każ­dy rodzaj ener­gii prze­pły­wa fala­mi, doty­czy to całej Natu­ry, wszyst­kich orga­ni­zmów żywych, jak rów­nież ryt­mów dobo­wych i pór roku.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć

Cyklicz­nie świa­tła uby­wa lub przy­by­wa, zmie­nia się kąt pada­nia pro­mie­ni sło­necz­nych, tem­pe­ra­tu­ra, wil­got­ność i cała ener­ge­ty­ka. Nie­ste­ty, w naszym sza­lo­nym świe­cie życie toczy się według inne­go zega­ra i kalen­da­rza niż resz­ty Natu­ry, łatwo prze­oczyć widocz­ne ozna­ki zmian, a tym bar­dziej wyczuć te sub­tel­ne, ener­ge­tycz­ne, któ­re na głę­bo­kim pozio­mie wywie­ra­ją na nas ogrom­ny wpływ. Wiem, bo sama kie­dyś żyłam na prze­kór Natu­rze i zara­zem dzi­wi­łam się skąd ten brak sił, ener­gii i sła­ba odpor­ność? Kie­dy nie prze­śpi­my nocy, liczy­my się z kiep­skim samo­po­czu­ciem następ­ne­go dnia. Nato­miast już w dłuż­szej per­spek­ty­wie sezo­no­wej, kon­dy­cji zupeł­nie nie wią­że­my z poprze­dza­ją­cym okre­sem. A tam nale­ży jej szukać.

Według sta­rych prze­ka­zów dwie główne

przeciwstawne siły rządzące Wszechświatem

poprzez sta­łe wibra­cje w spo­la­ry­zo­wa­nych, waha­dło­wych cyklach, utrzy­mu­ją rów­no­wa­gę falo­wą. Aktyw­na, dyna­micz­na ener­gia męska yang roz­sze­rza się, przy­cią­ga, poru­sza na zewnątrz i w górę. Pasyw­na ener­gia żeń­ska yin wyco­fu­je się, odpy­cha, kur­czy poru­sza­jąc do wewnątrz i w dół, nato­miast wibra­cja jest zmia­ną pola­ry­za­cji: roz­sze­rza­nia i kur­cze­nia, przy­cią­ga­nia i odpychania.

I tak zima znaj­du­je się pod wpły­wem pasyw­nej ener­gii yin i chłod­ne­go żywio­łu wody, latem domi­nu­je gorą­cy żywioł ognia i aktyw­na ener­gia yang, wio­sna to zmia­na pola­ry­za­cji od yin do yang. Zwra­ca­jąc więk­szą uwa­gę na świat wokół nas bez tru­du wychwy­ci­my, że okres zimo­wy cechu­je głę­bia, ciem­ność, pewien rodzaj hiber­na­cji, wyco­fa­nia. Dla całej Natu­ry ozna­cza to czas wyha­mo­wa­nia, odpo­czyn­ku, gro­ma­dze­nia zaso­bów ener­ge­tycz­nych, łado­wa­nia życio­wych aku­mu­la­to­rów. Ta zgro­ma­dzo­na zimą ener­gia wybu­cha wio­sną, daje nasio­nom moc kieł­ko­wać, rośli­nom pącz­ko­wać, wypusz­czać nowe pędy, sokom drzew pły­nąć od korze­ni w górę, zwie­rzę­tom i ptac­twu roz­po­cząć aktyw­ny okres godowy.

Czło­wiek jako część Natu­ry pod­le­ga tym samym cyklicz­nym zmia­nom, od jesie­ni nasze cia­ła zaczy­na­ją gro­ma­dzić zaso­by ener­ge­tycz­ne. Potrze­bu­je­my wię­cej snu, odpo­czyn­ku, spo­ko­ju, intro­spek­cji, roz­grza­nia cie­płem ognia i pokar­mu, mniej aktyw­no­ści, sztucz­ne­go oświe­tle­nia, hała­su i roz­pra­sza­nia uwa­gi na zewnętrz. Jeśli więc w sezo­nie łado­wa­nia aku­mu­la­to­rów zdo­ła­li­śmy się zestro­ić z zimo­wą ener­ge­ty­ką, wio­snę powin­ni­śmy przy­wi­tać w peł­ni sił, bez przy­krych obja­wów, zacho­wu­jąc więk­szą pulę ener­gii na kolej­ne miesiące.