Wszyscy doświadczamy tego samego

Z Maciejem Adamskim, profesorem zootechniki, wykładowcą, myślicielem i częstym gościem Studio VTV1 rozmawia Dorota Czerwińska

Jak Pan godzi świat nauki z tym, wykraczającym poza ogólnie przyjęte granice poznania? Skąd w życiu naukowca wzięły się takie zainteresowania?

– Każ­dy z nas jest świe­tli­sty i ducho­wy. To ducho­wość sta­no­wi naszą świa­do­mość nad­rzęd­ną, nie­za­leż­nie od wyzna­nia, prze­ko­nań reli­gij­nych i od wszyst­kie­go, czym w życiu się zaj­mu­je­my. Jed­nak przez to, co się dzie­je w naszej egzy­sten­cji z poko­le­nia na poko­le­nie, z wcie­le­nia na wcie­le­nie, my tę świa­do­mość w pew­nym stop­niu utra­ci­li­śmy. Bra­ku­je nam pod­sta­wo­wej uważ­no­ści. W moim życiu, a było to w latach 60. ub. w., poja­wi­ła się ona w momen­cie, kie­dy zaczą­łem obser­wo­wać wyda­rze­nia i rze­czy, któ­re nie do koń­ca paso­wa­ły do ogól­nie przy­ję­tych zasad. Wte­dy pierw­szy raz zetkną­łem się z ury­no­te­ra­pią i z ener­gia­mi. Po latach dowie­dzia­łem się, że moja bab­cia była zie­lar­ką, a ojciec – namiast­ką radie­ste­ty. Wte­dy gło­śno się o tym nie mówi­ło – to były tema­ty tabu. 

Pocho­dzę z rodzi­ny kato­lic­kiej, a wyzna­wa­ne war­to­ści dały mi pod­sta­wy do roz­wo­ju, jed­no­cze­śnie nie powo­du­jąc utra­ty fun­da­men­tów. Kie­dyś pod­czas zajęć z reli­gii zapy­ta­łem księ­dza, co ze zba­wie­niem nie­ochrz­czo­nych Pig­me­jów czy Busz­me­nów, któ­rzy nigdy o Bogu w ten spo­sób co my nie sły­sze­li. Nie­ste­ty, ten kapłan nie potra­fił odpo­wie­dzieć. Odwró­cił się i odszedł. Tego typu zda­rze­nia budzi­ły we mnie cie­ka­wość i coraz więk­sze wąt­pli­wo­ści. Z cza­sem zaczą­łem być uważ­nym słu­cha­czem mszy świę­tych. Porów­na­łem dwa frag­men­ty litur­gii. Naj­pierw ksiądz twier­dził, że czło­wiek powo­ła­ny jest do życia w bez­wa­run­ko­wej miło­ści, a trzy minu­ty póź­niej mówił, że Bóg za dobre uczyn­ki wyna­gra­dza, za złe karze. Wte­dy pomy­śla­łem, że nie­za­leż­nie dokąd pój­dę – do nie­ba czy do pie­kła – moje Ja umrze ze mną. A potem dozna­łem takie­go aktu łaski, że zro­zu­mia­łem, iż życie nie koń­czy się w momen­cie tzw. śmier­ci. Ono dopie­ro wte­dy napraw­dę się zaczyna.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Opowieść o Duchach Natury

O subtelnych energiach

Czy intuicja pomaga w praktyce uważności?

– Kie­dy zro­zu­mia­łem, że chrze­ści­jań­stwo, a zwłasz­cza kato­li­cyzm prze­sta­ją mi wystar­czać, inten­syw­nie poszu­ki­wa­łem. Nie wie­dzia­łem jesz­cze, że moja intu­icja jest pro­wa­dze­niem. Była we mnie cie­ka­wość świa­ta i innych kul­tur, reli­gii. Bar­dzo dużo czy­ta­łem. Pocho­dzę z Ostrze­szo­wa, mia­stecz­ka w Wiel­ko­pol­sce, gdzie mie­li­śmy bar­dzo dobrze wypo­sa­żo­ną biblio­te­kę. Cho­dzi­li­śmy tam z bra­tem i wybie­ra­li­śmy tytu­ły, któ­re nas intry­go­wa­ły. Dowia­dy­wa­li­śmy się, jak żyją ludzie w innych kul­tu­rach, jak się zacho­wu­ją, w co wie­rzą. I ta cie­ka­wość pcha­ła mnie do przo­du. Zawsze powta­rzam, że wszy­scy tego same­go doświad­cza­my. Na mojej dro­dze, m.in. na wykła­dach, poja­wia­ją się ludzie, któ­rzy mówią, że nigdy o takich rze­czach nie sły­sze­li, ale po chwi­li wra­ca­ją i doda­ją, że docie­ra do nich to samo, co do mnie, tyl­ko wcze­śniej nie zwra­ca­li na to uwa­gi. War­to zazna­czyć, że każ­dy z nas ma takie same moż­li­wo­ści. A ja z nich gdzieś w tej swo­jej uważ­no­ści po pro­stu sko­rzy­sta­łem. Wie­dza, któ­rą dzie­lę się z inny­mi, wypły­wa z mojej wła­snej obser­wa­cji i doświad­cze­nia. I nie jest zwią­za­na z żad­ną reli­gią, choć nie wypie­ram się, że głę­bo­ko w duchu czu­ję się pier­wot­nym chrze­ści­ja­ni­nem. Sta­re nauki mówią o tych samych uni­wer­sal­nych war­to­ściach i zasa­dach od tysię­cy lat. Jako Homo sapiens praw­do­po­dob­nie prze­cho­dzi­my czwar­tą lub pią­tą ewo­lu­cję, więc trud­no nam pew­ne rze­czy przy­jąć dogma­tycz­nie. Wyda­je nam się, że wie­my o sobie wie­le, a tak napraw­dę bar­dzo nie­wie­le. Pod­czas róż­ne­go typu spo­tkań czę­sto powta­rzam, że nie­sa­mo­wi­tym doświad­cze­niem jest wol­ność i otwar­tość. Przy­po­mi­nam, że nikt nie ma pra­wa narzu­cać nam czyn­no­ści i doświad­czeń na ścież­ce, któ­rą obra­li­śmy. Nic nam nie gro­zi dopó­ki na to nie pozwo­li­my. Ścież­ką podą­ża­my sami, ale nie­osa­mot­nie­ni, a Źró­dło nad nami czu­wa, wystar­czy popro­sić. Zabra­no nam świa­do­mość wła­snych praw poprzez wypar­cie pro­ste­go i uczci­we­go spoj­rze­nia na nasze życie.