Z życia pacjenta onkologicznego wzięte

Historia, która odmieniła życie naszej rodziny, rozpoczyna się trzy lata temu. To wtedy podczas rutynowego USG jamy brzusznej u taty (warto dodać – wieloletniego Czytelnika NŚ) zostaje wykryty niewielkich rozmiarów (ok. 25–40 mm, w zależności od sprzętu), nie dający żadnych objawów, guz na wątrobie. Po prostu: lekarka rodzinna skierowała tatę na badania po ukończeniu 70. roku życia. Szczęście w nieszczęściu. Gdyby diagnoza padła wraz pojawieniem się pierwszych objawów (np. żółtaczki mechanicznej, a tak często bywa), miałby znacznie mniej czasu.

Z opi­sem USG i zdję­ciem, tata dosta­je kar­tę DILO oraz skie­ro­wa­nie do naj­bliż­szej pla­ców­ki w celu dal­szej dia­gno­sty­ki nowo­two­ro­wej – do Dąbro­wy Gór­ni­czej. Tam cze­ka go sze­reg powta­rza­nych co kil­ka tygo­dni badań, z któ­rych żad­ne nie daje odpo­wie­dzi na pyta­nie, z czym się mie­rzy­my. Prze­cho­dzi WIELOKROTNE RTG, USG, TK, MRI, w koń­cu powta­rza­ną kil­ka­krot­nie biop­sję guza, któ­ra… nie daje jed­no­znacz­nych wyni­ków. Za żad­nym razem. Przez okres oko­ło roku nie ma więc w ogó­le lecze­nia: lekarz orze­ka­ją­cy z Dąbro­wy mówi, że guz nie jest niczym groź­nym (jed­na z leka­rek twier­dzi nawet, że tam w ogó­le go nie ma).

We wrze­śniu 2022 r. (gdy nadal brak obja­wów, a sytu­acja, na oko, nie roku­je źle) tata wra­ca do nasze­go powia­to­we­go szpi­ta­la na ruty­no­we bada­nie – kolo­no­sko­pię z wycię­ciem nie­groź­ne­go poli­pa. Po trzech godzi­nach od wypi­su karet­ka zabie­ra go z powro­tem, ponie­waż nastą­pi­ło prze­dziu­ra­wie­nie jeli­ta – błąd pod­czas zabie­gu. Kil­ku­go­dzin­na ope­ra­cja ratu­ją­ca życie. Dzię­ku­je­my leka­rzom, choć z tyłu gło­wy tkwi cią­gle myśl, że to nie powin­no się w ogó­le zda­rzyć. Po zszy­ciu jeli­ta i wypi­sie do domu mie­rzy­my się przez wie­le tygo­dni z typo­wym zaka­że­niem szpi­tal­nym – gron­kow­cem zło­ci­stym. Te wszyst­kie wyda­rze­nia opóź­ni­ły o kil­ka mie­się­cy roz­po­czę­cie lecze­nia raka. Tata jest cię­ty na leka­rzy z miej­sco­we­go szpi­ta­la. Mówi, że – jeśli coś – nie chce tam wra­cać, cho­ciaż pla­ców­ka leży tak napraw­dę vis-à-vis nasze­go blo­ku. Ale to tyl­ko życze­nie. Szpi­ta­la wybrać się nie da.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Obrona tego, co niewidzialne

Czarne punkty na drodze do zaświatów: O topielcach

*