Zaktualizowana wizja najbliższej przyszłości

W napisanej w 2019 r. książce Przemiany na Ziemi jako wrota do przyszłości przedstawiłem ogólny zarys tego, co czeka naszą cywilizację. Teraz, po pięciu latach, chciałbym te wnioski sprecyzować. Wpierw jednak z konieczności przypomnę tamte przewidywania, by następnie je zweryfikować i dookreślić, jako że obecnie wiele rzeczy widać o wiele bardziej klarownie. Przy czym, o ile wtedy ramy czasowe zarysowywałem dość ogólnie, teraz da się je już uściślić i przedstawić składniki całego procesu we względnie precyzyjnej kolejności

Zasad­ni­czym prze­sła­niem Prze­mian na Zie­mi było zwró­ce­nie uwa­gi na doko­nu­ją­cy się regres psy­cho­lo­gicz­ny (czy­tel­niej moż­na by go okre­ślić jako upa­dek czło­wie­ka), z któ­re­go miał wyni­kać wie­lo­płasz­czy­zno­wy kry­zys naszej cywi­li­za­cji, z jej ban­kruc­twem jako kul­mi­na­cją. Stwier­dzi­łem, że według róż­nych zapo­wie­dzi (zwłasz­cza Jezu­sa), mia­ło to sta­no­wić szo­ko­wą pobud­kę, mają­cą zatrzy­mać cofa­nie się w roz­wo­ju. Jasno bowiem zwia­sto­wa­no, że ujrze­nie praw­dy o czło­wie­ku cof­nię­tym do pozio­mu isto­ty pier­wot­nej wymu­si zain­te­re­so­wa­nie jego roz­wo­jem (praw­dzi­wy­mi pra­wa­mi roz­wo­ju – jak napi­sa­no w jed­nym z prze­ka­zów) i ogól­nie wywo­ła reflek­sję nad samym sobą. W innych źró­dłach ujmo­wa­no to w kate­go­riach wej­ścia do sali luster, czy zawsty­dze­nia ujaw­nia­ną prawdą.

Czas to wszyst­ko potwier­dził. Umow­nie przyj­mij­my, że we wspo­mnia­nym roku 2019 mani­fe­sta­cje regre­su nie były jesz­cze tak widocz­ne, a przy­naj­mniej nie w ogól­nym obie­gu kul­tu­ro­wym. Nato­miast teraz widać już wie­lo­płasz­czy­zno­wy kry­zys, jeśli nie całe­go świa­ta, to na pew­no Zacho­du. Upa­dek czło­wie­ka łatwo dostrzec np. w kry­zy­sie dzie­ci i mło­dzie­ży, choć pra­wie nikt nie szu­ka jego źró­deł i jakich­kol­wiek nań reme­diów. Jak ujął to w swej zapo­wie­dzi Jezus (prze­sła­nia te cyto­wa­łem obszer­nie w książ­ce, nomen omen zaty­tu­ło­wa­nej Ura­to­wa­nie ludz­ko­ści wbrew niej samej):

PRZECZYTAJ TAKŻE

Giorgio Bongiovanni rzucił nowe światło na Trzecią Tajemnicę Fatimską i czekające świat zmiany

Drogi Marku!

Świat dookoła was jęczy i płacze

wije się z bólu, lecz w śle­po­cie swo­jej nie znaj­du­je wyjścia.

Tak czy ina­czej, motyw wypro­wa­dze­nia ludz­ko­ści ze śle­pej ulicz­ki fał­szy­we­go roz­wo­ju powta­rza się w wie­lu źródłach…

Według ofi­cjal­nych i poważ­nych źró­deł, w samej Pol­sce mamy kil­ka milio­nów ludzi z zabu­rze­nia­mi oso­bo­wo­ści; licz­by te sta­le rosną, a w kra­jach zachod­nich wyglą­da to podob­nie. Kil­ka­dzie­siąt pro­cent dzie­ci i mło­dzie­ży – osób, któ­re nie widzą sen­su życia, nie wywo­łu­je nie­ste­ty żad­nej reflek­sji, ani poszu­ki­wa­nia źró­deł takie­go sta­nu rze­czy, cho­ciaż psy­cho­lo­gia jed­no­znacz­nie stwier­dza, że są to zabu­rze­nia groź­ne, któ­re na doda­tek ewo­lu­ują. Spra­wia­ją one, że ludzie wypie­ra­ją wszyst­ko, co odbie­ra­ją jako zagro­że­nie, a w tym przy­pad­ku jako takie są trak­to­wa­ne wszyst­kie bodź­ce pod­wa­ża­ją­ce nie­świa­do­me pro­jek­cje, czy wyobra­że­nia na swój temat. W isto­cie każ­da per­spek­ty­wa zmia­ny jest tu więc postrze­ga­na jako zagrożenie.

To powo­du­je, że pro­ces przy­spie­sza, wzmac­nia­ny dodat­ko­wo przez zagra­ża­ją­ce wyda­rze­nia świa­to­we, takie jako woj­ny czy kry­zys gospo­dar­czy – sta­ny lęko­we są tu sil­nym przy­spie­sza­czem, co war­to zapa­mię­tać. Tak czy ina­czej, trze­ba zwró­cić uwa­gę, że ów nie­wąt­pli­wy upa­dek nie wywo­ły­wał żad­nych dążeń zmie­rza­ją­cych do wyj­ścia z tego sta­nu. Poja­wia się cof­nię­cie do pozio­mu czło­wie­ka pier­wot­ne­go, cał­ko­wi­cie irra­cjo­nal­ne­go, co nie zosta­je w żaden spo­sób zauważone…

Zja­wi­sko to jest nie tyl­ko w spo­sób pro­za­icz­ny groź­ne, ale wręcz zagra­ża dal­sze­mu ist­nie­niu ludz­ko­ści. Ów regres zabrnął dużo dalej w nie­któ­rych kra­jach zachod­nich, zwłasz­cza anglo­sa­skich. Na przy­kład w USA, więk­szość mło­de­go poko­le­nia to ludzie, dla któ­rych jedy­ną dro­gą kon­tak­tu z rze­czy­wi­sto­ścią są ide­olo­gie sku­pio­ne na wro­gach. Jest to, jak stwier­dził parę lat temu kanc­lerz Nie­miec Scholz, spo­łecz­ny mate­riał wybu­cho­wy. W Sta­nach Zjed­no­czo­nych prze­pro­wa­dzo­no bada­nia psy­cho­lo­gicz­ne owej mło­dzie­ży regre­su. Być może dzię­ki temu, że ich auto­ra­mi nie byli Ame­ry­ka­nie (Ann Kri­spenz i Alex Ber­trams), przed­sta­wio­no dość kon­tra­sto­wy obraz…

Bada­cze sku­pi­li się na zagad­nie­niu, jakie zmia­ny da się stwier­dzić w oso­bo­wo­ściach takich ludzi, w tym przy­pad­ku wyznaw­ców lewi­co­wych teo­rii spi­sko­wych. Stwier­dzo­no, że tym, co ich wszyst­kich łączy, jest tzw. Ciem­na Tria­da cech oso­bo­wo­ści. To makia­we­lizm, nar­cyzm oraz psy­cho­pa­tia. Mamy więc czło­wie­ka cha­osu i destruk­cji, w zasa­dzie pozba­wio­ne­go empa­tii. Tak wyglą­da stan obser­wo­wa­ny obec­nie na żywo, a nie wyni­ka­ją­cy z jakichś prze­wi­dy­wań teo­re­tycz­nych, jak mia­ło to miej­sce w Prze­mia­nach na Ziemi.

Oczy­wi­ście, na razie (a piszę te sło­wa 20 czerw­ca) nie widać jesz­cze nisz­czy­ciel­skich kon­se­kwen­cji tego sta­nu dla naszej cywi­li­za­cji, jed­nak nie oszu­kuj­my się, wymie­nio­ne cechy, jak i wybit­nie selek­tyw­ny kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią, to pro­gno­sty­ki agre­sji i cha­osu. Dla psy­cho­lo­gii jest to jasne. Zasad­ni­czy tok myśle­nia, przed­sta­wio­ny prze­ze mnie pięć lat temu, potwier­dza się w całej roz­cią­gło­ści. Co jed­nak na pod­sta­wie tych kon­kret­niej­szych danych moż­na obec­nie prze­wi­dzieć? Do speł­nie­nia pozostał

scenariusz samozniszczenia społeczeństw

więc wypa­da zacząć od pyta­nia, co może tych uśpio­nych nisz­czy­cie­li akty­wo­wać? Pod­kreśl­my, że to wie­le milio­nów ludzi, któ­rych kon­dy­cja psy­cho­lo­gicz­na jest jed­no­znacz­na. Nie ma tu żad­ne­go nacią­ga­nia fak­tów. Na pozio­mie racjo­nal­nym (to zna­czy bez wypie­ra­nia) da się to wszyst­ko prze­wi­dzieć z dużą dozą pewności.

Naj­więk­sze zagro­że­nie pole­ga obec­nie na tym, że cały zachod­ni porzą­dek zna­lazł się nad prze­pa­ścią. Co praw­da już w paź­dzier­ni­ku 2019 r. zako­mu­ni­ko­wa­no, iż pro­duk­cja prze­my­sło­wa w USA spa­dła do pozio­mu sprzed 10 lat (a dzie­sięć lat przed tym trwał kry­zys ²⁰⁰⁸⁄₉ roku), a ana­lo­gicz­ne dane napły­nę­ły też z kil­ku innych wio­dą­cych kra­jów. Jed­nak dopie­ro lock­dow­ny i woj­ny dopro­wa­dzi­ły do poja­wie­nia się auten­tycz­nych zagro­żeń dla sys­te­mu. W momen­cie pisa­nia tego arty­ku­łu wszyst­ko jakoś się jesz­cze trzy­ma, ale na Zacho­dzie nara­sta­ją ban­kruc­twa, a w maju 2024 roku oce­nia­no, że w świe­cie zachod­nim na kra­wę­dzi plaj­ty zna­la­zło się ok. 7000 kolej­nych kor­po­ra­cji (z tego 2000 w USA), zatrud­nia­ją­cych w sumie ponad 130 mln ludzi. Oko­ło 50 mln Ame­ry­ka­nów prze­sta­ło spła­cać kre­dy­ty, a według danych z czerw­ca, 76 mln nie czy­ni tego rów­nież z dłu­ga­mi na kar­tach kredytowych.

Nie chcę tu wcho­dzić w głęb­sze szcze­gó­ły gospo­dar­cze, wystar­czy stwier­dzić, że wszyst­ko to może prze­ło­żyć się na zała­ma­nie sys­te­mu finan­so­we­go, co dopro­wa­dzi do tego, że nie­zli­czo­ne milio­ny ludzi (naj­ostrzej­sza sytu­acja jest pod tym wzglę­dem w USA) stra­cą to, co mają, albo dużą część swo­je­go mająt­ku. Na odby­wa­ją­cym się w poło­wie czerw­ca szczy­cie G‑7 we Wło­szech, mini­stro­wie finan­sów tych kra­jów zade­kla­ro­wa­li wspól­nie wolę dąże­nia do zacho­wa­nia [dosłow­nie!] glo­bal­ne­go sys­te­mu finan­so­we­go – cytat z donie­sie­nia agen­cji Reu­ter­sa. To nie­mal jak przy­zna­nie się do kapitulacji.

W takiej sytu­acji nawet poważ­ny kon­flikt na Bli­skim Wscho­dzie może ów sys­tem wyko­le­ić, co jest praw­do­po­dob­ne w cią­gu naj­bliż­szych kil­ku mie­się­cy – na pew­no nie wię­cej niż dzie­się­ciu. Wte­dy nastą­pi­ło­by to, co nazwa­łem spo­łecz­ną fazą prze­mian. Po tym, w cią­gu kolej­nych kil­ku mie­się­cy, nie­wąt­pli­wie zaczę­ły­by poja­wiać się reflek­sje nad tym, co z czło­wie­kiem napraw­dę się sta­ło. Bynaj­mniej nie dla­te­go, że ludzie wzmoc­nią nagle racjo­nal­ne wej­rze­nie w sie­bie, ale ze wzglę­du na emo­cjo­nal­ne odre­ago­wa­nie, czy­li obrzy­dze­nie i prze­ra­że­nie tym, co będą oglą­da­li. Wiem, że ktoś może to odrzu­cić, bo nie jest w sta­nie wej­rzeć w sie­bie, boi się zre­la­ty­wi­zo­wa­nia swo­je­go nie­świa­do­me­go zako­rze­nie­nia w rze­czy­wi­sto­ści, będą­ce­go jedy­nym zna­nym mu czy jej fun­da­men­tem egzy­sten­cji, ale sygna­łów potwier­dza­ją­cych taką dia­gno­zę poja­wia się mnó­stwo. To, że pra­wie nikt ich nie rozu­mie, nie świad­czy, że ich nie ma.

Dla mnie jed­nak to wszyst­ko zawie­ra znak nadziei, bo ozna­cza też, że czas zatrzy­ma­nia reak­ty­wa­cji czło­wie­ka pier­wot­ne­go jest bli­ski i wzor­ce roz­wo­ju, o jakich piszę od lat, zosta­ną w koń­cu zauwa­żo­ne. Dostrze­że­nie błę­dów to świa­teł­ko w tune­lu, zwia­stu­ją­ce wyj­ście z pułap­ki w nie­dłu­gim czasie.