Zjawiska duchowe to kłamstwo!

Uważa tak aż 70% Polaków, choć 92% z nich deklaruje przynależność do jakiejś religii. Religia najczęściej oparta jest na transcendentnym i metafizycznym doświadczaniu otaczającej nas rzeczywistości, a wzrastanie w tym przekonaniu staje się głównym fundamentem jej istnienia

Od 12 lat poma­gam oso­bom poszko­do­wa­nym w wypad­kach komu­ni­ka­cyj­nych, czy przy pra­cy oraz ofia­rom błę­dów medycz­nych. Wie­le z nich nigdy nie poru­szy­ło przy mnie tema­tu wia­ry, choć coś ducho­we­go prze­ży­li, gdy sami dozna­li wie­lo­miej­sco­wych, wie­lo­na­rzą­do­wych obra­żeń cia­ła, lub też utra­ci­li bli­ska oso­bę w wyni­ku wypad­ku ze skut­kiem śmiertelnym.

Opo­wiedz nam swo­ją histo­rię – a my powie­my Ci jakie masz moż­li­wo­ści – tą mak­sy­mą kie­ru­ję się w pra­cy z Czło­wie­kiem, któ­ry uległ cięż­kie­mu wypad­ko­wi. Nigdy jed­nak nie sądzi­łem, że usły­szę histo­rie, któ­re uznam za war­te udo­ku­men­to­wa­nia w książ­ce Histo­rie ducho­we po cięż­kich wypad­kach. Patrząc na czło­wie­ka rozu­miem, że to, co nosi na sobie, nie jest wykład­ni­kiem tego, co myśli, ale fakt jak myśli, sta­no­wi wykład­nik tego, co nosi w sobie.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Preegzystencja dusz: reinkarnacja w chrześcijaństwie

Zza zasłony zaświatów

Ludzie skry­wa­ją w swym wnę­trzu nie­zwy­kłe, głę­bo­ko poru­sza­ją­ce opo­wie­ści, któ­re po czy­jejś tra­gicz­nej śmier­ci, zmia­nach w życiu pole­ga­ją­cych na nie­zdol­no­ści do funk­cjo­no­wa­nia i wyko­ny­wa­nia do pra­cy, czy do sze­ro­ko rozu­mia­nej samo­dziel­nej egzy­sten­cji, sta­ją się ich nowym punk­tem odnie­sie­nia i głów­nym fun­da­men­tem dal­sze­go bytowania.

W książ­ce Histo­rie ducho­we po cięż­kich wypad­kach mamy do czy­nie­nia z wie­lo­ma płasz­czy­zna­mi doświad­cza­nia zja­wisk ducho­wych, któ­re spro­wa­dza­ją się do odczu­cia, poczu­cia i prze­czu­cia. Nigdy nie zapo­mnę reak­cji owczar­ka nie­miec­kie­go, któ­ry nagle zaczął zacho­wy­wać się nie­zro­zu­mia­le w obec­no­ści rodzi­ców 19-let­niej dziew­czy­ny, któ­ra w tam­tym wła­śnie momen­cie zgi­nę­ła w wypad­ku komu­ni­ka­cyj­nym 40 kilo­me­trów od domu. Jej czwo­ro­no­gi przy­ja­ciel bie­gał po salo­nie, prze­wra­cał donicz­ki z kwia­ta­mi, demo­lo­wał meble, sza­leń­czo pisz­czał i skom­lał, jed­no­cze­śnie dra­piąc pysk o pod­ło­gę. Pró­by opa­no­wa­nia psa nie przy­nio­sły rezul­ta­tów, został wyrzu­co­ny z domu. Rodzi­ce dziew­czy­ny, obser­wu­jąc jego zacho­wa­nie nie mogli nadzi­wić się, skąd taka zmia­na. Łagod­ny pies, nagle został opa­no­wa­ny przez coś nie­zro­zu­mia­łe­go. Dopie­ro póź­niej oka­za­ło się, że przez potęż­ną tęsk­no­tę. Po chwi­li demo­lo­wa­nia ogro­du pies zaskom­lał i padł – jak się póź­niej oka­za­ło w wyni­ku zawa­łu ser­ca. Dwie godzi­ny póź­niej pod dom pod­je­chał poli­cyj­ny radio­wóz, a funk­cjo­na­riu­sze prze­ka­za­li infor­ma­cję, iż jedy­na nasto­let­nia cór­ka gospo­da­rzy – nie żyje. Pies to wie­dział? Widział ducha? A może jego jaźń była przy niej w miej­scu wypadku?

Inna histo­ria: był maj, męż­czy­zna poje­chał do pobli­skiej miej­sco­wo­ści po kwia­ty, któ­re wspól­nie z żoną i dzieć­mi mie­li posa­dzić w ogro­dzie. Nie­ste­ty, tego dnia inny kie­ru­ją­cy pojaz­dem – spraw­ca wypad­ku – jechał 180 km/h przez miej­sco­wość, w któ­rej obo­wią­zy­wa­ło ogra­ni­cze­nie do 40 km/h. Ude­rze­nie w bok samo­cho­du oka­za­ło się śmier­tel­ne. Ojciec nigdy nie wró­cił do rodzi­ny. Poli­cja nie mogła jed­nak ziden­ty­fi­ko­wać ofia­ry wypad­ku, ponie­waż nie zna­le­zio­no przy niej doku­men­tów. Tego dnia dwój­ka dzie­ci, wdo­wa oraz mat­ka zmar­łe­go tra­gicz­nie męż­czy­zny nie mogli zasnąć, dra­mat rodzi­ny był nie do opi­sa­nia. Gdy nasta­ła kolej­na noc – 22-let­ni syn i 17-let­nia cór­ka – nagle zasnę­li. Wte­dy przy­śnił im się ojciec cały i zdro­wy, sto­ją­cy przed spraw­nym samo­cho­dem. Obszedł pojazd z pra­wej stro­ny i otwo­rzył tyl­ne drzwicz­ki. Cha­rak­te­ry­stycz­nym gestem przy­wo­łał do sie­bie dzie­ci. Pode­szły do ojca, ale on nic nie mówił. Wska­zał jedy­nie za fotel pasa­że­ra – tam leża­ły doku­men­ty i saszet­ka z pie­niędz­mi. Po wybu­dze­niu, wszy­scy porów­na­li treść snów. Oka­za­ło się, że była iden­tycz­na, jak­by doświad­czy­li snu zbio­ro­we­go. Histo­rię tę przed­sta­wi­li bra­tu zmar­łe­go – wujo­wi, któ­ry zapro­po­no­wał uda­nie się do ska­so­wa­ne­go pojaz­du. Poli­cjant, któ­ry na par­kin­gu pro­ku­ra­tor­skim pil­no­wał wra­ku, począt­ko­wo nie chciał zezwo­lić na oglę­dzi­ny. W koń­cu się zgo­dził. Po otwar­ciu drzwi łomem, odchy­lo­no ubru­dzo­ne krwią ojca przed­mio­ty, naty­ka­jąc się na doku­men­ty i saszet­kę z pie­niędz­mi – zgod­nie z tre­ścią snu.

Dla­cze­go uzna­łem, że są to zja­wi­ska ducho­we, któ­re war­to udo­ku­men­to­wać? W pierw­szych chwi­lach ludzie ci nie odbie­ra­li ich świa­do­mie. Dopie­ro póź­niej­sza ana­li­za pozwo­li­ła im wycią­gnąć wnio­sek, że zja­wi­ska, o jakich mowa, nale­ży roz­pa­try­wać na pozio­mie metafizycznym.

Czy musi­my wie­rzyć w zja­wi­ska ducho­we? Nie musi­my. Wia­ra w ducha nie jest czymś dosko­na­łym, ale jed­no­cze­śnie dosko­na­li czło­wie­ka. Jak to moż­li­we? Bo tkwiąc w środ­ku podob­nych zda­rzeń, musi­my zro­zu­mieć, że nie jeste­śmy isto­ta­mi ludz­ki­mi mają­cy­mi doświad­cze­nia ducho­we, lecz isto­ta­mi ducho­wy­mi trwa­ją­cy­mi w doświad­cze­niu tego, co ludz­kie. Ta per­cep­cja ozna­cza zaak­cep­to­wa­nie fak­tu, iż duch to nie postać, któ­rą nie jesteś, a poko­cha­nie tego, kim jesteś naprawdę.

Tłu­ma­czę to ofia­rom wypad­ków, któ­re nigdy nie pro­si­ły o dozna­wa­nie zja­wisk ducho­wych, a doświad­cza­ły ich w związ­ku ze zda­rze­nia­mi gra­nicz­ny­mi, zwią­za­ny­mi z balan­so­wa­niem pomię­dzy życiem a śmiercią.

Recen­zję Histo­rii ducho­wych po cięż­kich wypad­kach Dariu­sza Foin­ta zamie­ści­li­śmy w NŚ 3/2024.

Książ­ka jest dostęp­na w Księ­gar­ni – Gale­rii NŚ w War­sza­wie, przy ul. Kre­dy­to­wej 2 oraz w skle­pie ezo­te­rycz­nym onli­ne www​.nie​zna​ny​.pl