Zza zasłony zaświatów

Zbliża się kolejna, szósta rocznica śmierci Marka Rymuszko, niezwykłego człowieka. Miałem zaszczyt kilka razy rozmawiać z nim telefonicznie, zaprosił mnie do grona współpracowników NŚ, a za zasłoną nazywa mnie przyjacielem

War­to opu­bli­ko­wać tę roz­mo­wę w nume­rze lip­co­wym dla przy­po­mnie­nia Czy­tel­ni­kom twór­cy ich ulu­bio­ne­go mie­sięcz­ni­ka. Jest to waż­ne, tak­że dla­te­go, iż z upły­wem lat kon­takt z duszą Mar­ka sta­je się coraz bar­dziej utrud­nio­ny. Prze­glą­da­jąc treść wywia­du uświa­do­mi­łem sobie, że rezo­nu­je ona z prze­ka­za­mi ogól­ny­mi z moje­go bloga.

Wło­dzi­mierz Borzęcki

PRZECZYTAJ TAKŻE

Karma i ludzki los a wolna wola

Preegzystencja dusz: reinkarnacja w chrześcijaństwie

Rozmowa z Markiem

(Godzi­na 20:37)

Czy to dusza Mar­ka Rymusz­ko? (Potwier­dza, ale pytam kil­ka razy dla pewności.)

– Tak, to ja, Marek Rymusz­ko, niedowiarku.

Czy chcesz mi coś powie­dzieć na początek?

– Tak, cie­szę się, że dzwo­nisz. Cze­ka­łem na twój kontakt.

Czy to, co sły­szę, mówię ja sam, mój umysł? 

– To ja we wła­snej oso­bie, Marek Rymusz­ko z Zaświa­tów. Pytasz, czy chcę coś powie­dzieć na począ­tek? Tak, chcę ci powie­dzieć, że u mnie wszyst­ko w porząd­ku. Mam tu swój wła­sny kąt, to zna­czy po wasze­mu miesz­ka­nie, cho­ciaż my nazy­wa­my to odosob­nie­niem, bo każ­dy samo­dziel­nie prze­by­wa w czymś na kształt miesz­ka­nia, co nie jest sta­bil­ne, tyl­ko zmien­ne, ponie­waż na nasze życze­nie moż­na zmie­niać jego ume­blo­wa­nie i wystrój.

Czy ist­nie­je tam to, co tutaj nazy­wa­my „snem”?

– I tak, i nie przy­ja­cie­lu. W zasa­dzie nigdy nie śpi­my, ale zapa­da­my w coś, co nazwał­bym letar­giem, czy wyłą­cze­niem świa­do­mo­ści na jakiś czas.