Cały czas jest nas trzech!

Z Robertem Bernatowiczem – prezesem Fundacji Nautilus, dziennikarzem, ekonomistą, politologiem i wieloletnim współpracownikiem Marka Rymuszko, rozmawia Dorota Czerwińska

Jak długo interesujesz się „nieznanym”?

– Wła­ści­wie odkąd się­gam pamię­cią. Moja ścież­ka ma ści­sły zwią­zek z incy­den­tem z wcze­sne­go dzie­ciń­stwa, kie­dy nad domem bab­ci w latach 70. ub. w. poja­wi­ło się UFO. Wie­dzia­łem, że bab­cia mówi praw­dę, ale czu­łem nie­do­syt infor­ma­cji, więc zaczą­łem ich szu­kać na wła­sną rękę. Zbie­ra­łem wycin­ki z gazet, noto­wa­łem zasły­sza­ne rela­cje, itd. Waż­ne dla takich ludzi jak ja było poja­wie­nie się na ryn­ku mie­sięcz­ni­ka Nie­zna­ny Świat w 1990 r. Do dziś jestem jego wier­nym czy­tel­ni­kiem, a w cią­gu minio­nych trzech dekad zgro­ma­dzi­łem nie­mal wszyst­kie egzem­pla­rze. Zaj­mu­ją hono­ro­we miej­sce w zbio­rach Fun­da­cji Nautilus.

Kiedy twoja ścieżka zbiegła się ze ścieżką Marka Rymuszko?

– Nie pamię­tam dokład­nej daty. Były to wcze­sne lata 90. ub. w., kie­dy już pra­co­wa­łem w radiu, ale jesz­cze nie pro­wa­dzi­łem audy­cji Nauti­lus Radia Zet. Robiąc mate­ria­ły repor­ter­skie m.in. o UFO, nawie­dzo­nych miej­scach, czy jasno­wi­dze­niu, poszu­ki­wa­łem wia­ry­god­ne­go eks­per­ta, któ­ry mógł­by się na temat tych zja­wisk rze­czo­wo i inte­re­su­ją­co wypo­wie­dzieć. Pierw­szą oso­bą, o któ­rej pomy­śla­łem, taki oczy­wi­sty wybór, był wła­śnie Marek. Wcze­śniej pozna­wa­łem go za pośred­nic­twem arty­ku­łów na łamach Nie­zna­ne­go Świa­ta.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Akademia Pana Paprodziada, czyli budzenie męskiej mocy

Roman Nacht: Pij wodę z własnego źródła

Był również cenionym ekspertem w dziedzinie prawa, literatury i reportażu. Jakie wrażenie zrobił na tobie w kontakcie osobistym?

– Nie­sa­mo­wi­te! Czło­wiek ubra­ny na czar­no, owia­ny aurą tajem­ni­cy. Jego twarz, syl­wet­ka, spo­sób mówie­nia… to wszyst­ko two­rzy­ło szcze­gól­ną całość, któ­rą dopeł­niał tlą­cy się w dło­ni papie­ros. Takie było moje pierw­sze wra­że­nie wizu­al­ne. Mówił pro­sto, zro­zu­mia­le, cie­ka­wie. Widać było, że tema­ty­ka nie­zna­ne­go to jego auten­tycz­na pasja. Miał bar­dzo cha­rak­te­ry­stycz­ny głos, nie­za­po­mnia­ny i nie do pod­ro­bie­nia. Do tej pory sły­szę go w mojej gło­wie i jego spe­cy­ficz­ne powi­ta­nie: – Cześć, tu Marek, któ­rym roz­po­czy­nał każ­dą roz­mo­wę tele­fo­nicz­ną. W życiu zda­rza­ją się takie zna­jo­mo­ści, kie­dy czło­wiek ma wra­że­nie, że tego dru­gie­go zna od zawsze. Tak wła­śnie było z nim.

(W tym momen­cie pod­czas prze­pro­wa­dza­nia wywia­du spa­da na zie­mię tele­fon komór­ko­wy, któ­ry leżał na środ­ku sto­li­ka – przyp. aut.)