Echa wielkiej Medytacji NŚ 2024 – cz. 2

Kolejne relacje z grudniowej Wielkiej Medytacji Nieznanego Świata pokazują, że WOLNOŚĆ dla wszystkich jest niezwykle ważna, a każdy doświadcza jej na swój własny indywidualny sposób.

Jed­nak to w jed­no­ści tkwi ogrom­na moc. Połą­czo­ne dzia­ła­nie gru­py medy­tu­ją­cych wyzwo­li­ło ogrom dobrej ener­gii. A nic nie jest bar­dziej potrzeb­ne naszej pla­ne­cie i żyją­cym na niej ludziom, jak wol­ność i pły­ną­ca z niej siła. Medy­ta­cja pozwo­li­ła to zro­zu­mieć i poczuć. By to jed­nak w nas trwa­ło i oddzia­ły­wa­ło pro­wa­dząc ku szer­sze­mu dobru, musi­my pie­lę­gno­wać w sobie wypra­co­wa­ną wów­czas energię.

Redak­cja

PRZECZYTAJ TAKŻE

Karma i ludzki los a wolna wola

Echa Wielkiej Medytacji NŚ 2024 – cz. 3

Uzdrowić wolność, by ją poznać

Pod­eks­cy­to­wa­na i z rado­sną goto­wo­ścią na kolej­ną przy­go­dę medy­ta­cyj­ną (jak co roku od lat) sta­wi­łam się w miej­scu i o cza­sie… Mia­ło być wznio­śle, potęż­nie i ogól­no­świa­to­wo, a tym­cza­sem sta­ło się oso­bi­ście i intym­nie. A oto cze­go doświadczyłam…

Zoba­czy­łam sie­bie na pla­ży. Pla­ża była pusta, wokół bia­ły pia­sek i oce­an. Cisza, żad­nych gło­sów pta­ków ani zwie­rząt. Deli­kat­ny szum wody. Widzia­łam sie­bie leżą­cą w cie­niu jakie­goś drze­wa. Odczu­wa­łam bło­gość. To było bar­dzo przy­jem­ne. Nagle nie­bo nad oce­anem i nade mną zaczę­ło się ściem­niać jak­by nad­cho­dzi­ła noc. Poja­wi­ły się kro­pecz­ki gwiazd. Obraz, któ­ry widzia­łam, zaczął się roz­pły­wać. Wszyst­ko wypeł­ni­ła mgła. Pla­ży już nie było. Mnie już nie było. Oce­anu nie było. Wokół tyl­ko prze­strzeń usia­na gwiaz­da­mi. Po chwi­li gwiaz­dy zaczę­ły się roz­pusz­czać i zni­kać. Prze­strzeń wyglą­da­ła jak wymie­sza­na z wodą gra­na­to­wa i nie­bie­ska far­ba. Wszyst­ko pły­wa­ło. Cała prze­strzeń falo­wa­ła, cho­ciaż nie było tam wody tyl­ko pust­ka. Roz­pu­ści­łam się w tej pust­ce. Roz­pły­nę­łam się razem z gra­na­tem, czer­nią i błę­ki­tem. Na chwi­lę roz­pły­nę­ła się też moja świa­do­mość. Było tyl­ko bło­gie roz­pły­nię­cie w prze­strze­ni w każ­dą stronę…

Wte­dy świa­do­mość powró­ci­ła i znów ujrza­łam mgłę. Z mgły zaczął wyła­niać się obraz fote­la i sie­dzą­cej na nim posta­ci. Sta­łam z tyłu za nim, a rów­no­cze­śnie w nim też sie­dzia­łam. Spoj­rza­łam w dół i zauwa­ży­łam, że spod mebla wysta­je leżą­cy na pod­ło­dze sznur kora­li­ków. Pod­nio­słam go. Prze­zro­czy­ste, czer­wo­ne, podłuż­ne pacior­ki nani­za­ne były na dłu­gi sznu­re­czek. Zer­k­nę­łam w pra­wo i spo­strze­głam sie­bie zwi­nię­tą w kłę­bek na łóż­ku. Byłam przy­kry­ta bia­łą, puszy­stą koł­drą. Odsło­ni­łam jej frag­ment i wło­ży­łam w swo­je dło­nie sznur kora­li­ków. Co to? – zapy­ta­łam samą sie­bie. – Uzdro­wie­nie – usły­sza­łam, jak mówię. – Nale­ży uzdro­wić wol­ność. Ja, leżą­ca w łóż­ku, zamknę­łam w dło­niach kora­li­ki i usnęłam.

Wów­czas obraz znów się roz­pły­nął. I zoba­czy­łam jak sto­ję przed olbrzy­mim oknem w bar­dzo wyso­kim budyn­ku. W dole widzia­łam roz­świe­tlo­ne mia­sto. Milio­ny małych świa­te­łek zło­ci­ło się i drga­ło. Znów ujrza­łam sie­bie sie­dzą­cą w fote­lu, tym razem patrzą­cą na to mia­sto w dole. I ta myśl w mojej gło­wie… Moc­na i wyra­zi­sta: Wol­ność naj­pierw nale­ży uzdro­wić. Wol­ność nale­ży uzdro­wić by ją poczuć. 

Pozdra­wiam Wszyst­kich z kolej­nym Nowym Rokiem
Justy­na Smo­ron­go­wicz, War­sza­wa

Czy jestem Wszechświatem?

Posta­no­wi­łam wziąć udział w medy­ta­cji NŚ pod hasłem Wol­ność, mimo że w ubie­głym roku nie uda­ło mi się dotrwać do koń­ca. Mia­łam bowiem jakieś zabu­rze­nia ser­co­we, zwią­za­ne ze spły­ca­niem odde­chu. W tym roku oddy­cha­łam swo­bod­nie, ale nie potra­fi­łam w peł­ni wejść w stan nie­świa­do­mo­ści cia­ła i umy­słu. Cho­ciaż począt­ki były obie­cu­ją­ce i myślę, że gdy­by uda­ło mi się tro­chę poćwi­czyć (pod nad­zo­rem, samo­dziel­nie już nie odwa­żę się tego robić), mogła­bym osią­gnąć głę­bo­ki stan medytacyjny.

Nie sły­sza­łam, co dzie­je się obok, moje cia­ło nie było istot­ne, ale przez gło­wę od cza­su do cza­su prze­pły­wa­ły jakieś obce myśli. Poja­wi­ły się też obra­zy: ser­ca, takie­go jak rysu­ją dzie­ci, a w nim zarys dwóch posta­ci, bar­dzo sobie i mnie bli­skich, cho­ciaż nie wie­dzia­łam, kim one były. Ujrza­łam Zie­mię, małą jak pił­ka gol­fo­wa, któ­rą mogłam otu­lić ręka­mi i prze­ka­zać jej miłość oraz czu­łość. A potem uka­za­ły się poje­dyn­cze bły­ski, z któ­rych two­rzy­ły się posta­cie, zwie­rzę­ta, budyn­ki… Nie wiem, co to mia­ło znaczyć?

Czy jestem Wszech­świa­tem? A może jego częścią?