Gdzie jest złoty pociąg?

Marek Szwedowski niczego nie wiedział o wydarzeniach, jakie przypuszczalnie rozegrały się 7 listopada 1944 r. w dolnośląskim Petersdorfie – dzisiejszych Piechowicach Dolnych. Tymczasem w trakcie eksperymentu hipnotyczno-jasnowidczego z udziałem medium wyszły na jaw szczegóły, które – w powiązaniu z innymi faktami oraz informacjami na ten temat – na sprawę jednej z najpilniej strzeżonych i do dziś niewyjaśnionych mrocznych tajemnic drugiej wojny światowej, zdają się rzucać nowe światło.

Przed trze­ma laty – jak ten czas leci! – gościn­nych łamach Nie­zna­ne­go Świa­ta (nr 6 z 1994 r.) opo­wie­dzia­łem o moich pierw­szych spo­tka­niach z jasno­wi­dzem Mar­kiem Szwe­dow­skim, miesz­ka­ją­cym w Laskach pod War­sza­wą. Zachę­co­ny przez naczel­ne­go NŚ Mar­ka Rymusz­ko do spi­sa­nia nie­co­dzien­nych doświad­czeń, któ­re – bądź co bądź, dale­ko wykra­cza­ły poza moją wie­dzę na temat zja­wisk para­nor­mal­nych, a co wię­cej – kłó­ci­ły się rażą­co z regu­ła­mi prak­ty­ko­wa­ne­go prze­ze mnie rze­mio­sła, w któ­rym obo­wią­zu­je przej­rzy­sta spraw­dzal­ność opi­sy­wa­nych fak­tów – doko­na­łem rekon­struk­cji oko­licz­no­ści, jakie na ścież­kę tego tema­tu mnie przywiodły.

Czytelnikom NŚ przypomnę w skrócie najważniejsze fakty:

Mia­no­wi­cie jakieś trzy lata przed publi­ka­cją na łamach NŚ mego repor­ta­żu Podej­rza­ny z Czwar­te­go Wymia­ru zda­rzy­ło mi się usły­szeć od Lesz­ka Wil­ga­ta – zna­ne­go poszu­ki­wa­cza skar­bów, wiel­ce zasłu­żo­ne­go w znaj­do­wa­niu pamią­tek z pola bitwy nad Bzu­rą (boga­cą dziś one muzeum w Socha­cze­wie) histo­rię odna­le­zie­nia w lasach za Pal­mi­ra­mi zwłok war­szaw­skie­go ento­mo­lo­ga, któ­re­go od dwóch lat uwa­ża­no za zaginionego.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Król mediów

Jak radziecki lekarz fotografował pijackie zwidy

Oso­bli­wo­ścią tej histo­rii było, że zagad­kę tej śmier­ci (do dziś nie w peł­ni wyja­śnio­ną) „roz­ja­śnił” niko­mu wte­dy nie­zna­ny dwu­dzie­sto­pa­ro­let­ni tro­pi­ciel tajem­nic z Lasek – Marek Szwe­dow­ski, wła­śnie przy­ja­ciel Wil­ga­ta zresz­tą, wędru­ją­cy po oko­li­cy z waha­deł­kiem i mapą. Oso­bli­wość zaś tkwi­ła m.in. w tym, że Marek poczuł się powo­ła­ny do tej misji przez napis, jaki ktoś u wej­ścia do lasu: Pamię­ci tego, kto wszedł (tu było nazwi­sko) do pusz­czy i zagi­nął (tu data). Sko­ro napi­su nie usu­nię­to, a od cza­su jego spo­rzą­dze­nia minę­ły dwa lata, to ZAGADKA KUSIŁA NADAL!

Szwe­dow­ski spo­rzą­dził kse­ro­od­bit­ki mapy tej czę­ści Pusz­czy Kam­pi­no­skiej, któ­ra za Sie­ra­ko­wem cią­gnie się w stro­nę Pal­mir i dalej na zachód, po czym na tych odbit­kach – a było ich sześć jed­na­ko­wych – „zga­dy­wał” waha­deł­kiem miej­sce domnie­ma­nej śmier­ci zagi­nio­ne­go. Sze­ścio­krot­nie sku­piał ener­gię i wolę, zazna­cza­jąc powo­ła­ny do tej misji przez napis, jaki ktoś umie­ścił na krzy­żu na papie­rze punk­ty „x”, aż po kil­ku tygo­dniach, gdy wszyst­kie sześć odbi­tek już ozna­ko­wał, zaj­rzał do szu­fla­dy, gdzie leża­ły nie­oglą­da­ne, i wte­dy je porównał.

Okazało się, że wahadełko pięciokrotnie trafiało prawie w ten sam punkt! Wędrówka do lasu, na bagna za Sierakowem, przyniosła zaś efekt zdumiewający: wahadełko trafiło w punkt śmierci!

Zwło­ki ento­mo­lo­ga leża­ły na małej wysep­ce wśród bagien. Był przy nich apa­rat foto­gra­ficz­ny, lor­net­ka, zega­rek i… kijek do nart, któ­ry natych­miast roz­po­zna­ła cór­ka zmar­łe­go. Szwe­dow­ski zgło­sił bowiem o swo­im odkry­ciu mili­cji, w komen­dzie przy ul. Żyt­niej i tam popadł w opa­ły, bowiem twar­do­gło­wi funk­cjo­na­riu­sze nie tyl­ko wyśmia­li jego „czar­no­księ­skie” meto­dy poszu­ki­wa­nia, ale i oskar­ży­li o… kra­dzież cen­nych przed­mio­tów, jakie rze­ko­mo były przy zwło­kach. Przy­pi­sy­wa­no mu nawet, że jest ćpu­nem, a swe­mu „przy­pad­ko­we­mu” odkry­ciu przy­pi­su­je magicz­ne cechy po to, by wyłu­dzić od rodzi­ny zmar­łe­go nagrodę!

Przy­czy­na śmier­ci zagi­nio­ne­go nie zosta­ła po dziś dzień wyja­śnio­na i przy­pa­dek ten był­by sze­rzej nie zna­ny, gdy­by nie moja publi­ka­cja w Nie­zna­nym Świe­cie. Ja sam był­bym pew­nie zresz­tą nie „wszedł” z tym na łamy, gdy­by nie to, że Leszek Wil­gat, a potem Woj­tek Hein­rych, Andrzej Bar­to­sie­wicz i inni tro­pi­cie­le śla­dów wojen­nej histo­rii, ponow­nie przy­po­mnie­li mi o Mar­ku Szwedowskim.

Oto bowiem w okolicy zakładu dla ociemniałych dzieci w Laskach, podwarszawski jasnowidz odkrył zapomniany cmentarz wojenny, kryjący groby niemieckich żołnierzy, którzy zmarli w pobliskim szpitalu polowym.

Brat jed­ne­go z tych zmar­łych przy­był do Lasek z przed­śmiert­nym listem swe­go kuzy­na, na pod­sta­wie któ­re­go, w archi­wach Wehr­mach­tu znaj­du­ją­cych się w RFN usta­lo­no przy­bli­żo­ną loka­li­za­cję cmen­ta­rza. Nie­ste­ty! Miesz­kań­cy Lasek zaraz po woj­nie zni­we­lo­wa­li gro­by i na tym miej­scu zało­żo­no ogród warzywny…