Jeden z najwybitniejszych reporterów w całej powojennej historii Polski. Urodzony w 1935 r. w Zemborzycach k. Lublina. Od 1964 r. przez długie lata był związany z telewizją, gdzie realizował filmy dokumentalne, audycje publicystyczne (głośny cykl „Bez apelacji”) oraz własne programy dokumentalne, m.in. „Zatrzymane w kadrze" (do 1988 r.). Autor ponad 20 książek i kilkuset reportaży opublikowanych w czasopismach.

Ulubionym tematem reportaży R Wójcika są „Uniesieni'' i „Odmieńcy" (tytuły dwóch znaczących jego książek) - jednym słowem ludzie „inni", nawiedzeni ideą, pasją, realizujący osobny, autonomiczny model istnienia. Towarzysząc latami swym bohaterom, nie porzuca żadnej okazji, by „utrwalić ślad" narzędziem kamery, foto-fonodokumentu. Zwykle, zanim napisze książkę, zje pud soli ze swym bohaterem, sfilmuje jego portret, opowie o nim w radiu, telewizji.

Wspominając ważniejsze z książek tego autora - „Odmieńcy", „Święte szalbierstwo", „Opowieści kradzione", „Uniesieni", „Człowiek znikąd", „Bez apelacji”, „Szklane oczy Klio" - wymienić by należało drugie tyle, a może i dziesięć razy więcej tytułów filmów telewizyjnych, jakie „po drodze” do tych książek nakręcił. Za reportaże pisane otrzymał m.in. nagrodę Ksawerego Pruszyńskiego 1975), nagrodę im. Józefa Chałasińskiego i inne, a za realizacje telewizyjne - nagrodę „Żelaznej łódki" na festiwalu w Krakowie, „Złotego Ekranu’ oraz dwie nagrody Prezesa Radiokomitetu.