Jesteśmy istotami holistycznymi

Wybrała zawód z misją, ponieważ zawsze patrzyła na świat przez pryzmat duchowości, miłości i akceptacji drugiego człowieka. W każdym pacjencie widzi człowieka i rozmawia z nim jak z człowiekiem. Najpierw w szpitalu, później podczas audycji poruszających tematykę holistycznego podejścia do zdrowia, wartości głodówek terapeutycznych oraz przeżyć związanych z incydentami śmierci klinicznej. Z dr Irminą Mrozowicz-Szmidt, lekarką uzdrawiającą ciała i dusze, rozmawia Dorota Czerwińska

Z zawodu jesteś lekarzem internistą. To wielka życiowa misja, która istotnie wpłynęła na Twój rozwój duchowy. Jak z dzisiejszej perspektywy widzisz początki pracy w swoim zawodzie?

– Pra­cu­jąc w szpi­ta­lu zaczę­łam zauwa­żać wie­le nie­wy­tłu­ma­czal­nych zja­wisk. Zasta­na­wia­łam się, dla­cze­go spo­śród dwóch pacjen­tów w tym samym wie­ku i sta­nie zdro­wia, jeden nagle zdro­wie­je, a dru­gi umie­ra. Mie­li takie same wyni­ki badań i ten sam tok lecze­nia. Z cza­sem zro­zu­mia­łam, że jeden chciał wyzdro­wieć, a dru­gi po pro­stu odpu­ścił. Szłam dro­gą kon­wen­cjo­nal­ne­go lecze­nia. W pew­nym momen­cie doświad­czy­łam, jak to jest być pacjen­tem, gdy zacho­ro­wa­łam na gruź­li­cę. Kole­żan­ka dopu­ści­ła mnie do pra­cy na oddzia­le cho­rób płuc, z wąt­pli­wą pró­bą tuber­ku­li­no­wą. Gdy­by mnie zaszcze­pi­ła, pew­nie nic by się nie wyda­rzy­ło, ale widocz­nie wszyst­ko było po coś. Mia­łam wysię­ko­we zapa­le­nie opłuc­nej z punk­cja­mi. Prze­ko­na­łam się wte­dy na wła­snej skó­rze, że dobrze robi­łam znie­czu­la­jąc do tego zabie­gu swo­ich pacjen­tów, a nie wszy­scy leka­rze to czy­ni­li. Gdy wyzdro­wia­łam, zaczę­łam jesz­cze uważ­niej przy­glą­dać się róż­nym zda­rze­niom z życia. Mia­łam też swój gabi­net inter­ni­stycz­ny i dużą fir­mę, któ­rą pro­wa­dzi­łam wspól­nie z mężem. Kie­dyś byłam bar­dzo racjo­nal­na, bo tak nas kształ­cą. Dla leka­rza-spe­cja­li­sty w wąskiej dzie­dzi­nie, czło­wiek to jest cia­ło i jego wycin­ki. Jako inter­ni­sta i tak mia­łam szer­sze spoj­rze­nie na cho­ro­by wewnętrz­ne. Uwa­żam, że może­my z powo­dze­niem łączyć lecze­nie tra­dy­cyj­ne z meto­da­mi natu­ral­ny­mi, bo jeste­śmy isto­ta­mi holi­stycz­ny­mi. Ale jeśli ktoś ma wiel­ką narośl na cie­le i pró­bu­je ją leczyć kapu­stą, a jest to pła­sko­na­błon­ko­wy nowo­twór, trze­ba go jak naj­szyb­ciej wyciąć, żeby nie dał prze­rzu­tów. Meto­da lecze­nia powin­na być uszy­ta na mia­rę pacjenta.

Był jakiś element w pracy z pacjentami, który okazał się dla Ciebie trudny?

– Prze­szka­dza­ły mi na przy­kład przy­kre zapa­chy. Na począt­ku prak­ty­ki, będąc mło­dą lekar­ką, wsty­dzi­łam się powie­dzieć, żeby ktoś się umył do bada­nia. Ale potem pomy­śla­łam, że niko­mu nie zro­bię tym krzyw­dy. Idąc na bada­nia, np. do męskiej Sali, nie zaty­ka­łam nosa przy pacjen­cie, tyl­ko mówi­łam: – Weź­mie pan prysz­nic, pro­szę się porząd­nie wyszo­ro­wać i spo­tka­my się za 40 minut. Zawsze mia­łam przy sobie lecz­ni­czy dez­odo­rant zmniej­sza­ją­cy ilość i zapach potu, któ­ry pole­ca­łam pacjen­tom, zazwy­czaj byli mi za to bar­dzo wdzięcz­ni. W każ­dym pacjen­cie, nawet w pija­ku, widzia­łam czło­wie­ka. Co z tego, że nędz­nie się wyra­ża, jak ode­zwę się do nie­go z sza­cun­kiem, też mi tak odpo­wie. Uwa­żam, że zawsze war­to patrzeć na dru­gą isto­tę przez pry­zmat miło­ści i akcep­ta­cji jej natu­ry, nawet jeśli jest bar­dzo odmien­na od naszej.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć

Jak Ty, pragmatyczny lekarz, zaczęłaś interesować się duchowością?

– Zaczę­ło się, gdy mama przy­wio­zła z Etio­pii pięk­ny, mister­nie rzeź­bio­ny krzyż kop­tyj­ski. Kupi­ła go w tam­tej­szym anty­kwa­ria­cie jako pre­zent dla sąsia­da. Jed­nak tak bar­dzo mi się spodo­bał, że nie pozwo­li­łam go oddać. Nagle obie zaczę­ły­śmy bar­dzo cho­ro­wać. Z dnia na dzień czu­łam się coraz gorzej. Prze­sta­łam cho­dzić do pra­cy, nie byłam w sta­nie wejść nawet na pię­tro moje­go domu. Pomy­śla­łam, że widocz­nie mama przy­wio­zła z waka­cji jakąś nie­zna­ną cho­ro­bę tro­pi­kal­ną, więc umó­wi­łam bada­nia w insty­tu­cie cho­rób tro­pi­kal­nych. Kole­żan­ka, któ­rej się poża­li­łam, dora­dzi­ła mi kon­sul­ta­cję u swo­jej zna­jo­mej, któ­ra zaglą­da w ener­gie. Zadzwo­ni­łam i dowie­dzia­łam się, że mam w miesz­ka­niu przed­miot kul­tu, jakiś ołta­rzyk albo krzyż, do któ­re­go przy­wią­za­na jest czar­na ener­gia. Podob­no przed­miot ten był uży­wa­ny do prak­tyk okul­ty­stycz­nych. Wte­dy zorien­to­wa­łam się, że wszyst­ko, co złe, zaczę­ło się wła­śnie od tego krzy­ża. Dora­dzi­ła mi modli­twę Anioł Pań­ski o 12-tej w połu­dnie, na bia­łym prze­ście­ra­dle, w krę­gu usy­pa­nym z soli. Tak zro­bi­łam, a po cere­mo­nii wywio­złam krzyż na łąkę i spa­li­łam. Wró­ci­łam do domu, poje­cha­łam zro­bić zaku­py i zauwa­ży­łam, że mogę bie­gać. Cho­ro­ba znik­nę­ła. Byłam zdzi­wio­na i pomy­śla­łam sobie, że jed­nak jest jakiś świat, o któ­rym nie mam poję­cia. Od tego momen­tu zaczę­łam się w peł­ni świa­do­mie roz­wi­jać ducho­wo. Bra­łam udział w wie­lu warsz­ta­tach, pró­bo­wa­łam róż­nych metod. Teraz ta wie­dza pro­cen­tu­je pod­czas moich sesji terapeutycznych.