Medycyna, higiena i kosmetyka naszych słowiańskich przodkiń (cz. II): wodolecznictwo i przypadłości kobiece

Prasłowiańska medycyna tradycyjna obejmowała różne formy wodolecznictwa, odbywające się zarówno w łaźni parowej, jak i suchej. Obejmowało to inhalacje, obmywania oraz zabiegi stymulujące z wykorzystaniem witek i miotełek

Pier­wot­nie ogrom­na więk­szość zabie­gów lecz­ni­czych nale­ża­ła do kobiet – poza lecze­niem ran wojen­nych i chi­rur­gią, co pozo­sta­wa­ło dome­ną męskiej medy­cy­ny woj­sko­wej (to tak­że pra­sta­ra indo­eu­ro­pej­ska tra­dy­cja). Jed­no z naj­star­szych okre­śleń leczą­cej kobie­ty odnaj­du­je­my w nazwie popu­lar­ne­go lecz­ni­cze­go zie­la sto­so­wa­ne­go na okła­dy – bab­ka.

Pra­sło­wiań­ska medy­cy­na była tak­że pre­kur­sor­ką róż­nych form wodo­lecz­nic­twa, poprzez sze­ro­kie zasto­so­wa­nie lecz­ni­czej łaź­ni paro­wej, inha­la­cji, roz­ma­itych obmy­wań i namasz­czeń. Przy­na­le­żał tu też rodzaj masa­żu w takiej łaź­ni roz­pa­rzo­ną mio­teł­ką łaziebną.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy lekarz przestaje być człowiekiem

Kolagen aktywny biologicznie – zaufany przyjaciel kobiety

Nosi­ła ona pra­sta­rą nazwę bani. Pier­wot­na (się­ga­ją­ca epo­ki kamien­nej) for­ma bani, to po pro­stu dół w zie­mi. Wbrew pozo­rom nie koja­rzył się on z żad­nym kształ­tem kuli­stym (bań­ką).

Słowianin tam łaził

– czy­li scho­dził w dół i się parzył, gdy mu lano wodę (ewen­tu­al­nie kwas chle­bo­wy) na roz­grza­ne kamie­nie. Chło­stał się przy tym wierz­bo­wą (albo – lecz­ni­czo − pokrzy­wo­wą) mio­teł­ką, potem pole­wał się zim­ną wodą lub biegł na zim­ną kąpiel do rze­ki bądź jezio­ra. Sło­wo kąpać (się) ozna­cza­ło pier­wot­nie, według nasze­go daw­ne­go zna­ko­mi­te­go języ­ko­znaw­cy prof. Alek­san­dra Brück­ne­ra, sku­lo­ne przy­cup­nię­cie, co pasu­je do pier­wot­nej posta­ci bani.