Medycyna, kosmetyka i higiena naszych słowiańskich przodkiń (cz. I)

Kobiety tamtych czasów podchodziły do zdrowia i choroby inaczej niż współczesna medycyna akademicka, gdyż były nastawione w większym stopniu na profilaktykę. Traktowały człowieka jako harmonijną całość, a celem leczenia (choć właściwie uzdrawiania) było przywracanie w organizmie zaburzonej harmonii

Świad­czy o tym m.in. archa­icz­ne, wspól­ne wszyst­kim Sło­wia­nom okre­śle­nie cĕli­ti, któ­re wywo­dzi się od sło­wa cĕlь (we współ­cze­snym języ­ku pol­skim wyraz ten przy­brał for­mę o‑calić i cały) i któ­re tłu­ma­czy się jako przy­wra­ca­nie zdrowia.

W tym zna­chor­skim języ­ku pra­le­chic­kie cał ozna­cza­ło: nie­na­ru­szo­ny, nie­usz­ko­dzo­ny, har­mo­nij­ny, zdro­wy, w peł­nym dobro­sta­nie i pomyśl­no­ści. Mia­ło też odcień magicz­ny, było inte­gral­ną czę­ścią dobrych życzeń i bło­go­sła­wieństw, a tak­że sta­no­wi­ło codzien­ne życze­nie-pozdro­wie­nie. Brzmia­ło ono

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy lekarz przestaje być człowiekiem

Kolagen aktywny biologicznie – zaufany przyjaciel kobiety

CAŁ!

Czyli: bądź cały, zdrowy

Podob­ne sło­wo odnaj­du­je­my w bał­tyj­skim języ­ku sta­ro­pru­skim, co ozna­cza, że jest to pier­wia­stek nale­żą­cy do dzie­dzic­twa pra­bał­to­sło­wiań­skie­go, a nawet całe­go tzw. pra­in­do­eu­ro­pej­skie­go zespo­łu pół­noc­ne­go. Wyka­zu­je on bowiem ści­słe pokre­wień­stwo z angiel­skim hail oraz z taki­mi współ­cze­sny­mi angiel­ski­mi wyra­za­mi jak heal (uzdra­wiać) i healer (uzdra­wiacz).

Sło­wem o podob­nym zna­cze­niu i zasto­so­wa­niu było też okre­śle­nie goj, któ­re prze­trwa­ło w dzi­siej­szym języ­ku pol­skim w pochod­nym cza­sow­ni­ku goić się. Jest ono rów­nież dzie­dzic­twem pra­sło­wiań­skim i pra­in­do­eu­ro­pej­skim, ale tym razem łączy nas z luda­mi daw­nych pra­in­do­irań­skich Ariów. W pra­sta­rej for­mie lek­sy­kal­nej była to zapew­ne zna­na ze sta­ro­in­dyj­skie­go san­skry­tu GAYA – moc życio­wa, oży­wia­ją­ca, zna­na na naszym euro­pej­skim grun­cie jako vis vita­lis, poję­cie pokrew­ne indyj­skiej kon­cep­cji pra­ny i poli­ne­zyj­skiej sile mana. Innym bli­sko­znacz­nym okre­śle­niem była zna­na nam do dziś z pol­skich dia­lek­tów para – siła oży­wia­ją­ca, któ­ra rów­nież ma pra­daw­ne odpo­wied­ni­ki w sanskrycie.

Suge­ru­je to, że pra­sło­wiań­ska wizja zdro­wia i cho­ro­by była – w odróż­nie­niu od dzi­siej­sze opar­tej na che­mii medy­cy­ny – wita­li­stycz­na i zakła­da­ła ist­nie­nie nie­wi­dzial­ne­go pier­wiast­ka orga­ni­zu­ją­ce­go funk­cjo­no­wa­nie orga­ni­zmu, może pew­nej, jak­by­śmy to dzi­siaj powie­dzie­li, matry­cy energetycznej.

Dla­te­go cho­ro­bę odbie­ra­no jako zakłó­ce­nie rów­no­wa­gi oraz zabu­rze­nie prze­pły­wu ener­gii (pary), lecze­nie nato­miast powin­no ten prze­pływ w peł­ni przy­wró­cić. Cho­rym tłu­ma­czo­no, że w ich wnę­trzu odby­wa się cią­gły ruch, uby­wa­nie i przy­by­wa­nie. Jest to model medy­cy­ny, któ­rą moż­na by nazwać ener­ge­tycz­ną (przy­po­mi­na to nie­któ­re fun­da­men­tal­ne zasa­dy dzi­siej­szej homeopatii).