Nieznany Świat 03/2012 (255)

Spis tre­ści:

Anomalna strefa sprzed czterech tysięcy lat

Roz­cią­ga się na ural­skim pust­ko­wiu i nosi nazwę Arka­im. Jej daw­ni miesz­kań­cy byli praw­do­po­dob­nie czci­cie­la­mi Słoń­ca oraz innych ciał nie­bie­skich, zna­li tajem­ni­ce hip­no­zy i tele­ki­ne­zy, a ponad­to kon­tak­to­wa­li się z dusza­mi zmar­łych. Nie­któ­rzy ludzie doświad­cza­ją tam zmia­ny sta­nu świa­do­mo­ści, prze­ży­wa­ją napa­dy pani­ki i halu­cy­na­cje, a na wyko­ny­wa­nych w tym rejo­nie zdję­ciach poja­wia­ją się dziw­ne bia­łe smu­gi oraz obiek­ty, któ­rych nie widać gołym okiem. Gli­na czer­pa­na z brze­gów pły­ną­cej w pobli­żu rze­ki ma podob­no ozdro­wień­cze wła­ści­wo­ści, a wymar­łe mia­sto, mimo że nie­ła­two do nie­go dotrzeć, przy­cią­ga przy­by­szy z całe­go świata.

Dobry przyjaciel zmarłych 

Był Bra­zy­lij­czy­kiem wło­skie­go pocho­dze­nia. W jego obec­no­ści czę­sto docho­dzi­ło do prze­ni­ka­nia przed­mio­tów przez mury oraz inne prze­szko­dy, a Car­los Car­mi­ne Mira­bel­li potra­fił się na oczach świad­ków tele­por­to­wać, by po chwi­li poja­wić się w zupeł­nie innym miej­scu. Będąc w sta­nie transu przy­wo­ły­wał zja­wy, a za pomo­cą pisma auto­ma­tycz­ne­go spo­rzą­dzał rapor­ty w 28 języ­kach, w tym trzech mar­twych. W jego obec­no­ści lewi­to­wa­ły sprzę­ty, mate­ria­li­zo­wa­ły się kwia­ty i mani­fe­sto­wa­ły inne nad­zwy­czaj­ne zja­wi­ska. Bada­ła go mię­dzy­na­ro­do­wa komi­sja, w któ­rej skła­dzie zasia­dło kil­ku nobli­stów, a para­nor­mal­ne demon­stra­cje z udzia­łem Mira­bel­le­go, zawsze zacho­dzą­ce w dzien­nym świe­tle, były wie­lo­krot­nie foto­gra­fo­wa­ne. O jed­nym z naj­gło­śniej­szych – i mało zna­nych w Pol­sce – mediów XX wie­ku w Salo­nie ezo­te­rycz­nym „Nie­zna­ne­go Świa­ta” pisze Woj­ciech Chu­dziń­ski.

W poszukiwaniu zagubionej intuicji 

Im wię­cej się o niej mówi, tym bar­dziej gubi się jej isto­ta. Jeden z naj­wy­bit­niej­szych bada­czy intu­icji, ame­ry­kań­ski pro­fe­sor David Myers uwa­ża, że ludz­ki umysł w tym przy­pad­ku korzy­sta z wia­do­mo­ści, któ­re kie­dyś pozy­skał. Ado­ru­je przy tym nie­świa­do­me prze­twa­rza­nie infor­ma­cji. Nasu­wa się tu samo przez się porów­na­nie z pra­cą kom­pu­te­ra. Każ­dy bit infor­ma­cji, któ­ry kie­dy­kol­wiek tra­fił na twar­dy dysk, zawsze może być odna­le­zio­ny i odzy­ska­ny, a zbieg oko­licz­no­ści, ulot­ny zapach, nastrój, jakieś sło­wo lub sytu­acja otwie­ra­ją drzwi do pod­świa­do­mo­ści. Wie­le wska­zu­je jed­nak na to, że cho­dzi tu o coś znacz­nie waż­niej­sze­go, niż się nie­któ­rym wyda­je, a cały pro­blem ma wie­le wspól­ne­go z meta­fi­zy­ką – i to w kry­sta­licz­nie czy­stej postaci.

Kod Mickiewicza

Fra­pu­ją­ca publi­ka­cja. Czym są w rze­czy­wi­sto­ści słyn­ne czter­dzie­ści i czte­ry, nad któ­ry­mi gło­wią się od dzie­się­cio­le­ci lite­rac­cy kry­ty­cy i bada­cze nie­zna­ne­go? Sam Mic­kie­wicz pro­szo­ny o wyja­śnie­nie tego szy­fru, na róż­nych eta­pach swo­je­go życia dawał róż­ne odpo­wie­dzi i być może naj­bliż­szy praw­dy był wów­czas, gdy w 1844 r. wyznał swo­je­mu przy­ja­cie­lo­wi Jano­wi Nepo­mu­ce­no­wi Nie­mo­jow­skie­mu: Kie­dym pisał, wie­dzia­łem; teraz już nie wiem. Nie był to nota­be­ne jedy­ny przy­pa­dek, gdy poeta po wyj­ściu ze sta­nu eks­ta­zy zapo­mniał, co two­rzył. A jed­nak roz­wią­za­nie zagad­ki ist­nie­je, choć jego zna­le­zie­nie auto­ro­wi opra­co­wa­nia na ten temat, Lesz­ko­wi Paprzyc­kie­mu zaję­ło kil­ka lat żmud­nych ana­liz i badań. Do jakich wnio­sków dopro­wa­dzi­ła ta bene­dyk­tyń­ska praca?

Pomyje, czyli anatomia chamstwa 

Wybór cyta­tów z „dzieł zebra­nych” prof. dr. hab. Andrze­ja Gre­go­sie­wi­cza. Tupet, bez­czel­ność i mize­ria inte­lek­tu­al­na publi­cy­sty­ki naj­bar­dziej zaja­dłe­go w Pol­sce wro­ga home­opa­tii i medy­cy­ny natu­ral­nej idą w parze z ele­men­tar­nym bra­kiem kul­tu­ry oso­bi­stej. Efek­tem mani­fe­sto­wa­nych przez Gre­go­sie­wi­cza od wie­lu lat na każ­dym kro­ku obse­sji jest z jed­nej stro­ny, mówie­nie o sobie per: zoo­lo­gicz­ny wróg post­mo­der­ni­zmu, z dru­giej zaś, nazy­wa­nie swo­ich opo­nen­tów mia­nem ener­ge­tycz­nych przy­głu­pów, czy też roz­ko­ja­rzo­nych men­tal­nie i inte­lek­tu­al­nie lewi­co­wych szu­mo­win. Kto powie­dział, że Ger­so­na / Spo­sób dobry jest na raka / Tego wal­nę tak, że sko­na / Pod Mariac­kim, w mie­ście Kra­ka – oto jeden z popi­so­wych nume­rów lubel­skie­go orto­pe­dy i zara­zem habi­li­to­wa­ne­go wier­szo­kle­ty, któ­ry uwa­ża się za kory­fe­usza medy­cy­ny i nauki. Żenada.

Ponadto:

• 50 naj­le­piej sprze­da­ją­cych się ksią­żek w Księ­gar­ni Nie­zna­ne­go Świa­ta w 2011 roku
• O szo­ku­ją­cej kolek­cji Wal­de­ma­ra Jul­sru­da w dokoń­cze­niu publi­ka­cji z cyklu Zaka­za­na arche­olo­gia, nie­wy­god­ne fak­ty sprzed miesiąca
• Dwie odsło­ny Tajem­nic Wszech­oce­anu, a w nich o wład­cach głę­bin (hipo­te­tycz­nej cywi­li­za­cji pod­wod­nej) oraz pró­bach stwo­rze­nia istot ludz­kich oddy­cha­ją­cych skrzelami
• W Zagad­kach cza­su – Czas: samot­ny podróż­nik i gło­sy czy­tel­ni­ków, w Okru­chach Wszech­świa­ta zaś o zaska­ku­ją­cych kole­jach losu słyn­ne­go Mete­ory­tu Sołtmany
• W Poczcie heale­rów pol­skich bez­pre­ce­den­so­wa postać: eme­ry­to­wa­ny sędzia i bio­ener­go­te­ra­peu­ta w jed­nej oso­bie, Woj­ciech Cyru­li­czek i jego spek­ta­ku­lar­ne uzdro­wi­ciel­skie oraz radie­ste­zyj­ne suk­ce­sy, a tak­że doko­na­nia arty­stycz­ne mają­ce ści­słe związ­ki z meta­fi­zy­ką i otwie­ra­niem się na inne wymia­ry
• Duch: kre­ator zdrowia
• Zie­leń, któ­ra wzmac­nia – rewe­la­cyj­ne, potwier­dzo­ne bada­nia­mi nauko­wy­mi wła­ści­wo­ści zie­lo­nej herbaty
• Horo­skop na marzec