Zaginiony brat Sfinksa

Kiedy zauważył pan, że znajdująca się niedaleko Wielkiego Sfinksa formacja skalna może być tak naprawdę jego „bliźniakiem”?

– Temat Dru­gie­go Sfink­sa zna­ny jest wśród egip­to­lo­gów od wie­lu lat, jed­nak nikt tak napraw­dę nie sta­rał się zna­leźć dowo­dów na jego ist­nie­nie. Moż­na powie­dzieć, że pierw­szą oso­bą, któ­ra zwró­ci­ła uwa­gę na ukształ­to­wa­nie nie­wiel­kie­go, wapien­ne­go wznie­sie­nia, znaj­du­ją­ce­go się obok Pira­mi­dy Che­fre­na (jakieś 250 m od Wiel­kie­go Sfink­sa), byłem ja.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Kobiety pierwszych Piastów

Słowiański czas przypuszczający – czyli opowieści tkane ze skrawków

Mówi­my tutaj o koń­cu lat 80. ub. wie­ku, kie­dy roz­po­czą­łem pra­cę jako arche­olog przy pira­mi­dach w Gizie. Oso­bli­wy wygląd ska­ły z odsta­ją­cą gło­wą, któ­ra jako żywo przy­po­mi­na gło­wę swo­je­go sław­niej­sze­go odpo­wied­ni­ka, lecz jak­by nie­do­koń­czo­ną, wzbu­dził moje zain­te­re­so­wa­nie na tyle, że zasu­ge­ro­wa­łem swo­je­mu pro­fe­so­ro­wi, iż może to nie być tyl­ko geo­lo­gicz­ny zbieg oko­licz­no­ści, ale… dzie­ło ludz­kich rąk.

Pamiętam, że zainteresowałem tym swoich kolegów, jednak odkrycie to w ogóle nie pociągnęło za sobą dalszych badań. Stojący wyżej w hierarchii naukowcy zanegowali moje hipotezy.

Nie­ste­ty w egip­skim śro­do­wi­sku arche­olo­gicz­nym domi­nu­je sil­nie zako­rze­nio­ny kon­ser­wa­tyzm i bar­dzo cięż­ko jest prze­bić się z nowy­mi odkry­cia­mi. Dla­te­go wie­lu bada­czy twier­dzi, że kształt Dru­gie­go Sfink­sa nale­ży uznać za cał­ko­wi­cie przy­pad­ko­wy. Ofi­cjal­nie twier­dzi się, że to sta­ry kamie­nio­łom, z któ­re­go wydo­by­wa­no wapień potrzeb­ny do budo­wy znaj­du­ją­cych się w pobli­żu grobowców.