Zakamarki duszy

W mojej relacji z Wielkiej Medytacji NŚ 2021 ujawniam obszerne, osobiste fragmenty wizji.

Nie chcia­ła­bym Pań­stwa zanu­dzić, ale pra­gnę poka­zać, że w sta­nie zmie­nio­nej świa­do­mo­ści może­my głę­bo­ko zaglą­dać w zaka­mar­ki naszej duszy, a za jej pośred­nic­twem nawią­zy­wać kon­takt z inny­mi, rów­no­le­gły­mi wymia­ra­mi (świa­ta­mi), czer­piąc stam­tąd infor­ma­cje oraz wsparcie.

Przy tej oka­zji kon­takt z Bab­cią uświa­do­mił mi, że ostat­nio nie­ja­ko odzy­sku­ję moż­li­wo­ści i umie­jęt­no­ści, jakie w dzie­ciń­stwie były dla mnie czymś oczy­wi­stym, natu­ral­nym. Potem, wsty­dząc się swo­jej inno­ści, sta­ra­łam się je stłu­mić.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Fundamentalizm religijny jako moment zwrotny w przemianach na Ziemi

Ważny znak nadziei

Piszę to, licząc, że wśród Czy­tel­ni­ków znaj­dą się oso­by, któ­re rozu­mie­jąc, iż postę­po­wa­łam wów­czas nie­mą­drze, ponio­są do innych ostrze­że­nie, aby nie zagłu­szać tego w sobie i nie wsty­dzić się takich darów, rów­nych talen­tom arty­stycz­nym, intelektualnym.

Nie marnujmy niczego z potencjału danego nam na to życie.

Wręcz odwrot­nie – wyzwa­laj­my, pie­lę­gnuj­my je, aby moż­li­wie jak naj­mą­drzej, naj­cie­ka­wiej kre­ować nasze funk­cjo­no­wa­nie na tej pla­ne­cie. Nie jako codzien­ny przy­mus, a jako radość z doświad­cza­nia każ­de­go dnia, każ­dej cen­nej chwi­li. Moje życie było do tej pory trud­ne, pra­co­wi­te, ale nie­zwy­kle boga­te i cie­ka­we. Doszłam do miej­sca, kie­dy potrze­bu­ję wię­cej cza­su na zadu­mę oraz reflek­sje, aby upo­rząd­ko­wać bagaż doświad­czeń. I o tym też była w medy­ta­cji roz­mo­wa z Babunią.