Zmora

Siedziałem w moim ulubionym fotelu, gdy zadzwonił telefon. Dawno, oj, jak dawno niewidziany, bliski kumpel ze studiów. Parę lat starszy, bo późno zaczynał. Ale jakoś się zaprzyjaźniliśmy. Parę lat nie robi znowu takiej różnicy. Nie minęło pół godziny, gdy siedział naprzeciwko na sofie (fotel mam tylko jeden, wyłącznie dla mnie) i otwierał swoją duszę, patrząc mi w oczy z nadzieją, że coś poradzę. Zaprosiłem go, żeby wychylił kieliszek mojej pigwówki (tej samej, którą częstowałem Anioła) i zamieniłem się w słuch.

– Samo­cho­dem jestem, sor­ry. Więc jest tak… – zaczął opo­wieść. – Od pew­ne­go cza­su pomiesz­ku­je u mnie w miesz­ka­niu jakaś dziw­na postać. Wci­snę­ła się do domu cał­kiem nie­pro­szo­na, mimo że wie­le razy dawa­łem do zro­zu­mie­nia, że nie jest mile widzia­nym gościem.

Na począt­ku okrop­nie się na nią wku­rza­łem, teraz już reagu­ję nie­co spo­koj­niej, choć nadal nie widzę powo­du, żeby koeg­zy­sto­wa­ła ze mną, sko­ro sobie tego nie życzę. Powo­li się jed­nak przy­zwy­cza­jam, cze­go nie mogę powie­dzieć o żonie. Ale w koń­cu jest ode mnie o 11 lat młod­sza, to i spo­kój w niej mniej­szy, i bar­dziej draż­ni ją obec­ność natręta.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czym pułapka Matrixa naprawdę jest?

Lapsus linguae

Mnie prze­szka­dza swo­ją obec­no­ścią na każ­dym kro­ku, zna­czy się, ta postać, nie żona. Cza­sem robi to nie­chcą­cy, nie­kie­dy, podej­rze­wam, celo­wo. Ot, choć­by wczo­raj przy obie­dzie. Szturch­nę­ła mnie w rękę, gdy jadłem zupę. Oczy­wi­ście roz­la­łem na obrus. Żona spoj­rza­ła znacząco.

Kie­dy sze­dłem na pod­wie­czo­rek ze świe­żo zapa­rzo­ną her­ba­tą, sie­dzia­ła na fote­lu i zło­śli­wie pod­sta­wi­ła mi pod nogi laskę. Potkną­łem się, fili­żan­ka upa­dła, roz­bi­ła się i musia­łem wycie­rać podłogę.

Któ­re­goś dnia cią­łem drew­no na opał kraj­ze­gą, wiesz taką piłą…

– Wiem, co to kraj­ze­ga – powie­dzia­łem.

…to ona wla­zła pod ostrze i musia­łem ją ode­pchnąć. Efekt taki, że poha­ra­ta­ło mi palec i skoń­czy­ło się na SOR-ze.

Gdy byli­śmy na dział­ce i rwa­łem cze­re­śnie, ta cho­le­ra potrzą­snę­ła dra­bi­ną, któ­ra się zachwia­ła, a ja spa­dłem jak doj­rza­ła cze­re­śnia. Na szczę­ście było nisko, a pod drze­wem wyso­ka nie­sko­szo­na trawa.

– Nie możesz jej pogo­nić? – prze­rwa­łem zdu­mio­ny bez­wol­no­ścią moje­go gościa. – Prze­cież są jakieś spo­so­by. Poli­cja, krzep­ki sąsiad, mor­do­bi­cie – sugerowałem.

– Kie­dy ktoś przy­cho­dzi w odwie­dzi­ny, ona się ukry­wa i nikt mi nie wie­rzy, że w ogó­le ist­nie­je. Goście myślą, że mam nie po kolei w gło­wie, a w naj­lep­szym razie, że szu­kam wykrę­tów od odwiedzin. 

Pokrę­ci­łem gło­wą, zaczy­na­jąc przy­pusz­czać, że z kole­gą dzie­je się coś niedobrego.

– Też nie wie­rzysz? – zapy­tał zmar­twio­ny. – Nim goście dotrą i tro­chę sprzą­tam miesz­ka­nie, sta­le mi prze­szka­dza: a to ścier­kę do kurzu scho­wa i pod­rzu­ci w inne miej­sce, a to wynie­sio­ne do kuch­ni brud­ne szklan­ki przy­nie­sie z powro­tem do sypial­ni – kon­ty­nu­ował. – Kie­dy myłem okna, roz­la­ła mi płyn do czysz­cze­nia na pod­ło­gę. Oczy­wi­ście wla­złem w tę kału­żę, pośli­zgną­łem się i wyla­łem sto­ją­ce obok pla­sti­ko­we wia­der­ko z wodą. Ode­szła mi ocho­ta na porząd­ki i na gości. Odwo­ła­łem spotkanie.

Cza­sem idzie za mną, gdy gdzieś wycho­dzę. I na mie­ście też robi mi kre­tyń­skie dow­ci­py. Wycią­gnę­ła mi z kie­sze­ni port­fel, zanim wyszli­śmy, i przy kasie sta­łem jak idio­ta, prze­szu­ku­jąc wszyst­kie kie­sze­nie. Port­fe­la nie było. Jak nie­pysz­ny wró­ci­łem do domu. 

Zmo­ra, sta­ry. Nie wiem, co robić. 

Pisa­łem jakiś tekst na kom­pu­te­rze, zro­bi­łem sobie kawę, a na tale­rzy­ku poło­ży­łem dwa cia­stecz­ka. Byłem zmę­czo­ny tego dnia, więc zasną­łem przy tym pisa­niu. Ock­ną­łem się jakoś po godzi­nie. Musia­ła mi ta cho­le­ra wrzu­cić jakiś pro­szek nasen­ny. A tale­rzyk był pusty. Cia­stecz­ka na pew­no zeżarła.

Albo taki kwia­tek. Jadę na spo­tka­nie. Pamię­tam, że klu­czy­ki do samo­cho­du wsu­ną­łem w kie­szeń mary­nar­ki. Idę do gara­żu, wsia­dam do samo­cho­du, się­gam do kie­sze­ni – nie ma ich. Nie tra­fił­by cię szlag?

– Tra­fia… Zna­czy się, tra­fił­by, oczy­wi­ście. Może trze­ba prze­cze­kać: przy­szła, to pój­dzie. I nie zwra­cać uwa­gi – usi­ło­wa­łem go pocieszyć.

Wziął kie­li­szek i pod­su­nął w moim kierunku.

– Powo­li się przy­zwy­cza­jam. Polej. Jeden wypiję. 

Posie­dział jesz­cze chwi­lę i wyszedł nie­po­cie­szo­ny. Za chwi­lę wró­cił po klu­czy­ki do samo­cho­du, któ­re zosta­ły na stole.

Rozej­rza­łem się odru­cho­wo wokół.

BYK