Helena Wilda-Kowalska (06.01.1933 – 30.08.2025)

Dama polskiej psychotroniki, aktorka…

Piękny Człowiek

(06.01.1933 – 30.08.2025)

O Helenie Wildzie-Kowalskiej można powiedzieć, że – obok Donki Madej (astrolożki i numerolożki) była damą polskiej psychotroniki. Jednocześnie realizowała się jako aktorka filmowa i teatralna. W Wikipedii znajdziemy o niej informacje, niestety, tylko w aspekcie artystycznym

W fil­mach i seria­lach gra­ła od 1965 r. Współ­pra­co­wa­ła z Teatrem im. Ste­fa­na Jara­cza w Olsz­ty­nie, Teatrem Zie­mi Mazo­wiec­kiej, Teatrem im. Wila­ma Horzy­cy w Toru­niu i Teatrem Popu­lar­nym w War­sza­wie. Naj­dłu­żej zwią­za­na była z Teatrem Żydow­skim im. Este­ry Rachel i Idy Kamiń­skiej w sto­li­cy. Do jego zespo­łu weszła w 1959 r., debiu­tu­jąc rolą Cyne w Zie­lo­nych Polach. Przez wie­le lat gra­ła pięk­ne mło­de dziew­czę­ta. Jed­ną z jej naj­więk­szych kre­acji była Lea w Dybu­ku. I zosta­ła na tej sce­nie do koń­ca swo­jej arty­stycz­nej karie­ry w 2009 r. Póź­niej wystę­po­wa­ła jesz­cze na sce­nie Festi­wa­lu War­sza­wa Sin­ge­ra – Jestem zro­śnię­ta, przy­kle­jo­na do tego teatru – przy­zna­ła w jed­nym z wywia­dów. – Była pięk­nym czło­wie­kiem. Men­tor­ką dla naj­młod­sze­go poko­le­nia akto­rów – czy­ta­my na face­bo­oko­wym pro­fi­lu Teatru. – Nie będzie­my nie­ste­ty już wspól­nie żar­to­wać. Nie spo­tka­my się na jed­nej z wie­lu roz­mów o prze­szło­ści i przy­szło­ści Teatru. Nie zapo­mni­my jej bystre­go i żar­to­bli­we­go spoj­rze­nia spod kru­czo­czar­nej grzywki. 

Była kobie­tą, któ­ra kocha­ła życie. Wciąż aktyw­na, nie­ustan­nie w ruchu. W grę wkła­da­ła ser­ce i duszę. Kre­owa­ne przez nią posta­cie mia­ły wie­le z jej pry­wat­ne­go wize­run­ku. Nie bała się gru­bej kre­ski przy ich two­rze­niu – wspo­mi­na Gou­da Ten­cer – Była w zespo­le ostat­nią oso­bą, któ­ra pamię­ta­ła Teatr z cza­sów Idy Kamiń­skiej.

PRZECZYTAJ TAKŻE

J. W. Suliga – Urodziłem się okultystą (1951−2023)

Jerzy Kiersz (24.02.1946 – 27.09.2021)

W poże­gna­niu na Face­bo­oku czy­ta­my: Kocha­na Helen­ko, wie­my, że tam, gdzie teraz jesteś, nie może zabrak­nąć teatru. Głę­bo­ko wie­rzy­my, iż zasi­lasz nasz zespół po tej dru­giej stro­nie, gdzie powi­ta­łaś wszyst­kich swo­im per­li­stym śmiechem. 

Jako psy­cho­tro­nik sku­pia­ła się na nume­ro­lo­gii oraz hip­no­zie. Na Festi­wa­lu NŚ w 1994 r., któ­ry odby­wał się w Gma­chu Głów­nym Poli­tech­ni­ki War­szaw­skiej, Hele­na pro­wa­dzi­ła sesję regre­sin­gu. Na ogół zain­te­re­so­wa­ni spraw­nie wcho­dzi­li w prze­szłość, prze­pra­co­wy­wa­li jakieś kwe­stie tam namie­rzo­ne i wra­ca­li do tu i teraz. Jed­nak pewien chło­pak tra­fił w tak pozy­tyw­ne, miłe doświad­cze­nie z poprzed­niej inkar­na­cji, że cie­sząc się nim, nie chciał wra­cać. Prze­ko­na­nie mło­de­go czło­wie­ka, że jego miej­sce jest tu i teraz, zaję­ło hip­no­te­ra­peut­ce tro­chę czasu.

Jako cenio­ny prak­tyk wykła­da­ła m.in. w Insty­tu­cie Psy­cho­lo­gii Sto­so­wa­nej hip­no­zę (meto­dy: pla­ne­ta i regre­sja) oraz nume­ro­lo­gię. Pro­wa­dzi­ła też szko­le­nia wizjo­ne­rów w let­niej szko­le psy­cho­tro­ni­ki, któ­rą w latach 90. XX w. reali­zo­wał Ryszard Gąsier­kie­wicz pod patro­na­tem Nie­zna­ne­go Świa­ta. Była też wykła­dow­cą Stu­dium im. Julia­na Ocho­ro­wi­cza w Krakowie.

Przez wie­le lat orga­ni­zo­wa­ła kur­sy nume­ro­lo­gii kaba­li­stycz­nej, a ich słu­cha­cze pod­kre­śla­li, że to dla nich nie tyl­ko pozy­ski­wa­nie naj­bar­dziej war­to­ścio­wej wie­dzy nume­ro­lo­gicz­nej, ale tak­że kon­takt z wyjąt­ko­wym czło­wie­kiem. Poprzez nie­po­wta­rzal­ną eks­pre­sję potra­fi­ła w ory­gi­nal­ny i fascy­nu­ją­cy spo­sób dzie­lić się swo­ją wie­dzą. Hele­na po pro­stu była legendą.

Wszyst­ko w przy­ro­dzie spro­wa­dzić moż­na do liczb i ich wibra­cji. Każ­da lite­ra wibru­je swoją 

licz­bą. Wibru­je wszyst­ko, co nas ota­cza, a w naszym życiu naj­istot­niej­sza jest wibra­cja i 

oddzia­ły­wa­nie nasze­go imie­nia i nazwi­ska, daty uro­dze­nia oraz miej­sca poby­tu. Każ­dy dzień 

przy­no­si wie­le pozy­tyw­nych i nega­tyw­nych reak­cji na wpływ ota­cza­ją­cych nas liczb. Są one 

obec­ne we wszyst­kim, co widzi­my, sły­szy­my i czu­je­my. Nie da się od nich uciec, a zatem 

trze­ba je poznać, aby umieć zhar­mo­ni­zo­wać sie­bie z życiem i ota­cza­ją­cym nas 

śro­do­wi­skiem. Zna­jąc swo­je licz­by, może­my świa­do­mie ota­czać się ludź­mi, przed­mio­ta­mi lub prze­by­wać w miej­scach, któ­rych licz­ba har­mo­ni­zu­je z naszą i pozy­tyw­nie wpły­wa na nasze życie. A tak­że zacho­wać środ­ki ostroż­no­ści w latach, mie­sią­cach czy dniach, któ­re dla nas wibru­ją nie­ko­rzyst­nie. – naucza­ła w cza­sie swo­ich wykładów.

Nume­ro­lo­gię uzna­wa­ła za klucz do pod­świa­do­mo­ści, a zmia­nę imie­nia czy nazwi­ska jako uru­cho­mie­nie pro­ce­su trans­for­ma­cji, któ­ry zmie­nia naszą wibra­cję, a wraz z tym i nasze życie.

W ramach Towa­rzy­stwa Psy­cho­tro­nicz­ne­go współ­pra­co­wa­ła z jego wie­lo­let­nim pre­ze­sem Lechem Emfa­zym Ste­fań­skim.

Hele­nę fascy­no­wa­ły moż­li­wo­ści jasno­wid­cze czło­wie­ka. W efek­cie, bazu­jąc na umie­jęt­no­ściach roz­wi­ja­nych pod­czas autor­skich warsz­ta­tów Dosko­na­le­nia Umy­słu (DU) Lecha Emfa­ze­go Ste­fań­skie­go, stwo­rzy­ła Gru­pę Wizjo­ne­rów, któ­rą kie­ro­wa­ła. Dzia­ła­ła ona w War­sza­wie w latach 1986–1988. Sesje wizjo­ner­skie pro­wa­dzo­no tech­ni­ką DU. Głę­bo­kie sta­ny medy­ta­cyj­ne uzy­ski­wa­no dzię­ki zna­jo­mo­ści 12 ćwi­czeń z Semi­na­rium Dozna­wa­nia Otwar­cia Wrót i posłu­gu­jąc się nagra­nia­mi opra­co­wa­ny­mi w Insty­tu­cie Rober­ta Monroego.

W nie­któ­rych przy­pad­kach sto­so­wa­no śred­niej głę­bo­ko­ści hip­no­zę sprzy­ja­ją­cą wizu­ali­za­cjom. Sesje te pro­wa­dzi­ła wła­śnie Hele­na, posłu­gu­jąc się swo­ją łagod­ną meto­dą, któ­rą robo­czo okre­śla­ła nazwą łóżecz­ko.

Gru­pa Wizjo­ne­rów prze­pro­wa­dzi­ła łącz­nie 20 eks­per­tyz w spra­wach osób zagi­nio­nych, w tym w dzie­wię­ciu przy­pad­kach zosta­ło traf­nie stwier­dzo­ne, czy poszu­ki­wa­ny czło­wiek żyje, czy też nie. Dal­szy bieg wyda­rzeń potwier­dzał wspo­mnia­ne usta­le­nia – poszu­ki­wa­ny osob­nik albo odnaj­dy­wał się żywy, albo znaj­do­wa­no jego cia­ło. Wszyst­kie eks­per­ty­zy zawie­ra­ły istot­ne infor­ma­cje doty­czą­ce aktu­al­ne­go losu oso­by zagi­nio­nej, miej­sca jej poby­tu, warun­ków, w któ­rych nastą­pi­ła śmierć, oraz wska­za­nie, gdzie nale­ża­ło szu­kać. Sesje trwa­ły zazwy­czaj 20–30 minut.

Każ­de roz­po­zna­nie jasno­wid­cze toczy­ło się w dwóch eta­pach: intu­icyj­nym i logicz­nym. W pierw­szym eta­pie wizjo­ner badał spra­wę, znaj­du­jąc się dzię­ki tech­ni­ce DU w zmie­nio­nym sta­nie świa­do­mo­ści, co pozwa­la­ło na para­nor­mal­ny odbiór infor­ma­cji. Bez auto­kon­tro­li i oce­ny rela­cjo­no­wał on wów­czas wszyst­ko, co poja­wia­ło się w jego świa­do­mo­ści: efek­ty wzro­ko­we, słu­cho­we, ter­micz­ne, węcho­we oraz zwer­ba­li­zo­wa­ne myśli, odczu­cia i emo­cje. Etap dru­gi prze­bie­gał już w zwy­kłym sta­nie świa­do­mo­ści (czu­wa­nia), kie­dy posłu­gu­je­my się głów­nie lewą, racjo­nal­ną pół­ku­lą mózgu. Poszcze­gól­ne odbio­ry zapi­sy­wa­no i pod­da­wa­no logicz­nej ana­li­zie. Hele­na Wil­da-Kowal­ska zbie­ra­ła rela­cje i ana­li­zo­wa­ła je we współ­pra­cy z człon­ka­mi gru­py. Usta­la­ła związ­ki mię­dzy rela­cja­mi, łącząc je we wspól­ny raport, by pod­jąć pró­bę wezwa­nia same­go zagi­nio­ne­go i bez­po­śred­nio zadać mu klu­czo­we pyta­nia. Począt­ko­wo trud­ność inter­pre­ta­cyj­ną sta­no­wi­ły obra­zy sym­bo­licz­ne. Wizjo­ne­rzy uczy­li się dopie­ro języ­ka swo­jej wyobraź­ni. Nie­rzad­ko nie było oczy­wi­ste, że mamy do czy­nie­nia z obra­za­mi sym­bo­licz­ny­mi. Wystę­po­wa­ło to wte­dy, gdy np. wizjo­ner zoba­czył wały ziem­ne i nasy­py. Z cza­sem oka­za­ło się, że zagi­nio­ny poniósł śmierć na przed­mie­ściu Wro­cła­wia o nazwie Podwale.

Jeśli poja­wia­ło się wyobra­że­nie oso­by zagi­nio­nej, podej­mo­wa­no pró­bę wyko­na­nia dia­gno­zy para­me­dycz­nej. Pozwa­la­ło to usta­lić, czy oso­ba ta żyje. Jeśli otrzy­my­wa­no infor­ma­cje, że nie żyje, sta­ra­no się uzy­skać odpo­wiedź, w jakiej pozy­cji i gdzie leżą zwło­ki, czy mają jakieś obra­że­nia? Na tym eta­pie odwie­dza­no tak­że pra­cow­nię, czy­li spe­cjal­ne miej­sce stwo­rzo­ne dzię­ki meto­dzie DU, gdzie wizjo­ner prze­pro­wa­dzał roz­mo­wę ze swo­im Opie­ku­nem o zagi­nio­nej oso­bie. Tu też moż­na było pod­jąć pró­bę wezwa­nia same­go zagi­nio­ne­go, by bez­po­śred­nio zadać mu klu­czo­we pyta­nia. W tym przy­pad­ku jed­nak prak­ty­ka wyka­zy­wa­ła pew­ną trud­ność. Otóż, poja­wia­ją­cy się duch (dusza) nie­kie­dy mie­wał skłon­no­ści do kłam­stwa i trze­ba było to zde­ma­sko­wać. Nie ogra­ni­cza­no się jed­nak do bier­nej obser­wa­cji otrzy­ma­nych obra­zów, wdra­ża­jąc zasa­dę aktyw­nej wyobraź­ni. I ta aktyw­ność wyobraź­ni dawa­ła się pogo­dzić zasad­ni­czo z nie­ak­tyw­no­ścią sta­nu medy­ta­cyj­ne­go, na co kładł nacisk L.E. Ste­fań­ski. Aby mak­sy­mal­nie ogra­ni­czyć moż­li­wość mylą­cych suge­stii, infor­ma­cje wyj­ścio­we spro­wa­dza­no do mini­mum, czy­li do danych oso­bo­wych oraz doty­czą­cych miej­sca i cza­su zaginięcia.

To było nie­zwy­kle cie­ka­we, gdy wizjo­ne­rzy, prze­by­wa­jąc wyobraź­nią na pla­nie astral­nym, mie­li moż­li­wość swo­bod­nej roz­mo­wy mię­dzy sobą bez wycho­dze­nia z głę­bo­kie­go sta­nu medytacyjnego.

Prof. Edward Abra­mow­ski w swo­jej książ­ce Tele­pa­tia doświad­czal­na jako zja­wi­sko kryp­to­mne­zji pod­kre­ślał, że akt para­nor­mal­ne­go odbio­ru infor­ma­cji zaczy­na się zawsze od pobu­dze­nia war­stwy pod­świa­do­mej w oso­bo­wo­ści odbiorcy.

Anna Ostrzycka

Helenko! 

… I nie zdą­ży­łam… Mia­łam przy­je­chać do Cie­bie do Sko­li­mo­wa zimą – wte­dy aku­rat byłaś prze­zię­bio­na i odwo­ła­ły­śmy. Mia­ły­śmy spo­tkać się wio­sną… Wia­do­mo, przy ład­nej pogo­dzie wyda­je się to łatwiej­sze… Wyjdź­my do ogro­du, pospa­ce­ru­je­my – mówi­łaś. Minę­ła wio­sna, prze­szło lato… 30 sierp­nia poże­gna­łaś ten byt. A tak kocha­łaś życie! Jesteś jed­ną z moich nauczy­cie­lek rado­ści życia. 

Pamię­tam Two­je opo­wie­ści przy naszym kra­kow­skim sto­le. Oj, życie dzi­siej­szych cele­bry­tów to pył mar­ny wobec zwy­cza­jów powo­jen­nej pol­skiej bohe­my arty­stycz­nej… Dzię­ku­ję, że uchy­li­łaś rąb­ka tajem­nic tam­te­go świa­ta. Zawsze z naj­wyż­szą kla­są i nawet jeśli ze swa­dą, to sub­tel­nie. Poka­zy­wa­łaś, jak śmiać się z dro­bia­zgów, jak z uśmie­chem obcho­dzić dramaty…

Twój cudow­ny dystans do samej sie­bie to moja lek­cja kobie­co­ści. Pamię­tam two­je ukon­ten­to­wa­nie kobie­co­ścią, gdy byłaś już spo­ro po sie­dem­dzie­siąt­ce… Będę to pamię­ta­ła i obie­cu­ję, nie zapo­nę, gdy za chwi­lę doj­dę do tego wieku.

Byli­ście wyjąt­ko­wą gru­pą – zna­li­ście się, na przy­kład Ty z Lechem Emfa­zym, jak łyse konie, albo pozna­wa­li­ście się u nas, przy­jeż­dża­jąc na wykła­dy. W naszym kra­kow­skim domu momen­ta­mi zbie­ra­ły się zna­ko­mi­to­ści powo­jen­nej ezo­te­rii. Więk­szość ze sto­li­cy: Ty, Lech emfa­zy Ste­fań­ski, Jerzy Pro­ko­piuk, Witold Suli­ga, Leon Zawadz­ki, a z Wro­cła­wia Wło­dek Zyl­ber­tal. Arty­ści, akto­rzy, bada­cze, pisa­rze…. Ludzie z naj­wyż­szą klasą.

Wszy­scy jeste­ście już po dru­giej stro­nie Zasło­ny, o któ­rej nie­raz toczy­ły się dys­pu­ty. Czy tra­fi­li­ście do jed­ne­go ze świa­tów rów­no­le­głych, z wizji opo­wia­da­nych przez Jerze­go Pro­ko­piu­ka? A pano­wie, czy sie­dzi­cie przy tam­tej­szej wer­sji sto­łu i cie­szy­cie się, że dołą­czy­ła do Was Pierw­sza Dama? Kie­dyś testo­wa­li­ście konia­ki (ja oso­bi­ście nie, bo cią­gle byłam, albo w cią­ży, albo kar­mi­łam pier­sią) Potem każ­de­mu zdro­wie zaczę­ło chwie­ru­tać i trze­ba było prze­cho­dzić na lek­kie die­ty oraz roz­mo­wy o zio­łach. Radość prze­pla­ta­ła się z zadumą.

Kocha­na Helen­ko, dzię­ku­ję że byłaś w naszym, w moim życiu. Za wszyst­ko, co mi dałaś, cze­go nauczy­łam się od Cie­bie. Teraz poto­wa­rzy­szę Two­jej duszy…. Niech znaj­dzie swo­je naj­cu­dow­niej­sze miej­sce. Swo­ją naj­zac­niej­szą sce­nę… Albo ogród, albo po pro­stu Raj… ❤️

Agniesz­ka G. jako wyra­zi­ciel­ka odczuć wie­lu osób