Najsilniejsza dwunastka. Od A do Z

Dość powszechnie jest znany hiszpańskojęzyczny termin plantas medicinales – rośliny lecznicze. Określa się nim rośliny o właściwościach terapeutycznych, pochodzące z terenu Ameryki Łacińskiej. Ważniejsze są jednak plantas maestras – tak zwane rośliny mistrzowskie. Jest ich dwanaście – tyle, ilu było apostołów oraz ile godzin liczy sobie dzień i noc. To najsilniejsze spośród plantas medicinales. Botaniczna śmietanka. Trzymając się hiszpańskiego – crema de la crema: absolutny szczyt roślinnej ewolucji

Zwy­kle dzia­ła­niu każ­dej z tych roślin przy­pi­su­je się jeden naj­istot­niej­szy obszar, na któ­rym naj­peł­niej wyka­zu­ją swą aktyw­ność, choć cał­ko­wi­te spek­trum ich wpły­wu jest zwy­kle dużo szersze.

– Bez „plan­tas maestras” – roślin mistrzow­skich, każ­dy sza­man utra­cił­by co naj­mniej poło­wę sku­tecz­no­ści – tak spe­cy­fi­kę tych roślin tłu­ma­czył Jose Tor­res Vil­chez, ama­zoń­ski curan­de­ro, swe­go cza­su gosz­czo­ny przez Nie­zna­ny Świat. – To rośli­ny, któ­re naj­czę­ściej rosną w skraj­nie trud­nych warun­kach, a przez to, w cią­gu tysię­cy lat zyski­wa­ły na sile i lecz­ni­czej skuteczności.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć

Skąd ta siła?

Wła­ści­wie dla­cze­go rośli­ny z lasu desz­czo­we­go posia­da­ją tak wiel­ki poten­cjał lecz­ni­czy? To pro­ste. W wiecz­nie zie­lo­nej sel­wie bez prze­rwy muszą kon­ku­ro­wać o prze­trwa­nie z tysią­ca­mi innych roślin, a przede wszyst­kim – stwo­rzeń. Głów­nie insek­tów, czę­sto takich, któ­re – żeby prze­trwać – wytwa­rza­ją naj­prze­róż­niej­sze tok­sy­ny. Do tego docho­dzą wszech­obec­ne, zewsząd ota­cza­ją­ce je grzy­by. Tak­że oczy­wi­ście bak­te­rie z roz­kła­da­ją­cych się zwie­rzę­cych ciał. Żeby móc kon­ty­nu­ować roz­wój i wzrost w tak nie­go­ścin­nym, czy wręcz wro­gim śro­do­wi­sku, owe plan­tas – rośli­ny – musia­ły odpo­wied­nio się dosto­so­wać i uzbro­ić. Wła­śnie prze­ciw­ko bak­te­riom, mikro­bom, wiru­som, wszel­kie­go rodza­ju pato­ge­nom i zewsząd ota­cza­ją­cej je zgni­liź­nie. Wykształ­ci­ły w sobie pew­ne moce, by w kon­tak­cie z nimi nie cho­ro­wać. Plan­tas maestras to te z nich, któ­re w tym przy­sto­so­wa­niu – na odpo­wied­nich polach, w zależ­no­ści od tego, gdzie wystę­pu­ją – osią­gnę­ły, nomen omen, poziom abso­lut­nie mistrzowski.

Oto najważniejsze w nich

Achiote (Bixa orellana) – PROSTATA i HEMOROIDY

To nie­du­że drze­wo o wyso­ko­ści od 5 do 9 metrów, z cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi czer­wo­ny­mi, kol­cza­sty­mi owo­ca­mi. Wystę­pu­je w Peru, Bra­zy­lii, Mek­sy­ku i na wie­lu wyspach Morza Kara­ib­skie­go. Przez tubyl­ców rośli­na jest czę­sto sto­so­wa­na jako barw­nik do malo­wa­nia tka­nin lub twa­rzy – w posta­ci pur­pu­ro­we­go prosz­ku uzy­ski­wa­ne­go z kwie­cia lub jako odwar z tego prosz­ku. W tra­dy­cyj­nej medy­cy­nie ludo­wej Ame­ry­ki Łaciń­skiej uzna­je się ją za bar­dzo sku­tecz­ny śro­dek prze­ciw­ko hemo­ro­idom i prze­ro­sto­wi gru­czo­łu pro­sta­ty. Dziś achio­te coraz czę­ściej znaj­du­je zasto­so­wa­nie w kosme­to­lo­gii, jako cen­ny doda­tek do poma­dek i pudrów. Za wła­ści­wo­ści lecz­ni­cze odpo­wia­da­ją przede wszyst­kim karo­te­no­idy, fla­wo­no­idy i diter­pe­ny, a tak­że kwas tor­men­tio­lo­wy.