Dżungla Babci Janiny

Za pomocą rąk lub różdżki diagnozowała, potem przekazywała energię, żeby wreszcie dopełnić terapii zapisaniem odpowiedniego zestawu ziół i udzieleniem tysiąca dobrych rad. Były one kopalnią wiedzy, ale niestety nikt nie zdążył ich spisać. Do pełnego specyficznej energii mieszkania inż. Janiny Kamińskiej przychodziły po radę i rozmowę tłumy ludzi Bo wiesz… – prosiłem, żeby mówiła mi po imieniu, kiedy bowiem z Nią rozmawiałem, chciałem poczuć się uczniem, mającym dostęp do Jej tajemnic, nie zaś gryzipiórkiem zapisującym okruchy życia – …ja mam swój własny telegraf bez drutu. – Gdzie? Tu, w domu? – spytałem nerwowo, bo czasy akurat były takie, że na kserokopiarkę trzeba było mieć zezwolenie, a telewizję satelitarną miał tylko Urban i Toeplitz . Zaśmiała się i potwierdziła: – Tak. Tu, w domu. Mówiąc to podeszła do szafki zawalonej książkami i spomiędzy nich wyciągnęła może 30-centymetrowy, dość równy kijek z kilkoma znacznikami. – Kiedy córka wyjeżdża na urlop, lubię wiedzieć co się z nią dzieje, czy wszystko w porządku, czy zdrowa. List idzie za długo, telefon nie zawsze jest pod ręką, zwłaszcza jeśli wyjeżdża w jakąś głuszę. Wtedy wyciągam swoje wahadełko, ustawiam nad każdym z zaznaczonych miejsc i proszę o odpowiedź na pytania, które tym miejscom przypisałam. Ta pierwsza podziałka, to pytanie o zdrowie córki. Jeśli wahadełko kręci się jak należy – wszystko jest w porządku. Drugie miejsce – jak czuje się wnuczka? Trzecie – jaką mają pogodę? I takie tam jeszcze inne… – zbyła moje spojrzenie przesuwające się ku końcowi kijka. Odłożyła go na stolik, między stojące tam doniczki z paprociami. Inne przycupnęły nieco dalej – na dużym stole. Na parapetach imponujące geranium. Wokół zapach suszonych ziół, jakieś gałązki, kawałki drewna, ułamki konarów. W całym pomieszczeniu, w którym siedzimy, rozrosła się autentyczna dżungla. Mały pokoik na Glogera stanowi jakby odrębny świat, przeciwieństwo wielkomiejskiego szumu za oknem, hałasu dochodzącego z ulicy Grójeckiej w Warszawie, odgłosów zgrzytających tramwajów mających pętlę na Placu Narutowicza. Zapomina się o tym, co na zewnątrz i raptownie wsiąka w atmosferę tego tu i teraz . Całkiem bezwiednie, bo przecież nie wydumałem sobie, że wpadnę tu na chwilę relaksu. Inni to robią. Różni potrzebujący pomocy, ukojenia lub tylko chwili spokoju. Bezwstydnie często, by choć chwilę zaistnieć w tym innym świecie pani Janiny. A to żeby odczarowała ostatnie niefarty , potrzymała ręce nad głową, albo w konkretnym, bolącym miejscu, żeby poradziła jakie zioła pić na takie, czy inne niedomagania. Albo po prostu, żeby naładować akumulatory , przed powrotnym wyjściem w zgiełk miasta. Powoli wydeptuje się ścieżka czyniona przez potrzebujących, ale nie przeszkadza nikomu, bo niczego nie umniejsza, a wręcz przeciwnie – wciąż oddycha nowym życiem, wciąż starcza dla innych i jeszcze siedem koszy ułomków by się znalazło. W tej swoistej dżungli stoi jeden przedmiot ludzkiej cywilizacji: wiekowy fotel. Na nim siadają, ci którzy wpadli na chwilę, a wychodzą po dwóch godzinach, bo kiedy wsiąka się w dżunglę, czas jest niepoliczalny, całkowicie poza logiczną percepcją. I niczym na leżance psychoterapeuty gadają o swoich problemach. – To jest fotel dla gości. Muszą czuć się tu wygodnie. Istotnie. Ilekroć wpadałem do dżungli – a zdarzało się to czasami dość często – nigdy nie widziałem pani Janiny odpoczywającej w owym fotelu. Twierdziła, że nie przystoi jej takie spokojne siedzenie. Za dużo ma do zrobienia. Skłamałem. Widziałem to zjawisko jeden raz. Kiedy któregoś dnia zajrzałem do dżungli , ze zdumieniem zobaczyłem ten obrazek. – Mam usprawiedliwienie – powiedziała gospodyni wskazując wzrokiem na rękę w gipsie, omotaną w temblak. Złamany obojczyk był przyczyną komfortu zasiadania na fotelu. Przy okazji wizyty u lekarza, nie pamięta, drugiej, czy trzeciej w całym życiu, pielęgniarka ustawowo dopytując o przebyte choroby usłyszała od pacjentki: – Ospa. Jakieś pięćdziesiąt lat temu. Lekarz, któremu pielęgniarka przedstawiła ukończony wywiad, rzuciwszy okiem na badania dodał: – Panią to powinno się pokazywać jako okaz zdrowia… – A nie daj Panie Boże – mruknęła pani Janina, zdając sobie sprawę, że musiałaby resztę życia spędzić nieruchomo w jednym miejscu, co byłoby absolutnym gwałtem, zadanym naturze kobiety o niesłychanej aktywności życiowej i optymizmie zarażającym wszystkich, choćby tego nie chcieli. Kiedy pierwszy raz wybierałem się na Glogera, jeden z jej uczniów ostrzegał mnie: – Uważaj, ona jest zaraźliwa… I faktycznie – nie sposób było nie ulec czarowi tej drobnej postaci, nie poddać się płynącemu od Niej spokojowi, gotowej pomóc w każdej sprawie, z którą się człowiek do Niej zwracał. Śmiali się więc i mówili, że aby taki spokój, taką mądrość oraz energię, którą była w stanie przekazać każdemu potrzebującemu, osiągnąć, trzeba mieć ze dwa tysiące lat. A ponieważ pani Janina była od zawsze – bo przecież znali ją wszyscy. Nikt absolutnie temu nie zaprzeczał. I choć gdy wspominała swe dzieciństwo, wydawało się, że to lata nie tak znów odległe, nikt temu wiary nie dawał, woląc pozostawać w przekonaniu, że czasy narodzin tej niezwykłej kobiety były bliższe pierwszym wcieleniom hrabiego Saint - Germain . A zaczęło się właśnie od dzieciństwa. Od wyniesionej z domu miłości do wszystkiego, co żyje, porusza się, macha gałęziami, szeleści trawami, pachnie ziołami. – W tamtym okresie ważniejsze od balów i szkolnych zabaw, były dla mnie: las, łąka, woda. Gdy wchodziłam do lasu, wydawało mi się, że mnie kołysze, kiedy biegłam po łące – myślałam, że płynę. Człowiek rodzi się z umiłowaniem przyrody, umiejętnością obcowania z nią. Dopiero potem gdzieś mu to się zawierusza. Kiedy biegłam do lasu – tam też trwał bal i pełno było „kogoś” wokół mnie… Przed samym egzaminem maturalnym… tylko się nie śmiej, wlazłam na drzewo. Zdenerwowanie czułam straszne i wśród tej zieleni tak się zrelaksowałam, że gdy na krzyk koleżanki: „Janka, złaź, twoja litera idzie!” – zeszłam i zdałam egzamin celująco… Chyba nikogo nie zdziwiło, że następnym etapem nauki Janki okazała się Akademia Rolnicza we Lwowie. Dużo nauki, ale i rozczarowań. Zderzenie świata, jakim się dotąd otaczała, jej spojrzenie na przyrodę jako całość, bardzo różniło się od wynurzeń autorów podręczników. Podczas zawodowych praktyk przyszłą inż. Kamińską zdumiewała beztroska, z jaką podchodzono do wielu spraw, denerwowały zjawiska niegospodarności, ignorancja dyrektorów zakładów rolniczych, bynajmniej nie z zamiłowania prowadzących swoje placówki. Brak serca do tego, co stanowiło sedno pracy rolnika przynosiło mizerne efekty. Czasy zaś były takie, że inżynier rolnik musiał być wszechstronny: hodować bydło, robić podorywkę, przyciąć drzewa owocowe, zasiać zboże, cielaka odebrać. Dziś – wąska specjalizacja i komputery w stodole. Więcej maszyn – mniej serca. Może tego serca na świecie całkiem już zabrakło? Tak myślę, że ta oaza, ta dżungla u pani Janiny, to była próba stworzenia miejsca na świecie, gdzie nie jest pusto. Gdzie wszystkiego, czego trzeba, jest dużo. I kiedy spoczywającemu w fotelu gościowi przykłada dłonie do miejsc, które go bolą, z serca Babci Janiny przez ręce płynie spokój, ukojenie, bezbolesność. Są bioterapeuci dokonujący na oczach zdumionych świadków krzepnięcia krwi, bezkrwawych operacji, dezorientujący swoją energią wszelkie urządzenia elektroniczne lub przekazujący ją przez ekrany telewizorów. To potomkowie św. Jerzego , walczący ze smokami naszych trosk i chorób. Ale.. Istnieją także potomkowie św. Franciszka : cisi, spokojni, błogosławieni, przy których czujemy się zdrowsi, lepsi, otwarci na ból i krzywdę świata. Wątpię, by ktoś potrafił określić, którzy z nich są bardziej wartościowi. Myślę, że miarą ich dokonań jest czas, który potrafią poświęcić potrzebującym. Czas Pani Janiny, to był złoty okres bioenergoterapii. W Europie królował Clive Harris , w Polsce Paweł Połonecki , Jerzy Rejmer , Mieczysław Wirkus . Kiedy okazało się, że ręce Janiny Kamińskiej przynosiły najbliższym ulgę w rozmaitych niedomaganiach, ktoś podpowiedział jej, jak powinna działać dalej: – Niech pani robi to, co Harris! Posłuchała tej rady i przy najbliższej okazji, kiedy przypadkowa znajoma narzekała na ból biodra – odruchowo dotknęła ręką bolącego miejsca. Kiedy spotkały się kilka dni później, kobieta rzuciła się z podziękowaniami. Biodro przestało boleć! Uwierzyła wówczas, że nie tylko rodzinie jest w stanie pomagać. Nie zakładała jednak żadnej uzdrowicielskiej spółki, nie otwierała przychodni, jakbyśmy to dziś powiedzieli, leczenia niekonwencjonalnego. Kto chciał i wiedział gdzie – dzwonił, wpadał, przychodził do dżungli . To były też złote czasy radiestezji, produkowanych przez Józefa Baja różdżek i cudownych wahadełek z duszą. Pochlebiam sobie, że weszła ona do obiegu od czasu, gdy w Nieznanym Świecie ukazał się mój wywiad z panem Józefem, zatytułowany Wahadła z duszą . To była absolutna prawda, bo ich twórca pracował nad nimi mentalnie, dobierał indywidualnie, niczym Ollivander z sagi o Harrym Potterze . W Warszawie powstało Stowarzyszenie Radiestetów , mieszczące się w legendarnej już piwnicy budynku przy ul. Radomskiej 8. Trudno było sobie wyobrazić, żeby Pani Janina nie znalazła się w wirze działań tej organizacji. Pełniła nawet jakieś ważne funkcje. Gdy jednak spostrzegła, że więcej czasu zajmuje jej walka z ludzkimi małostkami zamiast z chorobami – odpuściła. Wróciła do swojego mieszkania przy Glogera, nie zamykając za sobą drzwi dżungli , która nadal zawsze stała otworem dla wszystkich potrzebujących: chorych, zestresowanych, przygnębionych, a także działaczy stowarzyszenia, których spotkania okazywały się najbardziej owocne właśnie tam. Zastanawiające, że przyjmując na siebie te wszystkie negatywne wibracje, jakie wnosili odwiedzający – sama nigdy nie ulegała pesymistycznym nastrojom. Potwierdzała tym starą ezoteryczną prawdę, że jeśli rozdajesz dobro – wraca ono do ciebie podwojone. Kiedy była mała – zobaczyła różdżkarza w akcji . Spodobało jej się to, co robił, i zapytała, czy nie mogłaby sama spróbować? Oczywistość: rozdziawiony patyk mało nie wyrwał jej się z ręki, zaś gość zdębiał. Do wsi, gdzie mieszkali, wodę przywoził beczkowóz. Świeżo upieczona radiestetka postanowiła to zmienić. Ludzie patrzyli trochę krzywo, bo do czego to podobne, żeby panna z patykiem po polach chodziła, jak jaki alchemik . Jednak panna chodziła tak długo, aż wodę znalazła. Już jako dojrzała kobieta trafiła do prałata Podbielskiego , który najpierw zdumiał się, że baba ima się takiej profesji, a po radiestezyjnym przebadaniu delikwentki, ze zdumieniem stwierdził, że ma niesamowite możliwości. Dalsze życie wielokrotnie potwierdzało niezwykłe zdolności Janiny Kamińskiej w dziedzinie bioenergoterapii oraz radiestezji. Zioła zaś w jej leczniczym arsenale wzięły się z przekonania, że najmniejsze nawet czy niechwalebne zielsko zostało stworzone po to, żeby pomagać człowiekowi. Natomiast poznanie wiedzy dotyczącej ich wartości oraz działania, stwarzało większe możliwości pomagania potrzebującym. Za pomocą rąk lub różdżki diagnozowała, potem przekazywała energię, żeby wreszcie dopełnić terapii zapisaniem odpowiedniego zestawu ziół, a także udzieleniem tysiąca dobrych rad. Były one kopalnią wiedzy, ale niestety nikt nie zdążył ich spisać. Czasami udostępniała je szerzej w psychotronicznych pismach w cyklu: Mnie pomogło – pomoże i tobie . Czy ktoś wiedział bowiem, że przy bólu ucha dobrze jest wycisnąć doń odrobinę soku z listka pelargonii lub wręcz go zmiętosić i włożyć w otwór muszli usznej? Albo przy febrze, czyli tzw. zimnie – posmarować wyprysk woskowiną z ucha? Tysiące takich recept, które zrodziły się z lat doświadczeń oraz kontaktów ze światem ziół i przyrodą, przekazywała swoim podopiecznym. Nigdy nie mówiła: pacjent . Nie było dla niej w tym słowie nawet odrobiny serdeczności. Sam dostałem ziołowy przepis na moje ówczesne kłopoty z przewodem pokarmowym. Pamiętam go do dziś. Trzeba było zmieszać w równych proporcjach 11 składników. Gdyby któregoś zabrakło – należało go zastąpić rezerwową szałwią. Robiła się z tego duża papierowa torba, z której brało się czubatą łyżkę, wsypywało do szklanki, zalewało wrzątkiem i powoli popijało. Po jakim czasie miało przejść. I przechodziło. Chociaż do dziś wymyślono już setki farmaceutycznych cudów , kiedy dolegliwości z żołądkiem wracały – zawsze ratowałem się ziołami z przepisu pani Janiny. Czy w tym wszystkim nie było czasami czarów? Bardzo poważni ludzie twierdzą, że nie. Sposób na życie? Wszak nie każdy może mieć dżunglę w mieszkaniu. – I nie każdy musi – mówiła w odpowiedzi. – Nie można ślepo naśladować. Każdy ma inny organizm, inne predyspozycje, inne możliwości. Dlatego nie należy ulegać cudzym sugestiom, trzeba wsłuchiwać się w siebie i nad sobą pracować. Nie katujmy się medytacjami, tylko dlatego, że ludzie medytują, a nam się nie udaje przesiedzieć pięciu minut z oczami wbitymi w jeden punkt. Nigdy nie przegonimy Hindusów, którzy trwanie w pozycji kwiatu lotosu ćwiczą od dziecka – zaznaczała. – Miejmy na co dzień swój własny relaks: trochę głębokich oddechów rano przy otwartym oknie, trochę zadumy przy muzyce, sprężyste wejście po schodach. Tylko tyle? Zacznijmy od tego. Reszta sama przyjdzie z czasem. A jeśli zechce się jeszcze nieść ludziom pomoc, podać rękę sąsiadowi, dostrzec czyjąś biedę, polubić ludzi, tych zaganianych, złych, warczących – to dużo więcej, niż wielu się wydaje… Te ostatnie słowa pani Janiny nie straciły nic ze swej wartości i są nadal wyjątkowo aktualne. ***

Nie chciała odchodzić. Wciąż uważała, że ma mnóstwo do zrobienia. Tylu jeszcze chciała czegoś nauczyć, pomóc. Działała więc swoimi sposobami, walcząc z chorobą. Przyjeżdżał do niej z Gdańska (wtedy nie uzdrawiało się jeszcze online ) także Kazimierz Wróbel – znany wówczas bioenergoterapeuta. Nie poprawiało się. Odchodziła powoli, zanikała, jakby rozwiewał ją wiatr, niczym przekwitłe kwiaty mniszka na łące. Jedyne wyjaśnienie, jakie przychodziło mi do głowy i które byłem w stanie zaakceptować w odpowiedzi na to bezzasadne odejście, to takie, że Panu Bogu musiała się już znudzić święta Hildegarda . Fotografie z archiwum autora

Dżungla Babci Janiny

Filary 30-lecia - NŚ 12/2022

Gdy lekarz przestaje być człowiekiem

Karma i ludzki los a wolna wola

Jędrzej Fijałkowski

W numerze

Nieznany Świat 07/2025 (415)

Nieznany Świat 06/2025 (414)

Koniec Cywilizacji?

Witamy z powrotem!

Załóż nowe konto!

Zresetuj swoje hasło

Czy na pewno chcesz odblokować ten wpis?

Czy na pewno chcesz anulować subskrypcję?

Kolejka

Dżungla Babci Janiny

Filary 30-lecia - NŚ 12/2022

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy lekarz przestaje być człowiekiem

Karma i ludzki los a wolna wola

Dalsza treść jest płatna

Czytaj bez ograniczeń

Jędrzej Fijałkowski

W numerze

Nieznany Świat 07/2025 (415)

Nieznany Świat 06/2025 (414)

Koniec Cywilizacji?

Witamy z powrotem!

Załóż nowe konto!

Zresetuj swoje hasło

Czy na pewno chcesz odblokować ten wpis?

Czy na pewno chcesz anulować subskrypcję?

Kolejka