Sojusz Światła

Z Anną W. Whitewood, młodą Polką osiadłą od lat w USA o przesłaniu płynącym z jej niezwykłej książki, spisanej niemal pismem automatycznym, a także o Sojuszu Światła rozmawia Anna Ostrzycka

Gratuluję pani książki. Już sama wibracja, jaką czujemy patrząc na nią, jest fantastyczna. Tak potrzebna teraz wszystkim na tym umęczonym świecie, dlatego że naprowadza nas na sprawiedliwość, na to, żeby mieć uczucia, serce dla drugiego człowieka. To wszystko zostało w dużej mierze zapomniane, ale ludzie żyjąc w strachu i lęku, tęsknią za tymi klasycznymi wartościami. I choć już nie ma powrotu do przeszłości – swoistego dobrostanu minionych lat – w kategoriach gospodarczych, politycznych czy społecznych, to możemy i powinniśmy pragnąć zmiany naszych serc. A do tego potrzebne jest przestawienie świadomości z materialnej na duchową. Zobaczmy siebie w naszym nowym „ja”, którego pragniemy! Pani książka spada niemal z nieba jako praktyczne i nieco rozrywkowe narzędzie do urzeczywistniania oczekiwanych zmian w nas samych.

– Opo­wieść ta dedy­ko­wa­na jest tym, któ­rzy nadal wie­rzą w bez­wa­run­ko­wą miłość. Odważ­nym i sza­nu­ją­cym spra­wie­dli­wość, Tym, któ­rych ser­ce tęsk­ni za kla­sy­ką w cza­sach obec­nych i któ­rzy doświad­cza­ją nie­ustan­nej pre­sji oto­cze­nia, powo­du­ją­cej, że zapo­mi­na­ją cze­go napraw­dę pra­gną i dokąd zmie­rza­ją. Niech przy­po­mni się i Tobie, Dro­gi Czy­tel­ni­ku, Two­je praw­dzi­we obli­cze i to, czy odzwier­cie­dla ono cel Two­je­go życia – piszę we wstę­pie. Jeden z Czy­tel­ni­ków powie­dział, że – Te poru­sza­ją­ce sło­wa „wbi­ja­ją w pod­ło­gę”, nas umę­czo­nych poto­ka­mi złych, nie­po­myśl­nych, nisz­czą­cych duszę i cia­ło ete­rycz­ne wia­do­mo­ści w mediach. Są bar­dzo potrzeb­ne każ­de­mu z osob­na oraz wszyst­kim razem: spo­łe­czeń­stwom, naro­dom, pań­stwom, całe­mu nasze­mu świa­tu. I tak się­ga­my do począt­ków Mil­lar­dii.

Jak zaczęła się pani przygoda ze światem Millardii? Skąd pomysł na taki przekaz?

– Anna, Księż­nicz­ka Mil­lar­dii napi­sa­na prze­ze mnie jako powieść, tak napraw­dę tra­fi­ła do mnie, do moje­go ser­ca, pod­czas podró­ży przez Szwaj­ca­rię. Jecha­łam przez mia­stecz­ko Inter­la­ken i mia­łam wła­śnie wizję, żeby wziąć lap­to­pa i zacząć pisać. Przez lata doj­rze­wał we mnie ten pomysł, gdyż zawsze chcia­łam w życiu cze­goś wię­cej niż tyl­ko tego, co widać – mia­łam prze­czu­cie, że jest coś wię­cej, niż to, co zwy­kle czu­je­my, dostrze­ga­my. W pocią­gu wycią­gnę­łam więc lap­to­pa i zaczę­łam pisać: W zie­lo­nej doli­nie Inter­la­ken, w sali szkol­nej wła­śnie zaczy­na­ła prze­mo­wę pro­fe­sor dyrek­tor Heup­berg: »Dro­dzy ucznio­wie« itd.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Sztuka to miłość ukryta w człowieku

Jodowe meandry zdrowia