Sztuka to miłość ukryta w człowieku

Z Jarosławem Pijarowskim – twórcą awangardowym, wykładowcą, kuratorem sztuki, poetą, założycielem Teatru Tworzenia – rozmawia Anna Ostrzycka

Uchodzi pan ze energicznego, inteligentnego celebrytę. Jednak to określenie mówi o formie. Mnie zaś interesuje przede wszystkim treść. Jak pan rozumie sztukę, jej funkcję we współczesności i swoje w niej miejsce? Czym jest, a czym powinna być w tych trudnych czasach?

– Sta­ram się być czło­wie­kiem, nie cele­bry­tą. Bycie oso­bą publicz­ną – szcze­gól­nie np. w Azji, ma zupeł­nie inny cha­rak­ter. Moż­na powie­dzieć, że nie­sie ze sobą spo­rą odpo­wie­dzial­ność. Odpo­wie­dzial­ność za czy­ny i ślad, któ­ry zosta­wia­my. Powin­ni­śmy pamię­tać oraz mieć na uwa­dze przede wszyst­kim god­ność dru­gie­go czło­wie­ka. Będąc oso­bą zapra­sza­ną, trze­ba umieć się odna­leźć w róż­nych śro­do­wi­skach, gru­pach spo­łecz­nych, a jed­no­cze­śnie nie epa­to­wać nad­mier­nie sobą – pomi­mo tego, że to my jeste­śmy gościem, TYM gościem, bez wzglę­du na to, czy hono­ro­wym, czy po pro­stu prze­chod­niem w rze­czy­wi­sto­ści innych stwo­rzeń na tej planecie.

W nie­któ­rych regio­nach świa­ta, będąc przy­sło­wio­wym bia­łym, czło­wiek czu­je się jak pod­miot w ogro­dzie zoo­lo­gicz­nym. Cier­pli­wość z jed­nej stro­ny, cier­pli­wość na popu­lar­ność; z dru­giej – odpor­ność na obe­lgi. Tak, obe­lgi! Bowiem star­sze poko­le­nia pamię­ta­ją zwy­kle złe trak­to­wa­nie, a czę­sto i upodle­nie, pre­fe­ro­wa­ne w zacho­wa­niach przez najeźdź­ców – czy­li żoł­nie­rzy, agre­so­rów, han­dla­rzy i wła­ści­cie­li ziem­skich. To jest do dziś sil­nie zako­do­wa­ne – prze­ka­zy­wa­ne z poko­le­nia na poko­le­nie, szcze­gól­nie w rejo­nach obję­tych głę­bo­kim doświad­cze­niem o cha­rak­te­rze traumatycznym.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Opowieść o Duchach Natury

O subtelnych energiach