Lustereczko, powiedz przecie…

Siedzę sobie w miękkim fotelu i piję cappuccino z automatu. Przede mną przechodzą ludzie. Rozmaici. Przyglądam się im, sącząc kawę. Mam jeszcze pół godziny do następnych zajęć. Kopytka zaczęły mi wyliczać ile mają lat i postanowiły udać się na trzy tygodnie do Konstancina na naprawę szkód wyrządzonych przez nieubłagany upływ czasu. Więc siedzę sobie i obserwuję.

Ileż ludzi prze­wi­ja się przez ten kory­tarz. I wca­le nie wszy­scy sta­rzy, choć ci domi­nu­ją, prze­cha­dza­jąc się wol­niut­ko od jed­nych drzwi do dru­gich, w któ­rych cze­ka nadzie­ja na uko­je­nie bólu i powrót do sta­nu, jakim dys­po­no­wa­li jesz­cze parę lat temu. Cza­sem się to uda­je, cza­sem nie. Wte­dy wra­ca się z kolej­ną nadzieją.

Prze­cho­dzą: jed­ni zgar­bie­ni, bez per­spek­tyw, z twa­rzą pozba­wio­ną rado­ści, pod­kre­śla­jąc swój spo­sób reago­wa­nia na pobyt w Cen­trum sza­rym ubio­rem. Cza­sem popy­cha­ją wózek, bez któ­re­go trud­no by im było funkcjonować.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Giorgio Bongiovanni rzucił nowe światło na Trzecią Tajemnicę Fatimską i czekające świat zmiany

Drogi Marku!

Inni – wręcz prze­ciw­nie: krzy­kli­wy, kolo­ro­wy strój, bluz­ka ze zło­tym napi­sem Guc­ci współ­gra ze zbyt jaskra­wym maki­ja­żem, pod­kre­śla dystans do tych bez­ra­do­snych, potwier­dza­jąc, że ci od Guc­cie­go są lep­si, bar­dziej sprę­ży­ści i do tych z bez­na­dzie­ją im jesz­cze dale­ko. To jesz­cze jest takie względne…

Blon­dyn­ki, bru­net­ki, noszą­ce ubiór na ćwi­cze­nia i dru­gie obu­wie w ele­ganc­kich, tury­stycz­nych tor­bach albo w pla­sti­ko­wych siat­kach z Biedronki.

Face­ci o buj­nych czu­pry­nach, łysi, w oku­la­rach albo bez, w spor­to­wych dre­sach lub krót­kich spodenkach.

Są i mło­dzi, nie­któ­rzy pod­pie­ra­ją­cy się kula­mi lub sta­wia­ją­cy deli­kat­nie sto­py w ortezach.

Cza­sa­mi prze­jeż­dża z wóz­kiem peł­nym akce­so­riów do sprzą­ta­nia zawsze rado­sna Pani z Różo­wy­mi Włosami.

Rzad­ko prze­mknie przez tę ludz­ką falę dłu­go­no­ga, pach­ną­ca sekre­tar­ka na szpil­kach, w minispódniczce.

Sie­dzę i patrzę: jak bar­dzo nasz gatu­nek róż­ni się nawet w tak wąskim wycin­ku obser­wa­cji… A co, jeśli spoj­rzeć sze­rzej: na oko­li­cę, biu­ro, mia­sto, Pol­skę, świat?

Zewnętrz­ność, któ­ra wciąż jest pierw­szym pro­giem osą­du, jest rów­nie boga­ta, jak i złud­na. Oce­ny i opi­nie wyda­wa­ne tyl­ko na jej pod­sta­wie są naj­czę­ściej nie­praw­dzi­we i czę­sto krzyw­dzą­ce. To fasa­da, przez któ­rą może­my poka­zać świa­tu naszą wyjąt­ko­wość i skryć jed­no­cze­śnie swo­je lęki i kompleksy.

Sta­ra­my się dosto­so­wać do ogól­nie przy­ję­tych zasad, nie odsta­wać zbyt­nio od tłu­mu. Funk­cjo­nu­je­my w spo­łe­czeń­stwie wywie­ra­ją­cym pre­sję na nasze zacho­wa­nie, pro­wo­ku­ją­cym do bycia widocz­nym, mło­dym, kon­ku­ren­cyj­nym. Wspie­ra­ją to media spo­łecz­no­ścio­we, naka­zu­ją­ce na swo­ich por­ta­lach auto­pre­zen­ta­cję choć nie zawsze praw­dzi­wą, ale mak­sy­mal­nie nasta­wio­ną na ide­al­ny wize­ru­nek. Luste­recz­ko powiedz prze­cie, kto jest naj­pięk­niej­szy w świecie?

Media te sprzy­ja­ją powierz­chow­no­ści sądów i ano­ni­mo­wo­ści, dzię­ki któ­rej sądy te moż­na bez żad­nej barie­ry i kon­se­kwen­cji gło­sić. Rośnie rola ste­reo­ty­pów, kate­go­ry­zo­wa­nia ludzi, wresz­cie osą­dza­nia, któ­re z tych kate­go­rii są jedy­nie słusz­ne. Kto jest pięk­ny, a kto najpiękniejszy?

Ci odla­tu­ją, ci zosta­ją. Tych akcep­tu­je­my, a tych nie. Świat pęka na pół.

Tra­ci­my głę­bię. Gubi­my to, co kry­je się pod fasa­dą, a cze­go czę­sto z powo­dów róż­nych (wsty­du, skrom­no­ści, bra­ku pew­no­ści sie­bie) nie chce­my ujaw­nić, bojąc się ośmie­sze­nia. Zosta­je nam owa pła­ska powierz­chow­ność. owo zewnę­trze, któ­re jest rów­nie bez­piecz­ne, co puste.

Sta­je­my się, lub coraz bar­dziej każą nam się sta­wać, rzę­dem, sze­re­giem nie­od­sta­ją­cych od sie­bie i nie róż­nią­cych się osobników.

A prze­cież ta zewnętrz­na część nie jest od nas tak bar­dzo zależ­na. Dosta­li­śmy ją już przy uro­dze­niu. Kupio­na jak nowe ubra­nie, któ­re moż­na prze­far­bo­wać i zmie­nić krój, ale zawsze zosta­nie ubra­niem. To co pod nim – to sens nasze­go życia sta­no­wią­cy efekt cało­ży­cio­wej pra­cy, two­rzą­cy kogoś praw­dzi­we­go i pięk­ne­go. Tego jed­nak­że żad­ne luste­recz­ko nie poka­że w swo­im sre­brem pod­la­nym szkle. Żeby to zro­zu­mieć, trze­ba się­gnąć głę­biej: Do duszy? Ser­ca? Świa­do­mo­ści? India­nie powia­da­ją, że aby czło­wie­ka poznać, nale­ży przejść życie w jego mokasynach.

Ale to trud­ne. Nie­moż­li­we. Łatwiej oce­niać po wyglą­dzie i wpi­sie na Instagramie

Czy tyl­ko ja zauwa­ży­łem źró­dło­słow­ną współ­za­leż­ność influ­en­ce­ra i influ­en­zy?