Amodeus, czyli rozmowy z Aniołem w dżinsach

O tym, czy nasi skrzydlaci opiekunowie są współcześnie bezrobotni i czy w każdym czasie, zwłaszcza trudnym, czekają na nasz sheldrake‚owy e‑mail z wołaniem o wsparcie – rozmawiają Wioletta Sadowska i Jędrzej Fijałkowski

Czy potrzebny nam, ludziom XXI wieku, pośrednik do rozmów z Bogiem?

Zde­cy­do­wa­nie nie. Jest co praw­da wie­lu uzur­pa­to­rów rosz­czą­cych sobie niczym nie­umo­ty­wo­wa­ne pra­wo do tego pośred­nic­twa, jed­nak­że są to zwy­kli ludzie, któ­rym nie­ob­ce są wszel­kie wady i grze­chy głów­ne. Poza tym, skąd taki ktoś miał­by znać moje ocze­ki­wa­nia, nadzie­je, a tak­że moż­li­wo­ści podró­żo­wa­nia po wyty­czo­nych przez nich szlakach.

Marek Rymusz­ko, redak­tor naczel­ny Nie­zna­ne­go Świa­ta, twier­dził zawsze, że każ­dy ma swo­ją ścież­kę. Jak­że więc ktoś inny mógł­by mnie po niej pro­wa­dzić? India­nie w swej mądro­ści twier­dzą, że aby poznać czło­wie­ka, trze­ba całe życie przejść w jego moka­sy­nach. Jak dotąd nikt tego nie doko­nał, oprócz wła­ści­cie­la tych­że. Więc komu mógł­bym zawie­rzyć, żeby mnie prowadził?

PRZECZYTAJ TAKŻE

Opowieść o Duchach Natury

O subtelnych energiach

Obec­ne cza­sy cha­rak­te­ry­zu­je zagu­bie­nie czło­wie­ka, sko­tło­wa­ne­go, przy­wa­lo­ne­go cię­ża­rem rze­czy­wi­sto­ści, za któ­rą nie nadą­ża. Wagą wybo­rów, któ­re musi podej­mo­wać, nie będąc na to przy­go­to­wa­nym. Sta­li­śmy się nie­pew­ni, chwiej­ni, nie­zde­cy­do­wa­ni, i w tym roz­dar­ciu szu­ka­my roz­ma­itych zło­tych ciel­ców, zamiast spoj­rzeć w swo­je wnę­trze i zadać te wszyst­kie pyta­nia sobie, nie zaś fał­szy­wym prorokom. 

Wiem, że to brzmi pro­sto, samo zada­nie jest jed­nak na tyle trud­ne, a szu­ka­nie odpo­wie­dzi – jesz­cze trud­niej­sze – że może zająć całe życie. Stąd tak czę­ste dziś pój­ście na łatwi­znę i akcep­to­wa­nie prawd poda­wa­nych na tacy do wie­rze­nia i nagła­śnia­nych przez roz­ma­ite media lub śro­do­wi­ska. Wnio­sek z tego pły­nie taki, że szu­ka­my kogoś do pomo­cy. W naszej tra­dy­cji tym pomoc­ni­kiem jest Anioł Stróż, więc i ja go przy­wo­ła­łem w potrze­bie, choć orto­dok­si mie­li mi to za złe, uzna­jąc, że taki pomoc­nik nie powi­nien być zwią­za­ny z żad­ną reli­gią. No, ale prze­cież nie mogłem przy­wo­łać elfa, czy gno­ma, sko­ro mia­łem pod ręką znacz­nie bar­dziej opie­kuń­czą istotę.

Wszyscy o Nich zapomnieli, nikt ich nie przywołuje, nie prosi o pomoc. Czy zatem Aniołowie są w dzisiejszych czasach bezrobotni?

Ludzie o wie­lu spra­wach zapo­mnie­li. Zapo­mnie­li o rodzi­nie, sąsia­dach, dobrym sło­wie, ser­decz­no­ści, otwar­ciu na innych. Tak­że o Anio­łach. Ci zaś czu­ją się zanie­dba­ni i gdy tyl­ko ktoś z Dołu woła o pomoc – na Górze roz­le­ga się dzwo­nek odbie­ra­ny przez dyżur­ne­go Anio­ła, któ­ry natych­miast przy­wo­łu­je opie­ku­na oso­by dzwo­nią­cej. Radość w Nie­bie jest wiel­ka, ale i zazdrość, że to wła­śnie kole­gę popro­szo­no o pomoc i nadzie­ja, że sko­ro się zaczę­ło, to na innych też przyj­dzie kolej. Piszę w książ­ce: Pomy­śl­cie o swo­ich Anio­łach Stró­żach. Nie daj­cie im bez­ro­bot­nieć. Przy­wo­łuj­cie ich, kie­dy tyl­ko jest taka potrze­ba. Niech scho­dzą na Dół, bo chcą tego sami, ale nie mogą bez nasze­go wezwa­nia. Przy­zy­waj­cie Ich w czas nie­do­bry, gdy zni­kąd opar­cia, pomo­cy, nadziei, zaś na świe­cie smog, wiru­sy i zakła­ma­nie. A kie­dy już pomo­gą – prze­ślij­cie Sheldrake’owym e‑mailem :-)))) Ucie­szą się na pew­no nie­biań­sko (nie­bie­sko?).