Antygrawitacja (cz. I)

Czy kolejna naukowa legenda staje się rzeczywistością? Wiele wskazuje na to, że napływające regularnie doniesienia na temat antygrawitacji mogą stworzyć dla ludzkości całkiem nowe perspektywy 

Anty­gra­wi­ta­cja nie jest tema­tem try­wial­nym ani (przede wszyst­kim) ubo­gim w szcze­gó­ły. Mówi się o niej od dekad i chy­ba naj­lep­szym punk­tem wyj­ścia dla tego zagad­nie­nia będzie swe­go rodza­ju legen­da doty­czą­ca prze­ka­zów (ust­nych i pisa­nych) o tzw. nazi­stow­skich UFO, nad któ­ry­mi Niem­cy mie­li pra­co­wać w wiel­kiej tajem­ni­cy pod­czas II woj­ny świa­to­wej (a tak­że naj­praw­do­po­dob­niej już przed nią). Dzia­ło się to m.in. w Górach Sowich na Dol­nym Ślą­sku. W ofi­cjal­nych doku­men­tach przed­się­wzię­cie to okre­śla­no jako roz­strzy­ga­ją­ce woj­nę i wią­za­no z napę­dem anty­gra­wi­ta­cyj­nym. Choć wie­lu ele­men­tów tej legen­dy nie uda­ło się potwier­dzić źró­dło­wo, natra­fio­no na ofi­cjal­ne zapi­sy, któ­re wska­zu­ją, iż mia­ła ona i ma pew­ne fak­to­lo­gicz­ne pod­sta­wy. Bada­czem, któ­ry chy­ba naj­sku­tecz­niej prze­ana­li­zo­wał tę histo­rię oraz jako jedy­ny dotarł do spo­rej ilo­ści źró­deł, jest Igor Wit­kow­ski – i to na jego usta­le­niach w dużej czę­ści opar­ty jest ten tekst.

Spe­ku­la­cje o nazi­stow­skich UFO poja­wi­ły się już w latach 50. ub. w., kie­dy to w róż­nych kra­jach zaczę­to publi­ko­wać wywia­dy z ludź­mi poda­ją­cy­mi się za rze­ko­mych twór­ców tych pojaz­dów. Świat zain­te­re­so­wał się tym jed­nak w następ­stwie nie­po­zor­ne­go wyda­rze­nia, któ­re mia­ło miej­sce w 1978 r. na mię­dzy­na­ro­do­wych tar­gach w Hano­we­rze. Na sto­isku nr 111 wyło­żo­no wów­czas kil­ka egzem­pla­rzy pisma Bri­sant, sta­no­wią­ce­go ponoć numer prób­ny jakiejś więk­szej serii (tako­wa jed­nak nigdy się nie uka­za­ła). Bro­szu­ra mia­ła cha­rak­ter ezo­te­rycz­ny, a poru­szo­no w niej kwe­stię obec­no­ści nazi­stów na Antark­ty­dzie. Pisa­no m.in. o rze­ko­mych dys­kach lata­ją­cych typu Hau­ne­bu i o anty­gra­wi­ta­cyj­nych myśliw­cach Vril. Opi­sy wska­zy­wa­ły, że ich autor/autorzy byli ama­to­ra­mi z nie­kom­plet­ną wie­dzą, albo też, co rów­nież nie jest wyklu­czo­ne, sto­su­jąc dez­in­for­ma­cję pró­bo­wa­li celo­wo wpro­wa­dzić czy­tel­ni­ków w błąd. Bowiem – co naj­waż­niej­sze – wspo­mnia­ne opi­sy doty­czy­ły cze­goś, co działa.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duża asteroida uderzy w Księżyc

SIMP i CWISE: osierocone gwiazdoplanety

Spra­wa zaczę­ła nabie­rać peł­niej­sze­go wymia­ru, kie­dy w mię­dzy­cza­sie wyszły na jaw infor­ma­cje o nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­nych obiek­tach lata­ją­cych obser­wo­wa­nych w róż­nych miej­scach glo­bu. Za naj­bar­dziej zna­mien­ne moż­na uznać przy­pad­ki tzw. foo figh­ters, któ­re od jesie­ni 1944 r. oglą­da­no nad zachod­nią czę­ścią III Rze­szy, Pół­noc­ny­mi Wło­cha­mi oraz Japo­nią. Ist­nie­je wie­le alianc­kich odtaj­nio­nych doku­men­tów wywia­dow­czych zawie­ra­ją­cych rela­cje na ich temat. Pojaz­dy te według rapor­tów były kula­mi o śred­ni­cy ok. metra. Ist­nie­ją też zdję­cia, na któ­rych jawią się one jako świe­tli­ste pla­my – naj­praw­do­po­dob­niej dla­te­go, że w swo­im oto­cze­niu joni­zo­wa­ły moc­no powie­trze, emi­tu­jąc przez to inten­syw­ne świa­tło. Według rela­cji alianc­kich pilo­tów, foo figh­ters zazwy­czaj utrzy­my­wa­ły się bli­sko samo­lo­tów i były zdol­ne do gwał­tow­nych manew­rów w locie. Ich sąsiedz­two wywie­ra­ło wpływ na urzą­dze­nia pokła­do­we samo­lo­tów, któ­re czę­sto prze­sta­wa­ły dzia­łać. Moż­na to przy­pi­sać oddzia­ły­wa­niu elek­tro­ma­gne­tycz­ne­mu tych obiek­tów, któ­rych pocho­dze­nia nie spo­sób było wyja­śnić, bez odwo­ły­wa­nia się do jakiejś nowej fizy­ki. To z czym zetknę­ło się lot­nic­two alianc­kie wyda­je się wska­zy­wać na fakt, iż w obiek­tach tych zasto­so­wa­no anty­gra­wi­ta­cję, ją zaś od dłuż­sze­go już cza­su bada­li Niem­cy. Dodaj­my, że foo figh­ters widy­wa­no głów­nie prze­no­szo­ne i zrzu­ca­ne przez samo­lo­ty wroga.