Nowa Arka Noego

W Arce Noego – reli­gie i zwie­rzę­ta – taki tytuł nosi wyda­na nie­daw­no we Wło­szech książ­ka autor­stwa księ­dza Mario Can­cia­nie­go, o któ­rym Nie­zna­ny Świat pisał w nr. 7 z 1995 r., rela­cjo­nu­jąc m.in. odpra­wia­ne przez wło­skie­go duchow­ne­go w rzym­skim koście­le msze z udzia­łem czwo­ro­no­gów przy­pro­wa­dzo­nych przez ich opie­ku­nów. Jak mogli­śmy się prze­ko­nać, postać księ­dza Can­cia­nie­go, któ­ry m.in. bar­dzo kry­tycz­nie wypo­wia­dał się na temat sto­sun­ku wie­lu duchow­nych do zwie­rząt, wzbu­dzi­ła żywą sym­pa­tię Czy­tel­ni­ków. Podob­ne reak­cje wywo­ła z pew­no­ścią jego książ­ka, na któ­rej opar­li­śmy w dużej mie­rze dzi­siej­szą publikację.

Led­nic­ka poli­cja zatrzy­ma­ła męż­czy­znę, któ­ry pobił młot­kiem wła­sne­go psa, po czym ska­to­wa­ne zwie­rzę powie­sił na dra­bi­nie. Jak poin­for­mo­wał rzecz­nik led­nic­kiej poli­cji nad­kom. Jan Sta­ni­sław­ski, zabój­ca psa był nie­trzeź­wy. Gro­zi mu do 2 lat wię­zie­nia i grzyw­na. (PAP)

Ksiądz Can­cia­ni – o czym już wspo­mi­na­li­śmy przed trze­ma laty – jest posta­cią nie­zwy­kle popu­lar­ną, ze wzglę­du na swą dzia­łal­ność mają­cą na celu oka­zy­wa­nie więk­sze­go sza­cun­ku zwie­rzę­tom. Bie­rze on sys­te­ma­tycz­nie udział w deba­tach oraz róż­nych mani­fe­sta­cjach w obro­nie zwie­rząt, a tak­że sam orga­ni­zu­je spo­tka­nia popu­la­ry­zu­ją­ce ten pro­blem. Nie jest to tyl­ko poryw ser­ca. Mimo bowiem, że ksiądz Can­cia­ni bar­dzo kocha zwie­rzę­ta (sam posia­da czte­ry koty), jego zda­niem oprócz uczuć cho­dzi tu rów­nież o ele­men­tar­ne poczu­cie spra­wie­dli­wo­ści i ele­men­tar­ne racje ekologiczne.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Łap dotację na organizacje!

Jak okrutni potrafią być ludzie

– Jak można myśleć, że życie i szacunek dla Natury mogą być oddzielane od poszanowania zwierząt i ich życia?

– pyta wło­ski duchow­ny, przy­po­mi­na­jąc, że zwie­rzę­ta i przy­ro­da sta­no­wią nie­ro­ze­rwal­ną całość, z któ­rą czło­wiek winien har­mo­nij­ne współistnieć.

Idee auto­ra są bar­dzo jasne. Jak sam tłu­ma­czy – prze­ma­wia do wie­lu nie słu­cha­ją­cych uszu, do wie­lu tępych świa­do­mo­ści. Nie moż­na budo­wać przy­szło­ści, jeże­li nie wyj­dzie się z glo­bal­ne­go posza­no­wa­nia wszyst­kich dzieł Stwór­cy, któ­re w Księ­dze Rodza­ju przed­sta­wio­ne są jako wyraz miło­ści Boga – twierdzi.

Ksiądz Can­cia­ni oma­wia w Arce Noego spo­so­by, w jakie zwie­rzę­ta były trak­to­wa­ne przez wie­ki. Opo­wia­da o świę­tych, któ­rzy kocha­li zwie­rzę­ta, a tak­że o epo­kach, w któ­rych były isto­ta­mi pogar­dza­ny­mi. Epo­ki te odpo­wia­da­ją cza­som ciem­no­ty i bar­ba­rzyń­stwa, nato­miast epo­ki, w któ­rych je kocha­no odpo­wia­da­ją eta­pom wyż­szej świa­do­mo­ści i cywi­li­za­cyj­ne­go roz­wo­ju społeczeństwa.

Pod­sta­wo­wym jed­nak punk­tem wyj­ścia jest dla auto­ra mil­cze­nie Kościo­ła w tej kwe­stii. Kościół – pisze – (…) musi w jakiś spo­sób wypo­wie­dzieć się w odnie­sie­niu do teo­lo­gii przy­ro­dy, a więc w odnie­sie­niu do zwie­rząt, aby nie zapo­mnieć o tak znacz­nej czę­ści Wszech­świa­ta.

A słowo Wszechświat!

W swym wstę­pie ksiądz Can­cia­ni tak je okre­śla: Sło­wo Wszech­świat („Uni­ver­so”) ety­mo­lo­gicz­nie pocho­dzi od „Uni­ver­sus” to zna­czy „ver­so Uno” – w kie­run­ku Jed­ne­go – wyra­ża­jąc wia­rę naszych ojców. Win­ni­śmy więc zwró­cić się ku Nie­skoń­czo­ne­mu Bogu, jeśli pra­gnie­my zro­zu­mieć tajem­ni­ce w nas samych i w każ­dym żyją­cym stwo­rze­niu. Posta­wie­ni w obli­czu eko­lo­gicz­nej kata­stro­fy kosmicz­nej, będzie­my mogli się ura­to­wać wszy­scy, ludzie i zwie­rzę­ta, jeśli razem, praw­dzi­wie soli­dar­ni wej­dzie­my do nowej „Arki Noego”, któ­rą jest pla­ne­ta Ziemia.

Okrutne ofiary i „poprawiacze” Biblii

Mówiąc o minio­nych epo­kach, autor wspo­mi­na sta­ro­żyt­ne reli­gie. Księ­ga Umar­łych ze sta­ro­żyt­ne­go Egip­tu zawie­ra­ją­ca spo­wiedź zmar­łe­go przed swy­mi sędzia­mi na tam­tym świe­cie, świad­czy o sza­cun­ku, jakim Egip­cja­nie ota­cza­li zwie­rzę­ta. Moż­na w niej prze­czy­tać mię­dzy inny­mi: Nie mal­tre­to­wa­łem zwie­rząt. Nie polo­wa­łem na małe, ukry­wa­ją­ce się w zaro­ślach zwie­rząt­ka. Nie zasta­wia­łem sideł na pta­ki bogów…