Kategoryczny sprzeciw

Nie­jed­no­gło­śne orze­cze­nie Try­bu­na­łu Kon­sty­tu­cyj­ne­go uzna­ją­ce – z punk­tu widze­nia swo­bo­dy wol­no­ści reli­gij­nej – za nie­zgod­ny z usta­wą zasad­ni­czą zakaz ubo­ju rytu­al­ne­go (w efek­cie roz­pa­try­wa­nia wnio­sku gmin żydow­skich w Pol­sce) jest cięż­ką poraż­ką całe­go sys­te­mu praw­ne­go RP.

Będąc nie tylko reporterem i publicystą, lecz także prawnikiem, oceniam ten werdykt jako całkowicie błędny i naruszający elementarne kanony moralno-etyczne.

Nato­miast zawar­te w jego uza­sad­nie­niu stwier­dze­nie, wedle któ­re­go nie ma dowo­dów nauko­wych potwier­dza­ją­cych tezę, iż zabi­ja­nie zwie­rząt bez ogłu­sza­nia przy­spa­rza im więk­szych cier­pień, jest po pro­stu – nigdy dotych­czas, ani razu, nie uży­łem tego okre­śle­nia w sto­sun­ku do orze­czeń TK – kompromitacją.

Oczywiście byłoby lepiej, gdyby w cywilizowanym społeczeństwie – poza wyjątkowymi sytuacjami i rzeczywiście uzasadnionymi potrzebami – zwierząt nie zabijano w ogóle.

Ponie­waż jed­nak nie jeste­śmy w sta­nie zmie­nić świa­ta, musi­my przy­naj­mniej dążyć do tego, by zwią­za­ne z tym ból i cier­pie­nie mak­sy­mal­nie zmniej­szyć. Sta­no­wi­sko Try­bu­na­łu Kon­sty­tu­cyj­ne­go tę ele­men­tar­ną regu­łę moral­no-etycz­ną w jaskra­wy spo­sób łamie.

Nie chce się już powta­rzać argu­men­tów, że jeśli jakaś reli­gia sank­cjo­nu­je np. kamie­no­wa­nie kobiet (czy – by odwo­łać się do mniej dra­stycz­ne­go przy­kła­du – pra­wo posia­da­nia wie­lu żon), wyzna­ją­ca ją wspól­no­ta nie może doma­gać się, w imię wła­snych prze­ko­nań, respek­to­wa­nia tego pra­wa rów­nież na tery­to­rium pań­stwa, w któ­rym mieszka.

Barbarzyństwa, ani obyczajów tkwiących swoimi korzeniami w mrokach średniowiecza, pod żadnym pozorem nie wolno akceptować.

Sza­cu­nek dla pię­ciu – spo­śród czter­na­stu – sędziów, któ­rzy ahu­ma­ni­tar­ne­mu i wysta­wia­ją­ce­mu pol­ski sys­tem praw­ny na szwank sta­no­wi­sku prze­ciw­sta­wi­li się, for­mu­łu­jąc w tej mie­rze zda­nie odręb­ne. Tak­że – a może nawet w pierw­szym rzę­dzie – dla orga­ni­za­cji ochro­ny praw zwie­rząt, dzię­ki któ­rym ubój bez ogłu­sza­nia znik­nął na pewien czas z pol­skie­go usta­wo­daw­stwa (obec­nie do nie­go w maje­sta­cie pra­wa powró­ci, otwie­ra­jąc ponow­nie dro­gę maso­we­mu, upra­wia­ne­mu na prze­my­sło­wą ska­lę i trak­to­wa­ne­mu w kate­go­riach czy­ste­go biz­ne­su procederowi).

Jest spra­wą wszyst­kich, któ­rzy nie godzą na tę nie­do­pusz­czal­ną prak­ty­kę, pod­ję­cie dzia­łań, któ­re dopro­wa­dzą do takich zmian w pol­skim pra­wie, z Kon­sty­tu­cją włącz­nie, by w jego obrę­bie, pod pozo­rem swo­bo­dy upra­wia­nia reli­gii, nie­moż­li­we było hoł­do­wa­nie oby­cza­jom, jakie z ochro­ny praw­nej korzy­stać nie mogą.

Nato­miast PSL-owskie­mu mini­stro­wi rol­nic­twa, Panu Sawic­kie­mu, któ­ry zdą­żył się już w tej kwe­stii wypo­wie­dzieć w entu­zja­stycz­nym tonie, i któ­ry przez cały czas, w imię eko­no­micz­nych inte­re­sów swo­jej par­tii, czy­nił wszyst­ko, by dopro­wa­dzić do ponow­ne­go zale­ga­li­zo­wa­nia ubo­ju rytu­al­ne­go, chcia­ło­by się powie­dzieć: kończ waść, wsty­du oszczędź.

Tekst opublikowany na Facebooku 11 grudnia 2014 r.