Zagadka z wieloma niewiadomymi

Mimo pra­wie dwu­stu lat badań ucze­ni wciąż nie są pew­ni, czym wła­ści­wie był Gra­al. Ten sym­bol reli­gij­ny wcze­sne­go śre­dnio­wie­cza, wywo­dzą­cy się z Wysp Bry­tyj­skich, zgod­nie z legen­da­mi o rycer­zach Okrą­głe­go Sto­łu był przed­mio­tem ich poszu­ki­wań. Tyle moż­na dowie­dzieć się z popu­lar­nych słow­ni­ków i encyklopedii.

Auten­tycz­ność posta­ci Artu­ra dłu­go budzi­ła wąt­pli­wo­ści histo­ry­ków. Dopie­ro nie­daw­no dowie­dzio­no, że w V i VI wie­ku żył jakiś wład­ca o tym imie­niu. W powszech­nej opi­nii jest to pro­to­pla­sta Angli­ków, w rze­czy­wi­sto­ści jed­nak był to król cel­tyc­kich Bry­tów, któ­rzy dłu­go opie­ra­li się napo­ro­wi zwy­cię­skich Anglosasów.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Tajemnice Ameryki Południowej – korzenie cywilizacji

Himalajska tajemnica Wandy Rutkiewicz

Cel­to­wie są ludem, któ­ry – jak się wyda­je – moż­na uznać za źró­dło więk­szo­ści legend i mitów pół­noc­nej Euro­py, czy­li koleb­ki tej wspól­no­ty spo­łecz­no-kul­tu­ro­wej, jaką dziś utoż­sa­mia się z naszym kon­ty­nen­tem. Cel­tyc­cy kapła­ni, dru­idzi, byli opi­sy­wa­ni przez sta­ro­żyt­nych auto­rów jako mago­wie – ich prze­szłość nadal zawie­ra wie­le tajemnic.

Cykl legend arturiańskich jest właśnie pochodzenia celtyckiego.

Zosta­ły one opra­co­wa­ne lite­rac­ko w XII wie­ku przez poetów bre­toń­skich oraz nor­mandz­kich i od nich to świat zachod­ni dowie­dział się o Gra­alu. Pierw­sze wer­sje tych opo­wie­ści mówi­ły o Naczy­niu Obfi­to­ści, przy czym wie­le wska­zu­je, że było ono toż­sa­me z poja­wia­ją­cym się w poda­niach Cel­tów irlandz­kich kocio­łem Dad­ga, o któ­rym mówio­no, że nikt nie odszedł od nie­go nie skła­da­jąc mu dziękczynienia.

Trze­ba tu przy­po­mnieć, że gdy cywi­li­za­cja Zacho­du zała­ma­ła się wraz z upad­kiem cesar­stwa rzym­skie­go, to wła­śnie cel­tyc­cy mni­si ze świe­żo nawró­co­nej Irlan­dii prze­cho­wa­li antycz­ne manu­skryp­ty, a potem wyru­szy­li z misja­mi na zbar­ba­ry­zo­wa­ny kon­ty­nent. Czy nale­ży to przy­pi­sać tyl­ko odda­le­niu od epi­cen­trum ówcze­snych zabu­rzeń histo­rycz­nych, czy też temu, że – jak twier­dzą mediu­micz­ne prze­ka­zy – w Wiel­kiej Bry­ta­nii jest naj­wię­cej obsza­rów o zakłó­co­nej cza­so­prze­strze­ni, a kur­ty­ny mię­dzy wymia­ra­mi są tutaj cienkie?

Fak­tem pozo­sta­je, że tajem­ni­cza cywi­li­za­cja mega­li­tycz­na naj­wię­cej swo­ich men­hi­rów i dolme­nów, o nie­po­zna­nym nadal prze­zna­cze­niu, pozo­sta­wi­ła wła­śnie na obsza­rach daw­nej kul­tu­ry celtyckiej.

Wielkie kamienne kręgi zostały rozpoznane jako precyzyjne kalendarze; nie wiemy jednak kto je zbudował.

Mimo że są one star­sze od Cel­tów praw­do­po­dob­nie o co naj­mniej pół­to­ra tysią­ca lat, wie­le danych wska­zu­je, iż dru­idzi nauczy­li się posłu­gi­wa­nia nimi lub zosta­li tego nauczeni.