Lek homeopatyczny to nie placebo! (1)

Home­opa­tia to temat wciąż kon­tro­wer­syj­ny. Wie­lu ludzi pod wpły­wem wszech­obec­nej indok­try­na­cji wycho­dzi z zało­że­nia, że jest ona oszu­stwem, ponie­waż lek, w któ­rym prak­tycz­nie brak sub­stan­cji czyn­nej, nie może oddzia­ły­wać proz­dro­wot­nie na cho­ry orga­nizm. Zarzu­ca się jej, że nie ma udo­ku­men­to­wa­nych pod­staw nauko­wych, a zda­rza­ją­ce się nie­kie­dy wyle­cze­nia spo­wo­do­wa­ne są efek­tem pla­ce­bo ((Pla­ce­bo – sub­stan­cja obo­jęt­na dla sta­nu zdro­wia pacjen­ta poda­wa­na cho­re­mu w celu psy­cho­te­ra­peu­tycz­nym lub w ramach tera­pii kon­tro­l­nej pod­czas badań nad sku­tecz­no­ścią dzia­ła­nia leków)).

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć

Czy to fakt, czy też przekonanie, które z prawdą nie ma nic wspólnego?

Spró­buj­my odpo­wie­dzieć na to pyta­nie w opar­ciu o opu­bli­ko­wa­ne wyni­ki badań nauko­wych, któ­re już od wie­lu lat poświę­ca­no zarów­no testom sku­tecz­no­ści leków home­opa­tycz­nych, jak i poszu­ki­wa­niom mecha­ni­zmów wyko­rzy­sty­wa­nych przez tego rodza­ju terapię.

Czym róż­ni się lek home­opa­tycz­ny od syn­te­tycz­nych lekarstw alo­pa­tycz­nych ((Alo­pa­tia – meto­da lecze­nia pole­ga­ją­ca na sto­so­wa­niu syn­te­tycz­nych sub­stan­cji far­ma­ko­lo­gicz­nych wywo­łu­ją­cych w orga­ni­zmie obja­wy prze­ciw­ne symp­to­mom danej choroby))?

Medy­cy­na alo­pa­tycz­na nasta­wia się na wal­kę z cho­ro­bą poprzez łago­dze­nie jej obja­wów za pomo­cą daw­ki far­ma­ceu­ty­ku, któ­ra musi być zawy­żo­na, gdyż tyl­ko jej nie­wiel­ka część dotrze tam, gdzie jest potrzeb­na, pod­czas gdy pozo­sta­ła może wywo­łać w innych stre­fach cia­ła symp­to­my nie­po­żą­da­ne, będąc tam zupeł­nie zbędną.

Home­opa­tia przy­ję­ła inną stra­te­gię sty­mu­la­cji powro­tu do zdro­wia, ponie­waż w pro­ce­sie lecz­ni­czym wyko­rzy­stu­je obja­wy cho­ro­by. Lek home­opa­tycz­ny zawie­ra zatem zni­ko­mą zawar­tość sub­stan­cji, któ­ra wywo­łu­je te same symp­to­my jak leczo­na cho­ro­ba, nato­miast poda­wa­na w śla­do­wym stę­że­niu akty­wu­je reak­cję obron­ną orga­ni­zmu w sto­sun­ku do tej dys­funk­cji, czy­li pro­ces samoz­dro­wie­nia i powrót do sta­nu rów­no­wa­gi ustro­jo­wej.

Spo­sób lecze­nia podob­ne­go podob­nym zawdzię­cza­my nie­miec­kie­mu leka­rzo­wi Samu­elo­wi Hah­ne­man­no­wi (1755−1843), któ­ry sfor­mu­ło­wał i opi­sał zasa­dy takiej tera­pii, wycho­dząc z zało­że­nia, że

każda choroba jest efektem zaburzeń sterowania procesami przebiegającymi w żywym organizmie.

Dziś moż­na powie­dzieć, że stwier­dze­nie to w całej roz­cią­gło­ści potwier­dzi­ły wyni­ki badań pro­wa­dzo­nych nad home­opa­tią.

Już porów­na­nie licz­by zgo­nów w euro­pej­skich szpi­ta­lach home­opa­tycz­nych i pozo­sta­łych pla­ców­kach lecz­ni­czych pod­czas epi­de­mii cho­le­ry w Euro­pie w poło­wie XIX wie­ku, zapre­zen­to­wa­ne przez Ber­nar­da Leary’ego, moż­na uznać za nie­wąt­pli­wy test jej sku­tecz­no­ści. W wie­deń­skich szpi­ta­lach prak­ty­ku­ją­cych medy­cy­nę orto­dok­syj­ną wyle­czo­no wte­dy 30% cho­rych, pod­czas gdy w szpi­ta­lach home­opa­tycz­nych ura­to­wa­no ich 67%.

Znacznie wyższe wskaźniki wyleczenia przy zastosowaniu homeopatii zanotowano również w innych częściach Europy.

W latach 1918–1919 spu­sto­sze­nie wśród lud­no­ści naszej pla­ne­ty poczy­ni­ła pan­de­mia gry­py. Według danych przed­sta­wio­nych w 1921 roku przez prof. dr. W. A. Deweya (Uni­ver­si­ty of Michi­gan), przy lecze­niu przez leka­rzy home­opa­tów przy­pad­ków gry­py śmier­tel­ność wynio­sła oko­ło 1,05%, pod­czas gdy lecze­nie meto­da­mi kon­wen­cjo­nal­ny­mi zakoń­czy­ło się śmier­cią 30% pacjen­tów. Dla powi­kłań w posta­ci zapa­le­nia oskrzeli/płuc śmier­tel­ność pacjen­tów leczo­nych home­opa­tycz­nie wzro­sła do 2,1%, nato­miast przy zasto­so­wa­niu sali­cy­la­nów wynio­sła ona 60%.