O istocie oddechu

Wiosna to dotyk odnowy, wzrostu, pierwszego ciepła, przybywających promieni słońca. To subtelne tchnienie, które budzi do życia zaspaną Przyrodę i nadzieję. Primavera, jak określają ją Włosi, nastraja pozytywnie, a dla wielu wiąże się z możliwością rozpoczęcia czegoś nowego. Skłania przy tym do porządkowania swojego życia, przestrzeni i ciała. Jest głębokim oddechem. Oddechem, który stanowi istotę naszej egzystencji

Kie­dyś w mediach spo­łecz­no­ścio­wych poja­wi­ło się pyta­nie: co jest w życiu naj­waż­niej­sze? Napi­sa­łam, że oddech. Oka­za­ło się, że nikt mojej wypo­wie­dzi nie potrak­to­wał poważ­nie. Tyl­ko, czyż pomię­dzy odde­chem a życiem nie moż­na posta­wić zna­ku rów­no­ści? Każ­da egzy­sten­cja, w chwi­li naro­dzin zaczy­na się od pierw­sze­go wde­chu i koń­czy się, w któ­rymś momen­cie, ostat­nim wyde­chem. Wszak życie i oddech są nie­ro­ze­rwal­ne. A może, jak chcie­li nie­któ­rzy, to pie­nią­dze sta­no­wią war­tość nad­rzęd­ną? Para­fra­zu­jąc wypo­wiedź ame­ry­kań­skie­go naukow­ca, eko­lo­ga i bio­lo­ga Guya McPer­so­na, mogła­bym tym oso­bom zapro­po­no­wać wstrzy­ma­nie odde­chu i licze­nie pie­nię­dzy. Cie­ka­we, jak dłu­go by wytrzy­ma­li. Zdro­wie? Przy­cho­dzi mi na myśl tra­ge­dia Tita­ni­ca – prze­cież przy­naj­mniej część osób, któ­ra w niej zgi­nę­ła, była zdro­wa i w peł­ni życio­wych sił. Cze­goś zabra­kło – czyż­by szczęścia? 

Ale co z nim począć, sko­ro więk­szość z nas nie pamię­ta o czymś tak bła­hym i oczy­wi­stym jak oddech: oddy­cha nie­pra­wi­dło­wo, zbyt szyb­ko, płyt­ko, co skut­ku­je nie­do­tle­nie­niem orga­ni­zmu i zabu­rze­nia­mi w jego pra­wi­dło­wym funk­cjo­no­wa­niu. Być może jed­nak w tym wypad­ku szczę­ściem oka­że się tra­fie­nie na wie­dzę doty­czą­cą pra­wi­dło­we­go, głę­bo­kie­go i świa­do­me­go oddechu.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć

Oddychamy różnie

Pro­ces ten odby­wa się poprzez dro­gi odde­cho­we, ale rów­nież – choć tu wymia­na gazo­wa jest mini­mal­na – przez skó­rę. Płyt­kie oddy­cha­nie pier­sio­we wystę­pu­je naj­czę­ściej, gdy pozo­sta­je­my pod wpły­wem dłu­go­trwa­łe­go stre­su, pre­sji czy lęku. Praw­do­po­dob­nie każ­de­mu z nas nie raz zabra­kło odde­chu z zasko­cze­nia, prze­stra­chu, nie­wia­ry. Trud­no w takich oko­licz­no­ściach roz­ła­do­wać napię­cie, odprę­żyć się. Zatrzy­mu­je­my oddech w sobie, nie pozwa­la­jąc na peł­ny wydech. W rezul­ta­cie auto­ma­tycz­nie zmniej­sza się dopływ tle­nu, któ­re­go doma­ga­ją się wszyst­kie komór­ki, a kon­se­kwen­cją zabu­rze­nia swo­bod­ne­go prze­pły­wu ener­gii życio­wej jest stres. Pod jego wpły­wem nie­świa­do­mie przy­spie­sza­my oddy­cha­nie, spra­wia­jąc wra­że­nie coraz bar­dziej zdyszanych.