Obcy majstrują przy gwiazdach?

Uczeni z Projektu Hephaistos zelektryzowali świat doniesieniami, że zlokalizowali siedem kandydatów do miana megastruktur – ogromnych konstrukcji (choć to mało powiedziane), które mogły stworzyć zaawansowane Obce cywilizacje

Na począt­ku maja br. szwedz­ko-ame­ry­kań­sko-indyj­ska gru­pa uczo­nych, sku­pio­nych w Pro­jek­cie Hepha­istos, opu­bli­ko­wa­ła kil­ku­na­sto­stro­ni­co­wy arty­kuł pod­su­mo­wu­ją­cy poszu­ki­wa­nia tzw. sfer Dyso­na na pod­sta­wie danych uzy­ska­nych z sate­li­ty Gaia, z pro­jek­tu 2MASS oraz tele­sko­pu kosmicz­ne­go WISE. Wyty­po­wa­li sie­dem gwiazd, któ­re wyka­zu­ją pew­ne nie­ty­po­we cechy czy­nią­ce je poten­cjal­ny­mi kan­dy­da­ta­mi do mia­na poza­ziem­skich mega­struk­tur. Ter­mi­nem tym okre­śla się, mówiąc naj­pro­ściej, potęż­ne pro­jek­ty budow­la­ne, na któ­re mogą się porwać wyłącz­nie cywi­li­za­cje o bar­dzo wyso­kim stop­niu zaawan­so­wa­nia. Z powo­du ska­li oraz cha­rak­te­ry­sty­ki, mogą być one widocz­ne z iście kosmicz­nych odle­gło­ści. Ponad­to z racji, że mega­struk­tu­ry opi­sy­wa­ne przez Hepha­isto­sa wią­żą się z mani­pu­lo­wa­niem gwiaz­da­mi, mogą one emi­to­wać oddzia­ły­wa­nia, któ­re są wykry­wal­ne dla spe­cja­li­stycz­nej apa­ra­tu­ry pomia­ro­wej. Wnio­ski przed­sta­wio­ne przez wspo­mnia­nych uczo­nych, któ­rzy repre­zen­tu­ją Uni­wer­sy­tet w Uppsa­li, Uni­wer­sy­tet Sta­no­wy Pen­syl­wa­nii oraz Indyj­ski Insty­tut Tech­no­lo­gii suge­ru­ją, że uda­ło im się zlo­ka­li­zo­wać gru­pę gwiazd o spe­cy­ficz­nej cha­rak­te­ry­sty­ce, trud­nej do wytłu­ma­cze­nia przy pomo­cy obec­nej wiedzy.

Czy to ozna­cza, że natra­fio­no na dowód, że gdzieś w głę­bo­kim Kosmo­sie cywi­li­za­cje znacz­nie bar­dziej zaawan­so­wa­ne od naszej maj­stru­ją przy gwiaz­dach? Może tak, może nie – mówią astronomowie.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Targi Ezoteryczne w Poznaniu – 17–18 maja 2025 r.

V edycja programu Certyfikat dla Małych Księgarni

Sfery, roje i pierścienie

Nim przej­dzie­my do zapre­zen­to­wa­nia wyni­ków badań, trzy zda­nia o tym, czym są wspo­mnia­ne sfe­ry Dyso­na (trzy zda­nia wystar­czą, bo zosta­ły one razem z inny­mi mega­struk­tu­ra­mi dokład­nie omó­wio­ne w odcin­ku Okru­chów Wszech­świa­ta NŚ 4/2020). W naj­prost­szym uję­ciu jest to rodzaj oko­ło­sło­necz­nej elek­trow­ni skła­da­ją­cej się z peł­nej, szczel­nej powło­ki wokół macie­rzy­stej gwiaz­dy. Inny­mi sło­wy jest to oto­cze­nie słoń­ca koko­nem, dzię­ki któ­re­mu moż­na uzy­skać peł­ną kon­tro­lę nad wypro­mie­nio­wa­ną przez nie ener­gią, któ­ra jest potem zuży­wa­na zgod­nie z prze­zna­cze­niem. Kon­cep­cję tą zasu­ge­ro­wał w 1959 r. fizyk Fre­eman Dyson (1923- 2020), któ­ry z cza­sem zmie­nił jed­nak zda­nie, zauwa­ża­jąc, że obu­do­wa­nie gwiaz­dy to czy­ste scien­ce fic­tion i nawet dla super– czy hiper­cy­wi­li­za­cji może to być nie­wy­ko­nal­ne i nieopłacalne.