Piekło jest puste, a wszystkie diabły są tutaj

Przytoczone słowa z Burzy Williama Szekspira można interpretować dwojako: w sposób doczesny i eschatologiczny. W pierwszym wypadku oznaczają sugestię, że jest już tak źle, że gorzej być nie może, co widać po otaczających nas par excellence osobnikach z piekła rodem. W drugim, że oto nastał Dies irae, dies illa, solvet cosmos in favilla! (Dzień gniewu, ten dzień, rozpuści Kosmos w żarze!) 

To cytat wzię­ty ze śre­dnio­wiecz­nej rymo­wan­ki, mówią­cy o dniu, w któ­rym nastą­pi­ło chwi­lo­we uwol­nie­nie sza­ta­na, a ludy Goga i Mago­ga okrą­ża­ją obóz świę­tych – o czym z kolei mówi Apo­ka­lip­sa św. Jana. Moż­li­wa też jest mie­sza­na inter­pre­ta­cja docze­sno-escha­to­lo­gicz­na: domi­na­cja nad nami tu i teraz istot spod ciem­nej gwiaz­dy sta­no­wi oczy­wi­stą zapo­wiedź nie­chyb­ne­go koń­ca świa­ta – Dnia Gnie­wu. Tak czy ina­czej, sło­wa o pustym pie­kle nicze­go dobre­go nie wróżą.

Dziwny stan

Wyda­je się, że ludz­kość jesz­cze nigdy w histo­rii nie mia­ła tak świa­tłych przy­wód­ców, huma­ni­tar­nych elit. Sło­wa takie jak czło­wiek, jego dobro czy zrów­no­wa­żo­ny roz­wój, któ­ry żad­nej oso­by nie wyklu­cza z podzia­łu zaso­bów tego świa­ta, spra­wie­dli­wość spo­łecz­na – odmie­nia­ne są przez wszyst­kie przy­pad­ki usta­mi świa­to­we­go esta­bli­sh­men­tu rów­nie czę­sto, jak ape­le i zarzą­dze­nia mają­ce zapew­nić dobro­stan isto­tom czu­ją­cym, czy­li zwie­rzę­tom. Z dru­giej stro­ny, każ­dy kto spoj­rzy poza deko­ra­cje i dekla­ra­cje, docho­dzi do wnio­sku, że coś tu nie skle­ja się, nie pasuje. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Ladodeja 2025 – Słowiański Festiwal Mocy

Alchemia: w pogoni za nieśmiertelnością

Dru­ga stro­na tego, co obec­nie pre­zen­tu­je sobą świat, mówi wyraź­nie – oni nas nie lubią, a to że niby lubią, a nawet prze­pa­da­ją za nami, jest tyl­ko para­wa­nem, tek­tu­ro­wą deko­ra­cją sce­ny spa­lo­ne­go teatru gro­te­ski, za któ­rą ukry­wa się maszy­ne­ria nie­na­wi­ści. Coraz czę­ściej, cho­ciaż nie z mediów głów­ne­go nur­tu, bo main­stre­am gra w tej samej dru­ży­nie, co samo­zwań­cze eli­ty, czy to New York Times, CNN, BBC, czy nasze nad­wi­ślań­skie odpo­wied­ni­ki, wszyst­kie te prze­ka­zio­ry zosta­ły­by zdmuch­nię­te jak świe­ca na wie­trze, gdy­by nie wtó­ro­wa­ły tym prze­ka­zom, któ­rym trze­ba – więc z mediów alter­na­tyw­nych docho­dzą nas czę­sto dobrze udo­ku­men­to­wa­ne wie­ści, że orga­ni­za­cje typu Komi­sja Trój­stron­na z sie­dzi­bą w Pary­żu, Klub Bil­der­berg, Świa­to­we Forum Eko­no­micz­ne, uwa­ża­ją, że jest nas dużo, o wie­le za dużo oraz zada­ją sobie pyta­nie: Czy­śmy się tro­chę nie zanad­to ostat­nio roz­do­ka­zy­wa­li? (że zacy­tu­ję zgrab­ny dwu­wers z pio­sen­ki Woj­cie­cha Mły­nar­skie­go W co się bawić?). A źró­dłem nad­mia­ru barasz­ko­wa­nia jest zbyt obfi­ta wol­ność, któ­rej zaży­wa­my ku iry­ta­cji rzą­dzą­cych nami demo­nów.

Rządy wirusa koronowanego

Pod­czas tzw. pan­de­mii sze­reg wybit­nych posta­ci świa­ta medy­cy­ny jed­no­znacz­nie kry­ty­ko­wa­ło poli­ty­kę covi­do­wą, okre­śla­jąc ją mia­nem obłę­du, sza­leń­stwa, a nawet zwy­kłe­go szal­bier­stwa, prze­ja­wem nie­li­cze­nia się z osią­gnię­cia­mi nauki. Doszło nawet do tak prze­wrot­nej sytu­acji, że chcąc uza­sad­nić nie­któ­re z licz­nych absur­dal­nych decy­zji, wła­dze i ich eks­per­ci powo­ły­wa­li się na ciem­ne i zabo­bon­ne śre­dnio­wie­cze. To praw­da, że w czas moro­we­go powie­trza robio­no ludziom lock­dow­ny, czy­li zamy­ka­no w domach i zaka­zy­wa­no opusz­cza­nia ich pod groź­bą kar, że sto­so­wa­no kwa­ran­tan­ny, a wie­lu ludzi nosi­ło na twa­rzach płót­na zakry­wa­ją­ce usta i nos. 

Jak praw­dą jest, że ten typ poza­me­dycz­ne­go zabie­gu zapo­bie­gaw­cze­go nie poma­gał: ludzie nadal zara­ża­li, zamknię­te domo­stwa sta­wa­ły się umie­ral­nią, a oban­da­żo­wa­ne usta i nosy wcią­ga­ły moro­we powie­trze rów­nie spraw­nie, jak nie­za­ban­da­żo­wa­ne. Umie­ra­li rów­nież medy­cy odzia­ni w odzież ochron­ną: wosko­wa­ne czar­ne płasz­cze, kape­lu­sze i maski w kształ­cie dzio­bów, w któ­re wkła­da­no zio­ła mają­ce pomóc w swo­istym fil­tro­wa­niu wypeł­nio­ne­go morem powie­trza. Pol­skę czar­na śmierć omi­nę­ła, ale nie dla­te­go, że nie wpusz­cza­no kup­ców z dale­kich stron do miast, zanim nie prze­szli poza ich mura­mi kwa­ran­tan­ny. Co spo­wo­do­wa­ło, że na prze­ra­ża­ją­cej mapie euro­pej­skiej epi­de­mii Pol­ska była zie­lo­na wyspą? To już pozo­sta­je zagad­ką. Przy­wo­ły­wa­nie, w cza­sie pan­de­mii, histo­rii czter­na­sto­wiecz­nej czar­nej śmier­ci, któ­ra zabi­ła poło­wę miesz­kań­ców Euro­py, było zagryw­ką czy­sto psy­cho­lo­gicz­ną, propagandową.