Psychoterapia a poszukiwanie nowych lądów

– Czy psychoterapie bez duchowości mogą być skuteczne? – rozważa w swych książkach Łucja Szajda

Mamy do wybo­ru tyle róż­nych metod, któ­re uczą jak żyć, funk­cjo­no­wać w spo­łe­czeń­stwie, popra­wiać rela­cje z inny­mi. A świat wokół nas nie sta­je się od tego lepszy.

Łucja Szaj­da – spe­cja­list­ka psy­cho­lo­gii kli­nicz­nej oraz cer­ty­fi­ko­wa­na spe­cja­list­ka psy­cho­te­ra­pii uza­leż­nień i współ­uza­leż­nień, były wykła­dow­ca aka­de­mic­ki i bie­gły sądo­wy – się­ga po wie­le metod, m.in. hip­no­zę (ukoń­czo­ną pod kie­run­kiem prof. Jerze­go Alek­san­dro­wi­cza), regre­sję hip­no­tycz­ną, Reiki, a tak­że meto­dy roz­wo­ju ducho­we­go wg Davi­da Haw­kin­sa. A wszyst­ko po to, by pomóc pacjen­to­wi w odkry­ciu praw­dzi­we­go Ja. Czę­sto ze zdzi­wie­niem prze­cho­dzi on pro­ces wyeli­mi­no­wa­nia poczu­cia niż­szo­ści i bez­na­dziej­no­ści, niskiej samo­oce­ny, by wejść na wyż­szy poziom świa­do­mo­ści. Z histo­rii pacjen­tów wyni­ka, że docho­dzi wów­czas do spo­tka­nia z Bogiem, Kimś, kto ema­nu­je nie­zwy­kłą dobro­cią, deli­kat­ny­mi, koją­cy­mi wibracjami.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Eutanazja w białych rękawiczkach, czy skrócenie cierpienia

Zmiana na Tronie Piotrowym

Ana­li­zu­jąc, kon­tem­plu­jąc prze­my­śle­nia autor­ki, docho­dzi­my do wnio­sku, że roz­wój oso­bi­sty bez współ­pra­cy z Łaską jest nie­moż­li­wy. Psy­cho­te­ra­peu­ta zatem powi­nien być prze­wod­ni­kiem ducho­wym pro­wa­dzą­cym nas przez pro­ces roz­wo­ju na całe nasze życie, do celu, któ­rym jest MIŁOŚĆ i doświad­cze­nie ŹRÓDŁA.

Roz­mo­wy z Bogiem i nie tyl­ko… cz. II, któ­re uka­za­ły się w czerw­cu br., zosta­ły poprze­dzo­ne przez dwie inne książ­ki Łucji Szaj­dy – Nie ma przy­pad­ków oraz Roz­mo­wy z Bogiem po pol­sku cz. I. To tre­ści do kontemplowania.

Szaj­da naj­now­szą książ­kę dedy­ku­je wszyst­kim oso­bom, któ­re swo­je cier­pie­nie, trau­my, odrzu­ce­nie, wyśmie­wa­nie, drę­cze­nie… wyko­rzy­sta­ły – do roz­wo­ju ducho­we­go – wyba­cze­nia, zro­zu­mie­nia, jako doświad­cze­nia i lek­cji w dro­dze do domu, Boga w Sobie. To zara­zem lek­cja wia­ry, lecz nie reli­gij­no­ści, się­gnię­cie do cze­goś, co może two­rzyć potę­gę DOBRA.

W tych sło­wach wyra­ża się wiel­ka, a zara­zem pro­sta praw­da, że MIŁOŚĆ może prze­pro­wa­dzić nas przez zawi­ro­wa­nia codzien­no­ści. Dzię­ki temu cza­sem dozna­je­my Cudu. Ty wyzna­czasz bowiem gra­ni­cę cudu. Jeśli uwa­żasz, że to moż­li­we – tak się sta­nie (Roz­mo­wy z Bogiem po pol­sku, cz. I).

Łucja Szaj­da przy­zna­je, iż wal­ka (zma­ga­nie) Nie­świa­tła ze Świa­tłem trwa. Wie­lu ludzi budzi się jed­nak. Za D. Haw­kin­sem powta­rza, że Wszech­świat sprzy­ja tym, któ­rzy pod­ję­li decy­zję, aby żyć w praw­dzie, uczci­wo­ści, miło­ści i wyba­cza­niu. To oka­zja do uwol­nie­nia się od obcią­żeń z obec­ne­go życia, ale też tych wie­lo­wy­mia­ro­wych. To czas uzna­nia bez­wa­run­ko­wej miło­ści i praw­dy o nas, że mamy MOC Boga w sobie, jeste­śmy JEDNOŚCIĄ. Trze­ba tyl­ko z samym sobą współ­pra­co­wać i mieć do sie­bie zaufa­nie, bo w polu ener­ge­tycz­nym wszyst­kich moż­li­wo­ści jest opcja dla nas pozy­tyw­na. Sztu­ka, by to ją wła­śnie wybrać.

Mamy WOLNĄ WOLĘ. Zatem od nas zale­ży jaką LINIĘ ŻYCIA wybie­rze­my. NOWA ZIEMIA to przede wszyst­kim NOWY TY, NOWY JA. A więc obu­dzo­na NOWA ENERGIA: bez­wa­run­ko­wej miło­ści, rów­no­ści, bez­in­te­re­sow­ne­go WSPÓŁDZIAŁANIA (!) To dro­ga i wybór, jak żyć… Kim być… To my decy­du­je­my pono­sząc za tę decy­zję odpo­wie­dzial­ność (to na pozio­mie 200 w ska­li Haw­kin­sa rodzi się odwa­ga nie­zbęd­na do jego prze­kro­cze­nia), decy­zja koniecz­na, by pozbyć się, ścią­ga­ją­ce­go nas w dół stra­chu, któ­ry słu­ży do kon­tro­lo­wa­nia i mani­pu­lo­wa­nia nami.

W róż­nych sfe­rach nasze­go życia funk­cjo­nu­je­my na odręb­nych pozio­mach. Ich wypad­ko­wa – tak­że ener­ge­tycz­na – daje cał­ko­wi­ty poziom świa­do­mo­ści danej oso­by. Już wzrost o kil­ka punk­tów świad­czy o znacz­nym wzro­ście oso­bi­stej Mocy. Przez stu­le­cia zbio­ro­wy poziom świa­do­mo­ści ludz­ko­ści utrzy­my­wał się na 190. Na koniec XX w. wdra­pa­li­śmy się zale­d­wie na poziom 204. Ozna­cza to jed­nak, że pra­cu­jąc nad sobą może­my piąć się w górę kumu­lu­jąc w nas świa­tło.

– Na koniec wszyst­ko będzie dobrze – zapew­nia Chri­sti­na von Dre­ien, ale to my poprzez pozy­tyw­ne dzia­ła­nia pod­wyż­sza­my swo­je świa­tło, a jed­no­cze­śnie świa­tło ogól­ne. To spra­wia, że zmie­nia­my się i wzra­sta­my, wraz z tym rośnie nasza MOC. Moc wyga­nia mrok Świa­tłem. Tyl­ko czy star­czy nam deter­mi­na­cji i odwa­gi, bo do tego ewi­dent­nie trze­ba odwa­żyć się wyjść ze stre­fy pozor­ne­go komfortu.

Łucja Szaj­da uwa­ża, że za misją jej Duszy w tym wcie­le­niu jest poma­ga­nie innym na dro­dze do Oświe­ce­nia, a przy­cho­dzą do niej ludzie nie­przy­pad­ko­wi. Dzie­li się z nimi swo­ją wie­dzą, wspie­ra, doda­je odwa­gi, ale też zosta­wia WYBÓR.

Gdy się rozej­rzy­my, widać, iż takich osób, będą­cych Świa­tłem i Prze­wod­ni­ka­mi dla innych, jest coraz wię­cej. Przy­by­wa Prze­bu­dzo­nych. Rodzą się też wspa­nia­łe, już prze­bu­dzo­ne dzie­ci. Nie­ste­ty czę­sto rodzi­ce nie są jesz­cze w sta­nie spro­stać im w part­ner­stwie. Ewi­dent­nie powo­li kreu­je się NOWY CZŁOWIEK, bar­dziej ducho­wy. To pro­ces trud­ny, wyma­ga­ją­cy wysił­ku, cier­pli­wo­ści i swo­istej poko­ry. A my, przy­zwy­cza­je­ni w obec­nych cza­sach do nie­ustan­ne­go pędu, chcie­li­by­śmy szyb­ko, natych­miast wsko­czyć na NOWĄ ZIEMIĘ. Nie wie­my przy tym z jaki­mi deter­mi­nan­ta­mi przyj­dzie się nam zmie­rzyć. Jed­no­cze­śnie jed­nak, co nie­ustan­nie pod­kre­śla w swych książ­kach Igor Wit­kow­ski, znacz­na część spo­łe­czeń­stwa jest zafik­so­wa­na na sta­rych sche­ma­tach, prąc w spo­sób nie­uświa­do­mio­ny do samozagłady.

Nie­po­ko­ją­cy jest też brak tole­ran­cji nie­któ­rych osób dla dróg poszu­ki­wań innych, odmien­no­ści pew­nych doświad­czeń i odkryć. Czę­sto zda­rza się, jak w przy­po­wie­ści o spo­tka­niu ślep­ców ze sło­niem, że jed­ni odkry­wa­ją potęż­ne nogi, inni sil­ną, gięt­ką trą­bę, kto inny cien­ki ogon lub wiel­kie uszy. A prze­cież wszyst­kie te tak róż­ne ele­men­ty skła­da­ją się na jed­ną wspól­ną prawdę.

Doświad­czam tego od dziec­ka w kon­tak­tach z Zaświa­ta­mi. Puz­zli przy­by­wa, obraz sta­je się coraz peł­niej­szy, ale wraz z tym przy­by­wa też pytań. Wciąż uczę się rozu­mieć kolej­ne docie­ra­ją­ce do mnie wizje, a wraz z nimi prawdy.

Nie­któ­rzy jed­nak przed laty – na bazie lek­tur (np. Rober­ta Mon­roe), wglą­dów, prze­ka­zów i prze­my­śleń stwo­rzy­li sobie wizję nasze­go funk­cjo­no­wa­nia w Kosmo­sie / Wszech­świe­cie / Uni­wer­sum, a tak­że zasad dzia­ła­nia Zaświa­ta / Zaświa­tów. Uzna­ją ją za jedy­ną praw­dzi­wą (dla nich słoń z przy­po­wie­ści to tyl­ko trą­ba). Nie dopusz­cza­ją odmien­no­ści doświad­czeń ducho­wych innych osób, a tak­że moż­li­wo­ści ich praw­dzi­wo­ści. Brak tu ela­stycz­no­ści poznaw­czej, tole­ran­cji dla inno­ści. A żad­ne skost­nie­nie, usztyw­nie­nie poglą­dów nie słu­ży postę­po­wi, ale tak­że prawdzie.

Wyda­je się, że z jed­nej stro­ny kur­ty­na mię­dzy świa­ta­mi sta­je się cień­sza i czę­ściej uchy­la, a z dru­giej – czło­wiek odzy­sku­je swo­je natu­ral­ne, a zablo­ko­wa­ne mu narzę­dzia percepcji.

Gdy zaglą­da­my za tę zasło­nę (jak i za każ­dą inną), od naszej spo­strze­gaw­czo­ści, wyobraź­ni i per­cep­cji zale­ży, co zauwa­ży­my, a w ślad za tym zro­zu­mie­my. Ponie­waż odby­wa się to głów­nie na bazie obra­zu i emo­cji, poja­wia się trud­ność w nazwa­niu, okre­śle­niu tego. Tu poty­ka­my się o kolej­ny próg nazew­nic­twa. A nie ma na to wypra­co­wa­nej jed­no­rod­nej, jed­no­znacz­nej ter­mi­no­lo­gii. Co dopie­ro mówić o bar­dziej zło­żo­nych kwe­stiach, jeśli nie ma zgod­no­ści, co do pól zna­cze­nio­wych takich pojęć jak: Kosmos, Wszech­świat, Uni­wer­sum. Dla jed­nych, wg Wiki­pe­dii, są zamien­ne, dla innych sta­no­wią swoj­ską hie­rar­chię (?). Podob­nie z DUCHEM, DUSZĄ (czy może­my roz­ma­wiać ze swo­ją lub czy­jąś Duszą? Jeśli tak, co z nią podej­mu­je dia­log – ego, rozum? A co z tak istot­ny­mi ter­mi­na­mi jak: MOC, POTĘGA, SIŁA? Jak więc mamy doga­dać się w trud­niej­szych kwe­stiach, np. kie­dy Dusza wcie­la się w cia­ło? Jak dłu­go może prze­by­wać poza nim, aby nie utra­ci­ło życia? Czy Dusza po śmier­ci cia­ła nadal pozo­sta­je bytem / isto­tą nie­za­leż­ną, zdol­ną do kre­owa­nia swo­jej for­my mate­rial­nej w Zaświa­tach (może holo­gra­mu)? Czy łączy się ze swo­im DUCHEM? Czy ta sama DUSZA może podzie­lić się i wcie­lić w wię­cej niż jed­no cia­ło? Czy tłu­ma­czy­ło­by to nie­zwy­kłą bli­skość nie­zna­ją­cych się wcze­śniej ludzi? A pyta­nia mno­żą się w ramach roz­wo­ju nasze­go oso­bi­ste­go pozna­nia i kon­tem­plo­wa­nia tego!

Pamię­ta­jąc o sło­niu, przyj­muj­my z sza­cun­kiem doświad­cze­nia innych i wnio­ski z nich pły­ną­ce, nawet jeśli są odmien­ne od naszych. Naj­waż­niej­sze, by czuć ODWAGĘ, uwol­nić się od stra­chu, odrzu­cić sche­ma­ty, zoba­czyć sie­bie praw­dzi­we­go, zło­żo­ne­go z wie­lu warstw i wymia­rów. Łączyć MATERIĘ i DUCHA, NAUKĘ z DUCHOWOŚCIĄ. Wie­dząc, że jest mrok, sta­wiać na Świa­tłość, któ­ra go wypie­ra. Ci, co sta­ra­ją się nami mani­pu­lo­wać, żyją luszem, na pew­no nie są Dzieć­mi Świa­tła, a MATRIX ma swo­je granice.

Marek Rymusz­ko, i wie­lu innych, pró­bo­wa­ło z Matri­xem wal­czyć. Tej run­dy chy­ba jed­nak nie moż­na wygrać. Z nie­go po pro­stu nale­ży pró­bo­wać wyjść, jak przez przy­sło­wio­wą dziu­rę w pło­cie. Nie wie­my jed­nak, co za nią znaj­dzie­my. Wie­lu więc, mimo narze­kań, nie zary­zy­ku­je wyj­ścia ze stre­fy wąt­pli­we­go kom­for­tu. Jak ktoś powie­dział: Aby odkryć nowe lądy, trze­ba naj­pierw stra­cić z oczu zna­ny brzeg.