Tam, gdzie brano mnie za chupacabrę

Już prze­szło tydzień jeste­śmy w kra­ju Q’ero. Quico, Hatun Q’ero, Chu­achua, Tan­ta­nia… – oto nazwy wio­sek, któ­re kolej­no odwie­dza­my. Wyda­wa­ło się nam, że naj­trud­niej będzie tu dotrzeć, a potem – gdy już tego doko­na­my – wszyst­ko pój­dzie jak z płatka.

Mie­li­śmy nadzie­ję, że miej­sco­we tajem­ni­ce, jed­na po dru­giej, będą się przed nami uka­zy­wa­ły i same wyja­śnia­ły. Tym­cza­sem – nic z tego. Jeste­śmy tu, ale zamiast coraz wię­cej – poj­mu­je­my coraz mniej. Kraj jest pusty, widać ze Q’ero stop­nio­wo wymie­ra­ją, albo ucie­ka­ją do miast. Na każ­dym kro­ku naty­ka­my się na set­ki kamien­nych, opusz­czo­nych domostw.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Piątka z Dwójki czyli nieoczywisty portret polskiego asa wywiadu

W czym tkwi siła rytuału?