W pułapce COVID-23

Kie­dy koro­na­wi­rus SARS-CoV‑2 roz­po­czy­nał marsz po świe­cie, rekor­dy popu­lar­no­ści bił film Con­ta­gion – Epi­de­mia stra­chu (2011), opo­wia­da­ją­cy o nie­rów­nej wal­ce z dzie­siąt­ku­ją­cym ludz­kość wiru­sem, wywo­łu­ją­cym ostrą cho­ro­bę ukła­du odde­cho­we­go. Wie­lu dopa­try­wa­ło się w nim ana­lo­gii do rze­czy­wi­stej pan­de­mii, wska­zu­jąc choć­by na wysyp fake-new­sów czy poszu­ki­wa­nia alter­na­tyw­nych metod lecze­nia, o czym tam wspomniano.

Nie­po­ko­ją­ce obra­zy z Wuha­nu, kry­tycz­na sytu­acja w Lom­bar­dii, rekor­do­we wzro­sty zaka­żeń w Euro­pie i USA oraz coś, co nazwa­no pierw­szą falą COVID-19, zmę­czy­ły i prze­ra­zi­ły spo­łe­czeń­stwo do tego stop­nia, iż wyda­wa­ło się, że dzie­ła takie, jak Con­ta­gion, doty­czą­ce epi­de­mii, dłu­go jesz­cze będą omi­ja­ne przez twór­ców. Po co bowiem two­rzyć obraz opo­wia­da­ją­cy o tym, co dotknę­ło więk­szą część miesz­kań­ców świa­ta i sta­no­wi sta­ły ele­ment codzienności?

PRZECZYTAJ TAKŻE

Pomiędzy wiarą a losem

Nie zasługujemy na niemożliwe