Duchy dwudziestolecia

Prababcię Marię Żebrowską znam tylko ze strzępków rodzinnych wspomnień i starych fotografii. Dystyngowana, zawsze elegancka, pełna uroku osobistego, z woalem melancholii – prawdziwa dama z dużym bagażem życiowych doświadczeń. Od zawsze osnuta mgłą tajemnicy, jakich w każdej familii niemało. Pozostawiła po sobie więcej pytań niż odpowiedzi…

Osiadł­szy w zako­piań­skim Czer­wo­nym Dwo­rze, spo­ty­ka­ła się z ówcze­sną śmie­tan­ką towa­rzy­ską. Zja­wiał się bowiem u Pra­bab­ci kul­tu­ral­ny świat dwu­dzie­sto­le­cia, szu­ka­ją­cy roz­ma­itych wra­żeń i odpo­czyn­ku w cie­niu maje­sta­tycz­ne­go Gie­won­tu. Jed­na postać szcze­gól­nie elek­try­zu­je – Wit­ka­cy. To m.in. w jego towa­rzy­stwie prze­pro­wa­dza­ła, jak­że mod­ne wów­czas, sean­se spi­ry­ty­stycz­ne. Dzia­ły się na nich rze­czy nie­zwy­kłe – tak twier­dził mój Tato. Wiro­wa­ły sto­li­ki, zamy­ka­ły się okna, Pra­bab­cia prze­ma­wia­ła w języ­kach, z któ­ry­mi nigdy nie mia­ła stycz­no­ści. Ale co skło­ni­ło ją do odda­wa­nia się prak­ty­kom spi­ry­ty­stycz­nym? Otóż pod­czas I woj­ny świa­to­wej zgi­nął w nie­wy­ja­śnio­nych do dziś oko­licz­no­ściach jej syn Mie­czy­sław. Szu­ka­ła go, aż do swo­jej śmier­ci. Bez­sku­tecz­nie. Nawią­za­nie łącz­no­ści z jego duchem wyda­wa­ło się cał­kiem sen­sow­nym roz­wią­za­niem. Zde­spe­ro­wa­na szy­ko­wa­ła się nawet na spo­tka­nie z samym Ste­fa­nem Osso­wiec­kim. Czy do nie­go doszło, nie wiadomo.

Dziś zasta­na­wia mnie, skąd wzię­ła się moda na tego typu prze­ży­cia, cze­mu aku­rat w tam­tym okre­sie sean­se były tak popu­lar­ne? W 1918 r. dopa­la­ły się zglisz­cza I woj­ny świa­to­wej. Czte­ro­let­nie boje były oku­pio­ne oce­anem łez kobiet, któ­re potra­ci­ły w Wiel­kiej Woj­nie mężów, narze­czo­nych, bra­ci, synów. Duchy zmar­łych zastą­pi­li sami zmar­li. Wia­do­mo­ści o ich śmier­ci przy­cho­dzi­ły lub nie. Zatem zosta­wa­ła inna droga…

PRZECZYTAJ TAKŻE

Alchemia: w pogoni za nieśmiertelnością

Kobiety pierwszych Piastów

Zapukać w Zaświaty

Przy­naj­mniej takie uza­sad­nie­nie sły­sza­łam od mojej Bab­ci Jani­ny, któ­ra stra­ci­ła na woj­nie ojca. Do dziś nikt nie wie, gdzie spo­czy­wa jego cia­ło. Takie to były cza­sy, a tego typu pró­ba zro­zu­mie­nia feno­me­nu sean­sów spi­ry­ty­stycz­nych jest zapew­ne jed­ną z wie­lu moż­li­wych. Przyj­rzyj­my się zatem temu zja­wi­sku nie­co bliżej.