Inżynieria życzeń

W latach 80. ub. stulecia serialem Siedem życzeń o magicznym kocie rodem ze starożytnego Egiptu zachwycała się ówczesna dzieciarnia. W rolę czarnego mruczka o wdzięcznym imieniu Rademenes, który aby spełnić życzenie, po trzykroć wypowiadał dziwaczne słowo – zaklęcie hator, wcielały się aż trzy zwierzaki. Któż nie chciałby mieć takiego w domu. Nie dość, że spełniał życzenia, to jeszcze mówił

Moi lito­ści­wi Rodzi­ce ule­gli moim proś­bom i czar­ny kot zago­ścił w naszym domu. Pomi­jam fakt, że nawet w Wigi­lię nie raczył mnie obda­rzyć żad­nym ludz­kim sło­wem. W dodat­ku oka­zał się być… kot­ką, któ­ra ogól­nie rzecz ujmu­jąc, moje życze­nia mia­ła w total­nym poważaniu. 

Nic zatem dziw­ne­go – sko­ro kot zawiódł, musia­łam rozej­rzeć się za inny­mi moż­li­wo­ścia­mi. Się­gnę­łam po odpo­wied­nie lek­tu­ry i prze­ra­bia­łam róż­ne tech­nicz­ne –acje: wizu­ali­za­cje, afir­ma­cje, medy­ta­cje. Efek­ty były zdu­mie­wa­ją­ce! Im bar­dziej cze­goś chcia­łam, tym reali­za­cja marze­nia niczym pło­chy zają­czek zwie­wa­ła, a ja popa­da­łam w coraz więk­szą frustrację. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

WOW! Jesteś WWO?

Duch Taty

Zacho­dzi­łam w gło­wę: – Co z życze­nia­mi było nie tak, że czmy­cha­ły przede mną gdzie pieprz rośnie? Czy moż­na za bar­dzo chcieć? Odwo­ły­wa­łam się przy tym do pew­nej wypo­wie­dzi Mari­lyn Mon­roe, któ­ra twier­dzi­ła, że marzyć trze­ba moc­no i wytrwa­le. Tak, jak ona. Ona suk­ces odnio­sła. Ja utknę­łam gdzieś pomiędzy. 

Jak bowiem snuć wizje wszel­kie­go speł­nie­nia, sko­ro zają­ce – dra­nie, led­wo co naszki­co­wa­ne w umy­śle, zaczy­na­ły żyć wła­snym życiem? Marze­nia, a i owszem speł­nia­ły się, tyl­ko że było to kiep­skie odbi­cie w krzy­wym zwier­cia­dle moje­go zamó­wie­nia. Wszyst­ko wycho­dzi­ło nie tak. Nie ten czas, nie ta for­ma, nie ci ludzie. Może pisa­łam je poła­ma­nym ołów­kiem? Może zbyt mało pre­cy­zyj­nie je wyra­ża­łam? Z pomo­cą przy­szła Potę­ga pod­świa­do­mo­ści i inne książ­ki Jose­pha Murphy’ego (1898−1981), przede wszyst­kim jed­nak zro­zu­mie­nie kon­struk­tu nasze­go umy­słu oraz zasad: ukie­run­ko­wa­nia na cel, kon­se­kwen­cji w dzia­ła­niu, głę­bo­kiej wia­ry i… odpusz­cze­nia tema­tu. Dotar­ła do mnie oczy­wi­sta praw­da, że jeśli czło­wiek nie wie dokąd zmie­rza, nigdy tam nie doj­dzie. Naj­bar­dziej zdu­mia­ło mnie jed­nak to owo pusz­cze­nie marze­nia. Swo­bod­nie, choć nie bez ocze­ki­wań. Zawie­sza­łam je gdzieś na fir­ma­men­cie nie­ba z głę­bo­kim prze­ko­na­niem jego urze­czy­wist­nie­nia, z nadzie­ją boskiej sakry.