Sztuka – kreowanie radości życia czy destrukcja?

Będzie o roli i znaczeniu sztuki w kreowaniu radości życia oraz budowaniu kolektywnej ŚWIADOMOŚCI, a więc o tym jak Pop Art płynnie ewoluował w Wyp Art, czyli w sztukę wypierającą, bezrefleksyjną, oderwaną od Natury i rzeczywistości, otępiającą, zdegenerowaną, a nawet usiłującą uczynić z degeneracji normę, stworzyć wręcz kult degeneracji i deewolucji człowieczeństwa

Zacznę od porów­na­nia dwóch pio­se­nek. Jed­na to Echo Rodu – Koło Jana (nie­ca­łe 70 tys. wyświe­tleń na YouTu­be), dru­ga to Smo­la­sty feat. Oliw­ka Bra­zil – Oh Dad­dy (kil­ka­na­ście milio­nów wyświe­tleń). Daje nam to wyraź­ny obraz dwóch skraj­nych kie­run­ków, w któ­rych zmie­rza sztu­ka w naszych czasach.

Echo Rodu to mło­dy zespół czer­pią­cy inspi­ra­cję z tra­dy­cji, korze­ni, pra­daw­nej wie­dzy przod­ków. Opi­su­ją zako­do­wa­ne w tych tra­dy­cjach war­to­ści, naukę jak żyć. Ich auten­tycz­na, wypły­wa­ją­ca z ser­ca twór­czość, brzmie­niem i prze­ka­zem pod­no­si wibra­cję, odży­wia Ducha. Inspi­ru­je mło­dych i przy­po­mi­na star­szym o tym, co Źró­dło­we, zdro­we, co słu­ży życiu. Oni sami pró­bu­ją żyć w taki wła­śnie spo­sób, dając sobą i swo­im życiem świa­dec­two. Nie­ste­ty nie stoi za nimi duża wytwór­nia, nie dosta­ją pie­nię­dzy na pro­duk­cję i tele­dy­ski. Two­rzą z wła­snych środ­ków albo orga­ni­zu­ją zrzutki.

PRZECZYTAJ TAKŻE

WOW! Jesteś WWO?

Duch Taty

Smo­la­sty i Oliw­ka Bra­zil w mojej (i nie tyl­ko) ocenie 

ich twórczość jest ukrytym wołaniem o pomoc

o praw­dzi­wą miłość, bli­skość, cie­pło. Sztu­ka, któ­ra zamiast koić, wypro­wa­dzać duszę i cia­ło z traum, jakich dozna­ły, utwier­dza i zapę­tla je w tym sta­nie, pro­mu­jąc to jako coś war­to­ścio­we­go. Próż­ność i sek­su­ali­za­cja nasto­let­nich odbior­ców, bo do nich głów­nie skie­ro­wa­na jest ich twór­czość, repre­zen­tu­je skraj­nie pato­lo­gicz­ny poziom ener­ge­tycz­ny. To atak na fun­da­men­tal­ne war­to­ści i czło­wie­czeń­stwo. Seks, któ­ry z natu­ry jest czymś intym­nym, sub­tel­nym, magicz­nym, wręcz świę­tym, jak naj­waż­niej­sza modli­twa, Boska, mistycz­na tech­no­lo­gia słu­żą­ca do wymie­nia­nia bez­cen­nej życio­wej ener­gii, zasi­la­nia się nawza­jem przez męż­czy­znę i kobie­tę, two­rze­nia, dawa­nia życia – przy­bie­ra tu postać znacz­nie poni­żej pozio­mu, na jakim robią to zwie­rzę­ta. Oso­bom głę­bo­ko zra­nio­nym, niczym nar­ko­tyk, słu­ży do zaba­wy, roz­ła­do­wy­wa­nia napię­cia, uwal­nia­nia emo­cji. Oczy­wi­ście na tę twór­czość znaj­du­ją się insty­tu­cjo­nal­ne pie­nią­dze, jest pro­mo­cja oraz medial­ne i algo­ryt­mo­we wspar­cie*.

Twór­cy nie­świa­do­mi skut­ków takiej twór­czo­ści, praw­do­po­dob­nie nie zda­ją sobie spra­wy, jaką krzyw­dę wyrzą­dza­ją sobie i innym na pozio­mach sub­tel­nych, któ­re prze­kła­da­ją się na całe nasze życie. Nakrę­ca­na od lat pato­ma­chi­na show­biz­ne­su kreu­je nie­na­tu­ral­ne śro­do­wi­sko, budu­je świat, w któ­rym to o czym mówię, jest nor­mal­ne, w któ­rym tak wła­śnie wyglą­da suk­ces. Zagu­bio­ne, pora­nio­ne dusze, wycho­wa­ne bez uwa­gi i miło­ści rodzi­ców, zasi­la­ją ten sys­tem odda­jąc na pożar­cie to, co w nich naj­cen­niej­sze. Pra­wa ener­ge­tycz­ne takie jak to, co dajesz do Cie­bie wra­ca – w tym świe­cie nie są respek­to­wa­ne, nie mówi się o nich, a wręcz baga­te­li­zu­je i obśmiewa. 

Świat, w któ­rym czło­wiek łączy się z Nad­świa­do­mo­ścią, by zaczerp­nąć czu­cia i wie­dzy potrzeb­nych do podej­mo­wa­nia zdro­wych decy­zji, jest czymś nie­po­ję­tym, wsty­dli­wym, śre­dnio­wiecz­ną wio­chą. Jed­nak nie­zna­jo­mość pra­wa nie zwal­nia z obo­wiąz­ku prze­strze­ga­nia go. To wszyst­ko nie dzie­je przy­pad­kiem. Ma na celu budo­wa­nie kolek­tyw­nej nie­świa­do­mo­ści, two­rze­nie spo­łe­czeń­stwa, któ­re żyjąc w ułu­dzie tak wykre­owa­nej wol­no­ści, zakła­da na sie­bie pęta, sta­je się znie­wo­lo­ne wła­sny­mi pożą­da­nia­mi, niski­mi pobud­ka­mi, destruk­cyj­ny­mi pro­gra­ma­mi, nad któ­ry­mi nie potra­fi pano­wać. Kie­ru­jąc się jedy­nie tzw. rep­ti­lian bra­in (Trój­je­dy­ny mózg), czę­ścią mózgu odpo­wie­dzial­ną za przetrwanie,