Nie takie znowu cuda

Jeśli macie wątpliwości, czy coś jest prawdziwe, naturalne i czy działa – spytajcie o to Naturę. Ona się nie myli i wszelki fałsz prędzej czy później zdemaskuje. Dotyczy to również terapii alternatywnych. My, ludzie, nauczyliśmy się kierować rozumem, co w większości sytuacji jest bardzo pożądane. Ale nie zawsze wystarczające. Nie wszystko da się zdefiniować, zważyć, zmierzyć. Trzeba to odczuć, pozwolić naturze przemówić i zrozumieć, co do nas mówi. Zaufać swoim emocjom

Te emo­cje nie są od nas aż tak odle­głe, by ich nie czuć instynk­tow­nie. Któż z nas nie dał się zawo­jo­wać emo­cjo­nal­nie piesz­czo­cie wio­sen­ne­go słoń­ca czy dzie­łu sztu­ki, któ­re wywar­ło na nas wra­że­nie? I nie­waż­ne, czy pozy­tyw­ne, czy wręcz prze­ciw­nie. To samo doty­czy innych, niż zmysł wzro­ku, zmy­słów. Wszyst­kie przy­no­szą nam infor­ma­cję o nas samych. Jako isto­ty spo­łecz­ne, żyją­ce w gro­mad­nie wśród innych ludzi, powin­ni­śmy je kon­tro­lo­wać, ale nie zagłu­szaj­my ich! Emo­cje, zmy­sły, ener­gia, któ­ra oży­wia każ­dą komór­kę cia­ła, są tym, co kreu­je nasze życie. Sta­no­wi o tym, czym i kim jeste­śmy i otwie­ra­ją nam dro­gę do sie­bie samych.

Jak się zaczęło

Pra­wie 30 lat temu umie­ra­ła moja uko­cha­na sucz­ka Agfa, rasy wilk nisko­pięk­ny, dum­ne i mądre stwo­rze­nie wzię­te ze schro­ni­ska. W dość samot­nym dzie­ciń­stwie mojej kil­ku­na­sto­let­niej wów­czas cór­ki isto­ta ta była praw­dzi­wym darem losu. Wal­czy­ły­śmy o nią, odczu­wa­jąc naj­gor­szą z emo­cji: bez­rad­ność. Kolej­na wizy­ta w gabi­ne­cie wete­ry­na­ryj­nym przy­nio­sła bez­li­to­sny wer­dykt: eutanazja.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Certyfikat dla małej księgarni 2025–2026

„Nie ma chorób nieuleczalnych” – zaproszenie na spotkania w Poznaniu i Wrocławiu

I wte­dy otwo­rzy­ły się drzwi do gabi­ne­tu, weszła bia­ło­wło­sa pani i powie­dzia­ła, że cho­ra sucz­ka ją zawo­ła­ła. W chwi­li roz­pa­czy wszel­ka racjo­nal­ność ustę­pu­je miej­sca nadziei, więc się jej uchwy­ci­ły­śmy. Pani stwier­dzi­ła, że sucz­ka rze­czy­wi­ście odcho­dzi, ale widzi nasze cier­pie­nie, dla­te­go popro­si­ła ją o pomoc. I że ona pomo­że jej odejść bez bólu i bez koniecz­no­ści usy­pia­nia jej.

Tą panią była Maru­ta Kuli­gow­ska – lekar­ka wete­ry­na­rii, któ­ra narzę­dzia tra­dy­cyj­nej medy­cy­ny zamie­ni­ła na dzia­ła­nia ener­ge­tycz­ne. Przyj­mo­wa­ła pacjen­tów w lecz­ni­cach, we współ­pra­cy z kole­ga­mi wete­ry­na­rza­mi. Agfa rze­czy­wi­ście ode­szła spo­koj­nie, a Maru­ta zna­la­zła czas i chęć, by nas odwie­dzić i pocie­szyć. To tyl­ko sukien­ka – powie­dzia­ła o cie­le naszej sucz­ki. Kocha­ła was, więc albo wró­ci w innej posta­ci, albo kogoś dobre­go wam przy­śle. Maru­ta była bio­ener­go­te­ra­peut­ką. I buddystką.

Tak napraw­dę Agfa przy­sła­ła Maru­tę, któ­ra wska­za­ła mi kolej­ną ścież­kę zawo­do­we­go życia. Nawet tego nie prze­czu­wa­łam. Sto­jąc real­nie na zie­mi, nie roz­po­zna­wa­łam w sobie dotąd żad­nych pre­dys­po­zy­cji do dzia­łań ener­ge­tycz­nych. I kie­dy jako nie­do­szły lekarz medy­cy­ny wyzna­łam Maru­cie, że jej zazdrosz­czę umie­jęt­no­ści przy­no­sze­nia ulgi i popra­wia­nia sta­nu zdro­wia, odpar­ła: – Ależ ty też możesz! Idź tam, gdzie się na tym zna­ją, sprawdź, jakie są two­je moż­li­wo­ści. Naucz się tego solid­nie.