Czarny Papież bez cenzury

W rozmowie z Markiem Żelkowskim dr Krzysztof Grudnik, tłumacz biografii założyciela Kościoła Szatana, mówi o tym, jak książka Urodzony z ogonem obala legendy narosłe wokół postaci LaVeya, w jaki sposób Doug Brod dokumentuje jego medialne kreacje i konfrontuje je z faktami. Tłumacz opowiada też, jak może wyglądać odbiór Czarnego Papieża we współczesnej Polsce. Wspomina również o satanicznej panice lat 80. ub.w., o relacjach LaVeya ze światem artystów oraz rozważa, czy – mimo kontrowersji – jego postać i filozofia wciąż mają dzisiaj znaczenie

Anton Szan­dor LaVey to nie­wąt­pli­wie mistrz pro­wo­ka­cji, któ­ry potra­fił zamie­nić wła­sne życie w spek­takl. Dla jed­nych był filo­zo­fem skraj­ne­go indy­wi­du­ali­zmu, dla innych cynicz­nym show­ma­nem igra­ją­cym z reli­gij­ny­mi tabu.

Bio­gra­fia Uro­dzo­ny z ogo­nem. Dia­bel­skie życie i nie­go­dzi­we cza­sy Anto­na Szan­do­ra LaVeya, zało­ży­cie­la Kościo­ła Sza­ta­na przy­bli­ża kolej­ne eta­py jego życia – od mło­de­go out­si­de­ra dora­sta­ją­ce­go w Kali­for­nii, przez twór­cę Kościo­ła Sza­ta­na, aż po figu­rę medial­ną, któ­ra bawi­ła i obu­rza­ła ame­ry­kań­ską opi­nię publicz­ną. Dzię­ki prze­kła­do­wi dr. Krzysz­to­fa Grud­ni­ka pol­scy czy­tel­ni­cy mają oka­zję po raz pierw­szy zapo­znać się z peł­nym, rze­tel­nie udo­ku­men­to­wa­nym por­tre­tem Czar­ne­go Papie­ża – pozba­wio­nym sen­sa­cyj­nych mitów, a zara­zem peł­nym wyrazistości.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Piramidy nie były grobowcami: nowa teoria starożytnej technologii sonochemicznej

Od sióstr Fox, przez Ossowieckiego, do Jackowskiego

W książce Doug Brod obala wiele mitów, które LaVey sam o sobie tworzył. Które z tych dekonstrukcji legendy uważa Pan za najważniejsze i dlaczego?

– Nie wyda­je mi się, żeby jakieś poje­dyn­cze kłam­stwo na temat życia LaVeya było szcze­gól­nie waż­ne. Myślę, że nabie­ra­ją one zna­cze­nia wła­śnie ze wzglę­du na ich licz­bę. Cokol­wiek sły­sze­li­śmy o nim, było naj­praw­do­po­dob­niej misty­fi­ka­cją albo przy­naj­mniej prze­sa­dą. Jeśli jed­nak z taką sta­ran­no­ścią two­rzył swój wize­ru­nek, to u nie­któ­rych czy­tel­ni­ków (tak samo jak u mnie) poja­wi się pew­nie zain­te­re­so­wa­nie: jaki w takim razie był naprawdę?

LaVey był mistrzem autopromocji i medialnego spektaklu. Jak książka Broda ukazuje ten aspekt jego działalności?

– Brod roz­pra­wia się z kre­acja­mi LaVeya w spo­sób bez­względ­ny i meto­dycz­ny. Jeśli ten wspo­mniał, że pra­co­wał w jakimś miej­scu, autor znaj­dzie listy płac z całej deka­dy, by udo­wod­nić, że to nie­praw­da. Ale czy­ta­jąc jego książ­kę, nie ma się wra­że­nia, że robi to w złej wie­rze. Po pro­stu chce poka­zać pewien modus ope­ran­di, któ­ry prze­ja­wiał się na bar­dzo wie­lu płasz­czy­znach. Jak­by LaVey tak bar­dzo uwie­rzył w swo­ją auto­kre­ację, że z cza­sem już nie potra­fił mówić prawdy.

Dr Krzysz­tof Grud­nik – lite­ra­tu­ro­znaw­ca, tłu­macz, redak­tor. Autor ksią­żek (m.in. Okul­tyzm i nowo­cze­sność, Gry­zę gro­zę). Pro­wa­dzi serie wydaw­ni­cze Nie­sa­mo­wit­ni­cy oraz Mistrzo­wie gro­zy. Prze­ło­żył na język pol­ski utwo­ry m.in.: Ale­iste­ra Crow­leya, Hele­ny Bła­wat­skiej, Coli­na Wil­so­na, H.P. Love­cra­fta. Redak­tor rocz­ni­ka Sny umar­łych i edy­tor pierw­sze­go kom­plet­ne­go wyda­nia dzieł Ste­fa­na Gra­biń­skie­go.