Apokalipsa według Patricka Geryla

Autor mro­żą­cych krew w żyłach ksią­żek Pro­roc­two Orio­na na rok 2012, Świa­to­wy kata­klizm w 2012 i Jak prze­żyć kata­klizm roku 2012 dzie­li się z inny­mi przede wszyst­kim smut­kiem wywo­ła­nym tym, iż jego plan doży­cia 120 lat (sic!) w peł­nym zdro­wiu może się nie udać z powo­du nad­cho­dzą­ce­go kata­kli­zmu. W przy­pad­ku Gery­la nic nie może rów­nać się z jego oso­bi­stą tra­ge­dią: oto bowiem w efek­cie doko­na­nych przez sie­bie obli­czeń naj­bar­dziej mar­twi go… koniecz­ność rezy­gna­cji z fun­du­szu eme­ry­tal­ne­go i marzeń o wycieczkach!

PRZECZYTAJ TAKŻE

2027, 2029, 2032: zapamiętajmy te daty!

Kuriozalne przypadki w historii medycyny

Od co najmniej kilku lat niektóre media nagłaśniają temat globalnego kataklizmu, który ma dotknąć ludzkość w grudniu 2012 roku.

Odpo­wia­dać za nie­go mia­ło­by co naj­mniej kil­ka czyn­ni­ków, wśród któ­rych prym wio­dą: nad­mier­na aktyw­ność sło­necz­na, prze­bie­gu­no­wa­nie Zie­mi i prze­la­tu­ją­ca obok nasze­go glo­bu tajem­ni­cza pla­ne­ta Nibiru.

Do wyzna­czo­ne­go przez piew­ców Arma­ge­do­nu ter­mi­nu pozo­sta­ło rap­tem kil­ka­na­ście mie­się­cy, a śla­dów zbli­ża­ją­cej się zagła­dy nie widać. Może więc war­to raz jesz­cze przyj­rzeć się oso­bie Patric­ka Gery­la, głów­ne­go apo­lo­ge­ty nad­cho­dzą­ce­go koń­ca. Kil­ka fak­tów zwią­za­nych z jego obec­ną dzia­łal­no­ścią pozwa­la bowiem ujrzeć wątek osła­wio­ne­go roku 2012 w innym świetle.

Majo­wie wie­rzy­li, że 5125 lat temu roz­po­czę­ła się czwar­ta epo­ka w dzie­jach świa­ta. Według ich kalen­da­rza skoń­czył się wte­dy 13 bak­tun (patrz niżej), a nali­cza­nie cza­su roz­po­czę­to od nowa. Do iden­tycz­nej sytu­acji doj­dzie 21 grud­nia 2012 roku. Wła­śnie dla­te­go wie­lu uwa­ża, że tego dnia roz­pocz­nie się era numer pięć, a owej trans­for­ma­cji towa­rzy­szyć będzie kata­klizm na nie­spo­ty­ka­ną skalę.

O kalendarzu Majów słów kilka

Pierw­sze kono­ta­cje doty­czą­ce roku 2012 i wiel­kiej kosmicz­nej kata­stro­fy poja­wi­ły się już na począt­ku dru­giej poło­wy XX wie­ku. W roku 1966 Micha­el D. Coe stwier­dził, że wraz z koń­cem 13 bak­tu­na na całą ludz­kość spad­nie zagła­da. Autor dłu­go nie mógł się zde­cy­do­wać, kie­dy przy­pad­nie ten szcze­gól­ny dla kalen­da­rza Majów moment. Począt­ko­wo zakła­dał, iż będzie to wigi­lia, póź­niej zmie­nił zda­nie i obsta­wiał 11 stycz­nia roku następ­ne­go. 21 grud­nia, data roz­pro­pa­go­wa­na póź­niej przez Patric­ka Gery­la, po raz pierw­szy poja­wi­ła się w lite­ra­tu­rze dopie­ro w 1984 roku za spra­wą książ­ki Sy-Iva­nu­sa Mor­leya Antycz­ni Majowie.

Od tej pory większość interpretatorów kalendarza Majów zgodnie przyznaje, że 13 baktun, wyjątkowy dzień dla ich tradycji, przypada dokładnie w chwili przesilenia zimowego.

Wkrót­ce dostrze­żo­no zadzi­wia­ją­co wie­le kore­la­cji astro­no­micz­nych wią­żą­cych z tym ter­mi­nem naszą pla­ne­tę, Układ Sło­necz­ny, a nawet całą galak­ty­kę. Zupeł­nie jak­by wszyst­kie ele­men­ty ukła­dan­ki zwa­nej Kosmo­sem wła­śnie w tym punk­cie na osi cza­su wró­ci­ły do swe­go pier­wot­ne­go poło­że­nia, zwia­stu­jąc domknię­cie sym­bo­licz­ne­go koła dzie­jów i kres histo­rii globu.

Cywilizacja Majów stała się języczkiem u wagi rozważań na temat końca świata po gorączce roku 2000,

kie­dy oka­za­ło się, że prze­po­wia­da­na puen­ta nie nastą­pi­ła, a roz­cza­ro­wa­ni tym fak­tem zwo­len­ni­cy teo­rii kata­stro­ficz­nych potrze­bo­wa­li nowe­go atrak­cyj­ne­go deadli­ne. Los padł na rok 2012, głów­nie dzię­ki powią­za­niom tej daty z kalen­da­rzem nie­co lek­ce­wa­żo­nej wcze­śniej kul­tu­ry majańskiej.

Bak­tun sta­no­wi jed­ną z naj­dłuż­szych jed­no­stek cza­su sto­so­wa­nych przez Majów i według naszej rachu­by trwa ok. 395 lat. W kul­tu­rze owe­go środ­ko­wo­ame­ry­kań­skie­go ludu jako datę zero­wą, ucho­dzą­cą za począ­tek świa­ta, poda­je się 11 sierp­nia 3114 roku p.n.e. Według kalen­da­rza Majów jest to rok 13.0.0.0.0., gdzie trzy­nast­ka ozna­cza wła­śnie ilość bak­tu­nów. Cho­dzi o to, że od tego momen­tu zaczę­to liczyć nowe bak­tu­ny, a 13-tka ponow­nie poja­wi się z przo­du kalen­da­rza tej sta­ro­żyt­nej cywi­li­za­cji dokład­nie 21 grud­nia 2012 roku.

Jak się oka­zu­je, w tym samym momen­cie koń­czą się tak­że dwie inne sto­so­wa­ne przez Majów rachu­by cza­su. Taka kon­fi­gu­ra­cja poja­wia się co 26 000 lat. Tyle samo trwa też Wiel­ki Rok Pla­toń­ski – czy­li czas, w któ­rym oś Zie­mi zakre­śla na sfe­rze nie­bie­skiej okrąg wokół bie­gu­na eklip­ty­ki. W efek­cie tego zja­wi­ska raz na 2160 lat Słoń­ce wcho­dzi w inny znak zodiaku.

Zdaniem zwolenników teorii zakładającej koniec Ery Ryb i początek długo wyczekiwanej Ery Wodnika, następny taki dzień przypada właśnie 21 grudnia przyszłego roku.

Co wię­cej, wraz z nadej­ściem nowej epo­ki astro­lo­gicz­nej roz­pocz­nie się nowy Wiel­ki Rok Pla­toń­ski, zja­wi­sko zadzi­wia­ją­co zbież­ne z domknię­ciem się trzech rachub cza­su według Majów.