U progu Nowej Ery

Albu­ma­sar, wybit­ny per­ski uczo­ny, żyją­cy na prze­ło­mie VIII i IX wie­ku, był auto­rem wie­lu poczyt­nych dzieł, któ­re mia­ły olbrzy­mi wpływ na kształ­to­wa­nie się śre­dnio­wiecz­nej i rene­san­so­wej astro­lo­gii. Naj­bar­dziej zna­ny z Wiel­kie­go wpro­wa­dze­nia do astro­lo­gii, napi­sał rów­nież, wyda­ny w 1489 roku, trak­tat De magnis coniunc­tio­ni­bus, poświę­co­ny ana­li­zie tzw. wiel­kich koniunk­cji. Pra­ca ta sta­no­wi w isto­cie pierw­szy w dzie­jach przy­kład histo­rio­zo­fii astro­lo­gicz­nej, w któ­rej poszcze­gól­ne eta­py dzie­jów świa­ta zosta­ły wprzę­gnię­te w cykle pla­ne­tar­ne, a dokład­nie w jeden, naj­waż­niej­szy cykl koniunk­cji Satur­na z Jowiszem.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy Saturn i Neptun swe szlaki krzyżują

Gwiezdna ciąża

Albu­ma­sar uwa­żał, że cykle te są odpo­wie­dzial­ne nie tyl­ko za biblij­ny Potop, lecz tak­że upa­dek kró­lestw, powsta­wa­nie dyna­stii, poja­wia­nie się nowych sekt i reli­gii, prze­wro­ty spo­łecz­ne i kul­tu­ro­we. Mówiąc języ­kiem współ­cze­snym, cyklicz­ne koniunk­cje Satur­na z Jowi­szem sta­no­wią zapo­wiedź zmia­ny para­dyg­ma­tu w odnie­sie­niu do sze­ro­ko rozu­mia­nej kul­tu­ry oraz zasad spra­wo­wa­nia władzy.