Magia Bursztynowej Komnaty

Wie­le osób z iro­nią odno­si się do mistycz­nej otocz­ki towa­rzy­szą­cej nie­któ­rym dzie­łom sztu­ki lub innym wyro­bom. Legen­dy te jed­nak nie gasną. W pew­nym momen­cie zaczy­na się two­rzyć fizycz­no-mistycz­na więź nada­ją­ca swo­istą toż­sa­mość przed­mio­to­wi oraz łączą­cej się z nim legen­dzie. W tym gro­nie miesz­czą się zarów­no amu­le­ty, któ­re zaku­mu­lo­wa­ły w sobie sza­mań­skie zaklę­cia, jak przed­mio­ty będą­ce nie­my­mi świad­ka­mi sytu­acji nie­zwy­kłych, nasy­co­ne aurą tych zda­rzeń. Przy­po­mnij­my choć­by tajem­ną, spek­ta­ku­lar­ną moc włócz­ni Lon­gi­nu­sa, o któ­rej wspo­mnia­łem w arty­ku­le Misty­ka Wil­cze­go Szań­ca (NŚ 9/2006). Tego typu zagad­ko­wa aura nie omi­nę­ła rów­nież nie­zwy­kłe­go dzie­ła, jakim jest Bursz­ty­no­wa Kom­na­ta, co zda­ją się potwier­dzać pew­ne fak­ty, a tak­że nie­co­dzien­ne wyda­rze­nia z nią związane.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Kobiety pierwszych Piastów

Słowiański czas przypuszczający – czyli opowieści tkane ze skrawków

Puzderko z bursztynowym skarbem

W moim rodzin­nym domu było lako­we, ozdob­ne pudeł­ko ze skar­ba­mi, któ­re prze­cho­dzi­ło z poko­le­nia na poko­le­nie. Zawie­ra­ło nad­zwy­czaj­ne skar­by. Wszy­scy wie­dzie­li, że jest w nim dusza – ukry­ta w sta­ro­świec­kiej zapin­ce z per­łą, nale­żą­ca do daw­no nie­ży­ją­cej bab­ci, czy­imś śmiesz­nym wiecz­nym pió­rze z poła­ma­ną sta­lów­ką (to moja zasłu­ga!), mili­tar­nych guzi­kach z mun­du­rów dziad­ka i jego dwóch poczer­nia­łych ze sta­ro­ści Krzy­żach Walecz­nych. Był tam też mój oso­bi­sty skarb – zło­ci­sta bursz­ty­no­wa tablicz­ka o kształ­cie nie­wiel­kie­go mydeł­ka toa­le­to­we­go. Pod koniec pacho­lę­cych lat, grze­biąc po raz tysięcz­ny w owym lako­wym pudeł­ku, dowie­dzia­łem się, że tajem­ni­czy bursz­ty­no­wy dro­biazg to gry­zak; przed­miot poma­ga­ją­cy mi prze­trwać trud­ny okres wyrzy­na­nia się pierw­szych zębów.

Mama z nie­ukry­wa­ną dumą mówi­ła, że jest z praw­dzi­we­go bursz­ty­nu. Przy oka­zji pły­nę­ła opo­wieść o tym, jak dzia­dek legio­ni­sta przy­niósł ów przed­miot ucie­ka­jąc na pie­cho­tę z obo­zu jeniec­kie­go pod Moskwą na prze­ło­mie lat 1918–1919, w mroź­ną, rosyj­ską zimę. Spo­śród trzech ucie­ki­nie­rów do rodzin­nych Kielc dotarł tyl­ko z jed­nym towa­rzy­szem, obaj cho­rzy na tyfus, wynędz­nia­li, ale wol­ni. Tablicz­ka sta­no­wi­ła owoc trans­ak­cji nie do odrzu­ce­nia z rosyj­skim straż­ni­kiem: dzia­dek pozbył się bar­dzo waż­ne­go arte­fak­tu, jakim w jego sytu­acji była meta­lo­wa łyż­ka (kon­tra­hent uży­wał drew­nia­nej), a stał się posia­da­czem jan­ta­ro­we­go mydeł­ka. Nie­ste­ty, dziś już nie ma w lako­wym pudeł­ku tego nie­zwy­kłe­go dro­bia­zgu, kogoś sku­sił swo­im zło­tym bla­skiem. I cho­ciaż bar­dzo mi go żal, życzę nowe­mu wła­ści­cie­lo­wi, aby przy­niósł mu szczęście.

Opo­wiem o moich dziw­nych spo­tka­niach z tą nie­zwy­kłą żywi­cą, zasta­na­wia­ją­cych zbie­gach oko­licz­no­ści i – być może – fizycz­nym otar­ciu się o tajem­ni­cę nie­zwy­kłe­go dzie­ła, jakim była Bursz­ty­no­wa Komnata.

Nieprzypadkowy (?) ciąg zdarzeń

Wie­rzę, że moje zain­te­re­so­wa­nia zwią­za­ne z bursz­ty­nem wzię­ły się od gry­za­ka, już wów­czas noszą­ce­go pięt­no nie­zwy­kłej histo­rii, a może nawet zwią­za­nej z nim tajem­ni­czej ener­gii? Trud­no się więc dzi­wić, że mojej uwa­dze już nigdy nie uszło nic, co doty­czy­ło tego tema­tu. Pew­ne­go razu samo­cho­dem objeż­dża­li­śmy z cór­ką jej kole­żan­ki, aby dostar­czyć do szko­ły przy­go­to­wa­ną przez nie maku­la­tu­rę. Odbie­ra­jąc kolej­ną pacz­kę tego poży­tecz­ne­go kon­tyn­gen­tu, w pew­nym momen­cie, nie dowie­rza­jąc wła­snym oczom, dostrze­głem książ­kę Ryszar­da Badow­skie­go Tajem­ni­ca Bursz­ty­no­wej Kom­na­ty.