O miłości

W lite­ra­tu­rze, w dzie­łach lite­rac­kich, jest jakiś rodzaj magii. Czło­wiek, któ­re­go nigdy nie spo­tka­łeś, bo żył sto albo wię­cej lat przed tobą, pisze książ­kę, któ­ra w spo­sób nie­omal ponadna­tu­ral­ny odzwier­cie­dla two­je myśli, wra­że­nia, uczucia.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Echa wielkiej Medytacji NŚ 2024

Religia z Natury. Bóg w mózgu

U Mar­ce­la Pro­usta natkną­łem się na myśl, że ten, kto kocha i ten, kto się napa­wa, nigdy nie mogą być tym samym czło­wie­kiem. Genial­ność Mar­ce­la Pro­usta pole­ga na tym, że dwo­ma sło­wa­mi tra­fia w sam śro­dek tar­czy, gdyż tłu­ma­czy jed­nym krót­kim zda­niem ogrom­ny i nad wyraz skom­pli­ko­wa­ny obszar ludz­kiej wraż­li­wo­ści. Mówi, że na pierw­szym miej­scu jest sama miłość, a nie pły­ną­ca z niej satys­fak­cja. Roz­świe­tla szty­chem jed­ne­go bły­sku teren, przez któ­ry czło­wiek prze­bi­ja się lata­mi, nie­rzad­ko nigdy nie docie­ra­jąc do celu.

Wszystko, co dobre, zawsze w jakimś stopniu współgra z miłością. Miłość do innego człowieka, do Boga, do dziecka, do sztuki, zawodu, życia, do siebie samego.

Więk­szość ludzi godzi się ze stwier­dze­niem, że życie jest świę­te, ale rów­nie wie­lu uwa­ża, że czło­wiek oka­zu­je się wybit­nym spe­cja­li­stą od mar­no­wa­nia życia, przy­wią­zu­jąc nie­rzad­ko ogrom­ną wagę do rze­czy nie­istot­nych. Ale rów­no­cze­śnie wszy­scy jed­no­gło­śnie dekla­ru­ją, że życie bez miło­ści jest nic nie­war­te, bowiem kie­dy nie ma uczu­cio­we­go otwar­cia na innych ludzi, życie sta­je się bez­sen­sow­nie nadmu­cha­nym balonikiem.

Pomi­mo oświad­czeń o wadze miło­ści jeste­śmy codzien­ny­mi świad­ka­mi gwał­tu. Wokół pię­trzą się przy­kła­dy bez­kom­pro­mi­so­we­go ranie­nia wraż­li­wo­ści. Czy uświa­da­mia­my sobie, że każ­dy z nas ma w tym swój udział? Że mil­cze­nie, nie­prze­ciw­sta­wia­nie się, to Twój i mój upa­dek? Że bier­nie obser­wu­jąc łama­nie czy­jejś wraż­li­wo­ści, łamiesz siebie?

Moż­na zapy­tać: co ma z tym wspól­ne­go miłość? Ma ogrom­nie wie­le wspól­ne­go, bowiem żyje­my dzię­ki miło­ści innych, żywi­my się pokar­mem bli­sko­ści, doty­ku, cie­pła, spoj­rze­nia. Gdy na dro­dze sta­je ktoś, kto poświę­ca swój czas by oddy­chać two­im ryt­mem, pro­stu­jesz ple­cy, rośniesz, wzno­sisz się na wyż­szy poziom.

Życz­li­wa dłoń na czo­le roz­ta­pia samot­ność. Samot­ność sama w sobie nie jest nie­bez­piecz­na ani brzyd­ka. O nie! Ona tyl­ko okry­wa ser­ce zim­nem, tyl­ko czy­ni głu­chym i śle­pym, tyl­ko kamie­nie­je. Nie pró­buj prze­ko­ny­wać sie­bie same­go, że samot­ność sta­no­wi twój oso­bi­sty wybór i że ci z nią dobrze. Takie gada­nie to tyl­ko panicz­nie spla­ta­na lina ratownicza.

Każdy z nas często myśli o minionym. Ja również. Myślę o sobie, o Tobie, o Prouście, o mojej rockowej przeszłości w ciemnych okularach.

Posta­no­wi­łem wów­czas – jak każ­dy rebe­liant – że nie będę się brał do tego, co zwy­kli zja­da­cze chleb uwa­ża­ją w czło­wie­ku za naj­pięk­niej­sze, do miło­ści, bo to hamu­lec nakła­da­ny na wol­ność. Wie­rzy­łem nie­za­chwia­nie, iż na tym pole­ga moja moc, że tyl­ko tak mogę być wier­ny sobie!

Podej­rze­wa­łem ludzi, któ­rych uwa­ża­łem za szczę­śli­wych, że gdzieś ukra­dli swo­je szczę­ście, bo czło­wiek nie ma nic takie­go w sie­bie. Wyobra­ża­łem sobie, że sie­dzą przy swo­ich kuchen­nych sto­łach i snu­ją wypeł­nio­ne nie­chę­cią i kłam­stwem myśli na mój temat, wyzna­cza­łem im więc karę, odbie­ra­jąc córki.

Mój Kosmos łomo­tał bate­ria­mi gitar, chry­piał son­gi, gwał­cił ter­ro­rem per­ku­sji, a ja wie­rzy­łem, że ten świat, mój świat, jest naj­waż­niej­szy i naj­praw­dziw­szy ze wszyst­kich świa­tów, bo ich świat to tyl­ko prze­ty­ka­na niko­mu nie­po­trzeb­ny­mi tra­dy­cja­mi i przy­zwy­cza­je­nia­mi góra bezsensu.

Pro­szę mnie nie pytać, co myślę dziś o poglą­dach na temat życia i bycia tam­te­go mło­ko­sa. Ale jed­no wiem, każ­dy frag­ment życia jest rów­nie ważny.

Wie­rzę w miłość, któ­rą uwa­żam za rodzaj cudow­nej magii. Są jed­nak ludzie, i wca­le ich nie­ma­ło, któ­rzy twier­dzą, że miłość umar­ła daw­no temu a to, co po niej pozo­sta­ło, to tyl­ko nie­war­te odpry­ski. Gło­szą oni, że miłość pomię­dzy dwoj­giem ludzi zawsze się koń­czy i że to nor­mal­ne, bo czło­wiek po pro­stu taki jest, i krop­ka. Są prze­ko­na­ni, iż miłość tak po pro­stu ma, że sza­le­je i szyb­ko umiera.

A to prze­cież nie­praw­da! Buj­da, bała­mut­ny fałsz, hum­bug! Miłość moż­na zacho­wać na zawsze, tyl­ko trze­ba zro­zu­mieć niu­an­se tona­cyj­ne i odczy­tać bar­wę. Pojąć, że siłą miło­ści jest jej nie­usta­ją­ce cie­pło. Cie­pło, któ­re­go czas nie zmienia.

Jeżeli masz w sobie wystarczająco odwagi, by kochać bezwarunkowo, miłość nauczy cię bezwarunkowej wdzięczności.