Astrologia na co dzień

Godziny spalone, godziny planetarne oraz fazy Księżyca to podstawowe cykle kosmiczne, których śledzenie ułatwia nam życie zgodne ze wskazaniami astrologicznymi, a jednocześnie pomaga stać się częścią Wszechświata

Mir­cea Elia­de, jeden z naj­bar­dziej wpły­wo­wych myśli­cie­li i reli­gio­znaw­ców XX wie­ku, w swo­im zbio­rze ese­jów Okul­tyzm, cza­ry, mody kul­tu­ral­ne stwier­dził: (…) gdy czło­wiek odkry­wa, że jego życie jest zwią­za­ne ze zja­wi­ska­mi na nie­bie, jego egzy­sten­cja z pew­no­ścią nabie­ra nowe­go zna­cze­nia. Nie jest on już po pro­stu zwy­kłą, bez­i­mien­ną jed­nost­ką, jaką opi­su­ją Heideg­ger i Sar­tre, kimś obcym, wrzu­co­nym w absur­dal­ny i pozba­wio­ny sen­su świat, kimś ska­za­nym na wol­ność, jak mówił Sar­tre, wol­ność ogra­ni­czo­ną do kon­kret­nej sytu­acji i uwa­run­ko­wa­ną kon­kret­nym cza­sem histo­rycz­nym. Horo­skop przy­da­je mu nowej god­no­ści, poka­zu­je, jak moc­no i głę­bo­ko zwią­za­ny jest on z całym Wszech­świa­tem. To praw­da, że jego życie jest zde­ter­mi­no­wa­ne przez ruchy gwiazd, jest to wszak rodzaj deter­mi­na­cji nie­zrów­na­nie wiel­kiej i wznio­słej. (…) Sto­su­jąc się do wska­zó­wek swo­je­go horo­sko­pu czło­wiek czu­je się w har­mo­nii z Wszech­świa­tem i nie musi się przej­mo­wać przy­kry­mi, tra­gicz­ny­mi bądź zgo­ła nie­roz­wią­zy­wal­ny­mi aspek­ta­mi pro­ble­mów. Jed­no­cze­śnie – świa­do­mie bądź nie – przyj­mu­je za oczy­wi­ste, że, jak­kol­wiek cał­ko­wi­cie nie­zro­zu­mia­ły, w każ­dej chwi­li roz­gry­wa się wiel­ki kosmicz­ny dra­mat, w któ­rym on, czło­wiek, ma jed­nak jakiś swój udział. A więc – nie jest czymś nie­po­trzeb­nym [przeł. I. Kania].

Z tej bar­dzo inte­re­su­ją­cej kon­sta­ta­cji wyni­ka, że czło­wiek dzię­ki astro­lo­gii może czuć się nie tyl­ko inte­gral­ną czę­ścią Wszech­świa­ta, lecz tak­że kimś potrzeb­nym całe­mu Stwo­rze­niu. Co wię­cej, zna­jo­mość wła­sne­go horo­sko­pu albo kie­ro­wa­nie się jego wska­za­nia­mi może pod­nieść jakość nasze­go życia, a przy­naj­mniej wpi­sać je w jakiś szer­szy porzą­dek i nadać mu sens. Naj­więk­szy, naj­wyż­szy sens, bo sens kosmiczny.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy Saturn i Neptun swe szlaki krzyżują

Gwiezdna ciąża

Z jed­nej stro­ny wyda­je się to pocie­sza­ją­ce, przy­no­szą­ce ulgę, że nie tyl­ko świat jest nam potrzeb­ny, ale tak­że my świa­tu, że cała ota­cza­ją­ca nas rze­czy­wi­stość nie jest tak przy­tła­cza­ją­co obca, lecz sta­no­wi nasz dom, bez­piecz­ne miej­sce. Kry­je się za tym sto­ic­kie wyobra­że­nie jed­no­ści świa­ta oraz swo­iście poj­mo­wa­ny pan­te­izm, w myśl któ­re­go świat rozu­mia­ny jako Natu­ra, jest po pro­stu dobry. A do tego, obser­wu­jąc prze­ja­wy świa­ta, może­my odko­do­wać zaszy­fro­wa­ne prze­sła­nie pły­ną­ce np. z gwiazd. Filo­zo­fie sto­ic­cy za Pla­to­nem uwa­ża­li, że świat, czy raczej Wszech­świat, to odwiecz­ne bóstwo, a my wszy­scy jeste­śmy jego nie­zby­wal­ną czę­ścią, nawet jeże­li umie­ra­my. Bo w grun­cie rze­czy śmierć jest jedy­nie prze­mia­ną pier­wiast­ków, nawet nie ich rozpadem.

Pod niebem gwiazd

Zna­jąc pra­wi­dła astro­lo­gii może­my nie tyl­ko zin­te­gro­wać się z makro­ko­smo­sem, lecz tak­że z samym sobą, z wła­snym mikro­ko­smo­sem. Lepiej rozu­mieć sie­bie, swo­je miej­sce w ota­cza­ją­cej nas rze­czy­wi­sto­ści, a przede wszyst­kim aktu­al­ną jakość cza­su, o któ­rej mowa już w trze­cim roz­dzia­le Księ­gi Kohe­le­ta, gdzie czy­ta­my: Wszyst­ko ma swój czas, i jest wyzna­czo­na godzi­na na wszyst­kie spra­wy pod nie­bem / Jest czas rodze­nia i czas umie­ra­nia / czas sadze­nia i czas wyry­wa­nia tego, co zasa­dzo­no / czas zabi­ja­nia i czas lecze­nia / czas burze­nia i czas budo­wa­nia / czas pła­czu i czas śmie­chu / czas zawo­dze­nia i czas plą­sów / czas rzu­ca­nia kamie­ni i czas ich zbie­ra­nia / czas piesz­czot cie­le­snych i czas wstrzy­my­wa­nia się od nich / czas szu­ka­nia i czas tra­ce­nia / czas zacho­wa­nia i czas wyrzu­ca­nia / czas roz­dzie­ra­nia i czas zszy­wa­nia / czas mil­cze­nia i czas mówie­nia / czas miło­wa­nia i czas nie­na­wi­ści / czas woj­ny i czas poko­ju [cyt. za Biblia Tysiąc­le­cia].